En daar waren we dan eindelijk...down under! Whoeyeah!! We vlogen vanuit Bali op Sydney en hadden daar maar een uurtje of 8, voordat we weer het vliegtuig naar Perth zouden nemen. We wilden heuul graag de stad in, maar niet met die enorme tassen van ons, dus die moesten naar de luggage storage hadden we besloten..."That'll be $30, mate". "30 dollar???!!???!!!" riepen wij in koor! We hadden net 2 maanden rondgereisd door Azie op een budget van 90 dollar samen per dag, en genadeloos en hard onderhandeld om 2 dollar te besparen op een overnachting of tour. En nu moesten we 30 dollar betalen voor 'alleen' het neerleggen van onze tassen?! We hebben het toch gedaan, want met die tassen de stad in was ook geen optie. Maar dit was het begin van 3 dagen waarin we continu aan het schrikken en vloeken waren over hoe duur alles in Australie is...geen goede vibe besloten we na 3 dagen en legden ons neer bij het feit dat het goed gaat met de Australische economie en dat we gewoon heel bewust moesten omgaan met ons budget. Het feit dat we hadden besloten om alles te zien met een Wicked camper van, paste hier perfect in, dus we konden niet wachten om die op te halen in Perth.
Maarrrr, eerst nog een dagje Sydney, we waren op slag verliefd. Wat een heerlijke stad! We kwamen aan op het station en liepen naar buiten de zon in en de prachtige parkjes door, naar de Sydney Harbour. "We zijn gewoon in freakin Sydney!!". Met grote smiles op onze gezichten en uitzicht op het Sydney Opera House, gingen wij even heerlijk in het zonnetje liggen van de botanical gardens. Sil had toen al besloten dat ze in Sydney zou kunnen wonen, en informeerde al naar het immigratieproces. Toen daarna bleek dat Oprah nog geen 20 meter verder een grote show aan het geven was, ging Sil helemaal uit haar dak. Steph leerde Sil weer wat beter kennen :). Het waren 7 fantastische uren, maar we moesten terug naar het vliegveld, helaas. Gelukkig zouden we aan het einde van de trip nog teruggaan naar Sydney om te kijken of de tweede indruk nog steeds zo goed was... Perth, veel verwacht van de stad, viel eigenlijk een beetje tegen. Daarom na 1 dag weer vertrokken. Maar niet voordat we onze Wicked busje hadden opgehaald...En dat was me wat...tjeeeezzz! We kwamen binnen en moesten wachten, omdat er 3 mensen voor ons waren die klachten hadden over de bussen...hmmm. Er zaten ook 4 Aziaten in stil protest in het kantoor, zij waren al 3 dagen de hele dag aanwezig, omdat er schade was gereden en dit volgens hen lag aan de slechte campervan die zij gekregen hadden....hmmmm...wij begonnen al lichtelijk te twijfelen...toen we ons busje te zien kregen sloeg deze twijfel over in paniek. Ons busje was alles behalve wicked, het was een roestig oud Mitsubishi busje met daarop de graffiti van de '7 menopauzal dwarfs', met teksten als 'I'm sweaty', 'I don't wanna have sex' en 'I'm grumpy'. WTF! We hadden ons zo verheugd op de overtocht van Perth naar Melbourne in een cool busje...en wij vroegen ons echt af of dit busje die overtocht zou halen en of we uberhaupt wel een busje bij Wicked moesten huren... We gingen in overleg en besloten om het gewoon te doen, maar wel een beter busje te huren. We mochten hun vloot zien, en daar stond 'ie, Roy Orbinson, oftewel The Big O met zn gezellige bolle kop op de Wicked van gesprayd. Wij werden er allebei vrolijk van en het busje zag er echt stukken beter uit en had een airco. We waren verkocht en hadden ons vervoer, verblijf, keuken en opbergplek voor de komende 3 weken gehuurd. Dat voelde goed. En daar gingen we, links de weg op, samen met Roy. Mooi. Op weg naar de eerste van vele campings waarop we zouden verblijven.
De campings in Australie zijn allemaal goed verzorgd, met keuken en altijd een BBQ. Dit is namelijk de favoriete Ozzie way of cookin up the meat, mate. Heerluk! Ook is er op een Australische camping altijd een groepje 'Grey Nomads', de gepensioneerde Ozzies die een campervan hebben en daarmee het land doorreizen, mensen ontmoeten, wandelen, keuvelen, drankjes drinken en bbq-en. Niet achter de geraniums gaan zitten en wachten tot de kinderen en kleinkinderen langskomen en ook niet een tweede huis ergens kopen, nee gewoon op pad. Geweldige manier om te pensioneren en dat straalde van ze af. Wat een gezellige en aardige mensen. Zowieso was het weer heerlijk om met de locals te kunnen praten en de Australiers zijn daar niet vies van, ze kletsen de oren van je kop en willen je altijd helpen. We voelden ons dus al snel thuis in Oz.
Aangezien we maar 3 weken de tijd hadden om van Perth naar Melbourne te komen, wat ongeveer 5.000 km is (weten we ook nu pas...) en we nog totaal geen plan hadden wat we wilden zien, besloten we om eerst even een ruwe planning te maken. Stress bekroop ons, en terecht, want achteraf hebben we vele dagen alleen maar gereden en af en toe gestopt om te eten of nodige toiletbezoekje.
Het land is zo groot en heeft relatief weinig inwoners, waarvan ongeveer 70% aan de oostkust woont. Dus aan de westkust, waar we begonnen, moesten we echt even wennen aan het feit dat er bijna niemand is. In Perth waren nog enigzins mensen, maar in Fremantle, een wat kleiner stadje, was het zo rustig. En ook de stranden zijn op een prachtige zomervakantiedag niet druk, wat een weelde t.o.v. de drukte die wij gewend zijn. En in al die rust en ruimte, besloten wij om weer een yogalesje te nemen. Steph (Ja, Steph!! ;)) had even gegoogled en een school in Fremantle gevonden. Wisten niet waar we terecht zouden komen, bleek een Iyengar les te zijn, met veel props en blokken en touwen...even wennen, maar een goede manier voor beginners om op de juiste wijze de yogaposes uit te leren voeren. Daarna met yoga brain, waarin je rondloopt met een hoofd dat op een soort halve slaapstand staat, nog even het stadje in, waarin Sil bijna weer een camera was vergeten...gelukkig kwam ze er na 2 minuten achter en kon ze nog terugrennen om hem op te halen. Sil is overigens echt vreselijk slecht in dat soort dingen. Ze vertelde dat haar moeder altijd al zei, als je hoofd niet aan je romp vastzat, dan vergat je die ook nog. Steph leerde Sil weer beter kennen ;).
De volgende dag gingen we eindelijk weer naar een kustplaats, maar eerst nog even naar Cape Naturaliste. Daar zou volgens de Lonely Planet een amazing lookout zijn waar de Indische Oceaan en de Pacific elkaar ontmoeten. Aangekomen werden we aangevallen door VLIEGEN! Honderden vliegen!!! Andere toeristen zagen we duiken en wild om zich heen slaan tijdens het terugrennen naar hun auto's. Wij deden dat 5 minuten later zelf ook. Later hoorden we van een local dat er tijdens de zomer hier altijd vliegenplagen zijn, zelf dragen ze dan de hele dag door (zelfs op het strand, zie foto's :)) een vliegennet voor hun gezicht. Vreselijk!
Maar goed, op naar Yallingup Beach. Na een prachtige rit door een bos, kwamen we bij een klif de bocht om, waar een turqoise zee en wit strand op ons lag te wachten. Een half uur later lagen we in het water, even doorbijten in het begin, maar daarna was het heerlijk water. Hier besloten we dan nog een nacht te blijven, voordat we door zouden rijden naar Margaret River, het wijngebied van West Australie. Een tussenstop daar naartoe was Hamelin Bay, een verborgen pareltje achter de duinen waar het water prachtig blauw is en je gewoon de pijlstaartroggen kunt voeren. Paradijselijk! En een half uur later rij je dan weer door een glooiend wijgebied heen omringd door heuvels vol druiventrossen. Wat een divers land is dit!
De volgende dag vertrokken we naar Walpole, dat bekend staat om de bossen met de langste bomen, zo'n 70 meter hoog. In de rit er naartoe kwamen we daar ineens in terecht en kregen last van onze nekkies van het steeds proberen te zien van de boomtoppen vanuit het busje. Gelukkig hebben ze daar in Walpole wat op gevonden, een tree top walk over een hangsysteem op zo'n 40 meter hoogte. Echt bizar mooi om zo door de boomtoppen heen te lopen. En 2 uur later parkeerde we ons busje weer op Perry Beach vlak bij Denmark om nog even over het strand te lopen. De zuidelijke regio van West Australie, Esperance in het bijzonder, staat bekend om haar mooie stranden, dus we hadden wat dagen uitgetrokken om deze eens volledig in ons op te nemen, helaas begon het weer toen te veranderen. Een uitloper van de typhoon die over het noorden raasde. En niets is triester dan een strand bij heel slecht weer, dus besloten wij om de regio te skippen en zo snel als mogelijk naar het zonnige oosten te rijden. Over de Nullarbor Plain....oftewel 1500 km helemaal niets!! Alleen maar vlakte, enorme trucks, het langste stuk rechte weg van Australie (168km) en daarna nog meer niets...pfffff....daar moesten we natuurlijk ZO SNEL ALS MOGELIJK weg zijn. En 's nachts mag je niet rijden, i.v.m. alle kangeroes die dan op de weg zijn en ongelukken veroorzaken, dus wij besloten om hele dagen door te rijden. Vroeg op staan, elkaar afwisselen en dan proberen zo'n 12 uur te maken. Dat lukte, maar we waren KAPOT! Sliepen iedere avond al rond 9 uur, nog voordat de zon onder was. Het was echt afzien! Gelukkig kwam na 3 dagen rijden het einde in zicht en gingen we weer de bewoonde wereld in. Bij het zien van een rotonde begonnen we te juichen :) En al snel kwamen we in Ceduna aan, het einde van de Plain en oester hoofdstad van Australie en stopten bij de oesterbar aan de snelweg (ja aan de snelweg, het is fastfood hier!! :)), waar we echt de allerlekkerste oesters ever hebben gegeten. Lieke en Fred, jullie zouden hier zielsgelukkig worden :)
Aangekomen in Port Augusta waren we ineens niet zo blij dat we weer in de bewoonde wereld waren, een stad gevuld met aso's en abo's, gepimpte auto's en dronkelappen...de andere kant van de Australische samenleving...de achtergestelde Aboriginal groep. Ongeloofelijk hoe een cultuur die zo in harmonie met elkaar samenleefde en met een onuitputtelijke kennis en respect van de natuur, zo in verval is geraakt. Moeilijk om te zien. Later leerden we in het Aboriginal instituut in de Grampians dat het de Aboriginals erg moeilijk is gemaakt tijdens de kolonisatie en daarna in een bijna op apartheid lijkende constructie de integratie bijna onmogelijk is gemaakt tot zelfs aan het begin van de jaren 90. Schrijnend. Het huidige beleid is multicultureel en gericht op herstel van de Aboriginal cultuur, een grote verbetering en uitdaging...
Het was inmiddels eerste kerstdag, wat we niet echt doorhadden, maar alles was gesloten in Adelaide, dus besloten we de stad te skippen en door te gaan naar Christies Beach. Onze eerst wildkampeer actie, we parkeerde The Big O aan het strand en toen was de kerstborrel ineens op het strand in het zonnetje en even later het kerstdiner met de zonsondergang. We hadden het niet beter kunnen bedenken! Alleen...onze lieverds waren er niet bij...en daar had Sil die avond wel even last van. Ze mistte thuis en kon maar slecht slapen. Na een stevige strandwandeling en een sterke bak koffie kon ze er weer tegenaan en vertrokken we naar McLaren Vale, het opkomende wijngebied in Australie en grote concurrent van de Barossa Valley. We hebben onszelf, na weken noodles en pasta, getrakteerd op een heerlijke lunch met nog lekkerdere wijn bij het wijnhuis Woodstock. Mocht je de Sauvignon Blanc van hun ergens tegenkomen, gelijk inslaan! (De Semillon Sauvignon Blanc is ook heerlijk overigens!)
Na een middag fijnproeven, vertrokken we richting de Grampians, een nationaal park ten westen van Melbourne. En EINDELIJK stond Melbourne op de borden, ons eindpunt, wat na zoveel kilometers echt een kleine euforie teweegbracht, het einde was in zicht...en we beseften ons toen ineens heel erg, dat deze euforie een slecht teken was. We hadden wat verkeerde beslissingen genomen, we wilden te veel zien in een te korte tijd en moeste te veel kilometers afleggen. Waardoor het rijden de hoofdzaak werd en het zien van Australie de bijzaak. GROOT leermoment en dit pasten we gelijk toe voor onze plannen in Nieuw Zeeland, geen busje meer, minder kilometers afleggen en niet alles willen zien, maar keuzes maken. Je bent nooit te oud om te leren! :)
Enfin, de tocht bracht ons in de Grampians, een prachtig woud vol watervallen en EINDELIJK kangoeroes!!! Sil riep: "Skippy!". De beesten liepen / sprongen gewoon in het wild rond, om de tent heen. Echt bijzonder. En wat dit park nog uitzonderlijker maakte waren de Aboriginal rotstekeningen en het Aboriginal Cultural Insitute. Onder de indruk van de rijke cultuur en de heftige historie, verlieten we deze prachtige plek, richting de Great Ocean Road!! En weer vergisten we ons in de reistijd, bijna dagelijks kwamen we uren later aan dan gepland, de wegen waren toch minder goed, het busje langzamer en wij steeds moeier van het rijden. Maar, vervolgens parkeren aan het strand en nog even uitwaaien in de zon, was die dag ons kado voor het rijden. En de volgende ochtend, heuuul vroeg opgestaan, om dan eindelijk aan die grote weg langs de oceaan te beginnen. We konden niet wachten! En werden beloond met prachtig weer (het was inmiddels in de rest van Australie overstroming en inslag.) bijna geen toeristen en een uitzicht op de kliffen die fenomenaal was. Great die ocean road! De lunch was aan een strandje in Port Cambell en daarna stonden de 12 Apostelen op het programma, alleen waren we slecht voorbereid. Hadden voor de periode tussen kerst en oud en nieuw geen camping geboekt, heel slecht plan, weten we nu. Want alle Melbourians, toeristen en regio Victoria komen in deze periode naar de kust. In een gebied van 250 kilometer was er nog maar 1 camping met plek. In Apollo Bay. Dus wij moesten die plek hebben natuurlijk en sjeesten voorbij de 12 apostelen in de vooronderstelling dat we nog 3 dagen zouden hebben om terug te komen en ze te zien. Nooit gedaan...Steph vond dat prima, Sil strubbelde nog wat tegen; "T is net naar Parijs gaan en dan de IJffeltoren niet bezoeken." We kwamen aan bij de camping in Apollo Bay en konden nog een plekje krijgen...op 'The Hill'. We waren heel blij dat we een plek hadden en dat we eindelijk 3 dagen op 1 plek konden blijven en niet hoefden te rijden. Alleen was het de verkeerde plek... We vroegen de eigenaresse (dame van 60 jaar) van de camping wat er in het dorp te doen was voor oud en nieuw, 'Just gettin pissed!', 'Ok, any fireworks then?' vroegen wij, 'No, basically just getting pissed'. We zaten op de aso camping! En sliepen op the hill, wat inhield dat je in een hoek van 45 graden slaapt, niet leuk. Sil had het de tweede dag echt gescheten, vond het niet leuk meer. Maar beseften ons al heel snel dat we niet mochten zeuren en we er het beste van moesten maken. Dus, we besloten zo weinig mogelijk op de camping te zijn en gewoon lekker te eten in het dorp. Die avond was het pizza en naar de film, The Social Network, top film, we moesten achteraf gelijk op Facebook om dit te delen met de wereld :). En het was fijn om de hersenen weer een beetje te laten werken, deze gaan toch een beetje op sluimerstand tijdens zo'n reis. De volgende dag was het super mooi weer en hadden we nieuwe buren. Een hele vriendelijke familie uit het binnenland, die een krik mee had, die nacht sliepen we waterpas. Steph besloot om een surfboard te huren om zijn skills weer even te testen, het moment dat hij met het board de deur uitliep, begon de storm en 50 minuten later kwam Steph met rode ogen en schaafwond op z'n knie teruggelopen. Mission Impossible. Even later raakten we in het park aan de praat met 3 vrienden uit Melbourne, die Steph een lesje Aussie rules football hebben gegeven. Daarna moesten we ons haasten naar de camping, want Steph had nog een cricket afspraak met de nieuwe buren. Hij was er maar druk mee en kwam toch aan z'n portie lichaamsbeweging toe die dag.
Het was oudjaarsavond, dus besloten we weer eens naar een restaurant te gaan, in The Bay Leaf trakteerden we onszelf op een heerlijk glas wijn en fantastisch maal. Wat kan dat dan lekker zijn! Na het eten gingen we nog even naar de kermis, waar Sil met haar basketbal skills een pluche kangoeroe gewonnen heeft, deze versierde de komende week het dashboard van ons Wicked busje. Het was toen ongeveer 22.00uur en wij waren al moe! De weken daarvoor waren we iedere dag vroeg opgestaan en vroeg naar bed gegaan, 24.00uur leek bijna onhaalbaar. Gelukkig hielp de fles bubbels ons hier bij. Dit was overigens de tweede fles, de eerste fles hadden we opgeborgen bij onze nieuwe vrienden uit Melbourne, die we later weer in de kroeg zouden ontmoeten. Toen bleek de entree voor de kroeg te zijn, van 30 dollar pp, een kroeg gevuld met niet helemaal de mensen met wie we het nieuwe jaar in wilden luiden, dus besloten we na een snelle rekensom, dat het goedkoper en leuker zou zijn om een nieuwe fles te kopen en samen op het strand de voornemens door te nemen en naar het vuurwerk te kijken. In Nederland hadden we ons een NYE feestje voorgesteld op slippers, door het slechte weer, moest Sil bijna al haar kleren aan trekken om het een beetje warm te hebben. Toch was het een mooie jaarwisseling, de eerste samen en aan de andere kant van de wereld. En rond kwart voor 12 stroomde het strand vol en het vuurwerk was prachtig. Om half 1 waren we terug op de camping en betrapten we onze buren (jaartje of 45) op het stiekem roken van een jointje in hun auto. Ze schrokken zich te pletter toen we op het raam klopten om ze te feliciteren, dachten dat we de camping security waren. We dronken nog een drankje met ze en sliepen rond half 2, ook historisch vroeg.
De volgende dag vertrokken we naar Queenscliff, weer niets geboekt, dus hopen op een plek. Eerste camping vroeg 107$!!! voor een tentplek, mafkezen. De tweede camping, direct aan het strand, was 30 dollar, dus parkeerden we daar. En aten noodle soep weer... Dit was de eerste keer dat Steph z'n eten liet staan, hij kon geen noodle soep meer zien. We gingen nog even over het strand wandelen en door het dorpje heen en waren op slag verliefd. Het was het eerste dorp in Australie dat leefde, leuke restaurantjes, theater en had een boekenwinkel zelfs en de schattigste huisjes, met veranda en grote tuinen. Daar zagen we onszelf al zitten. De volgende ochtend maakten we eerst een lange strandwandeling in de hoop de bekende rip te bereiken, dit was alleen te ver. Daar reden we later naar toe en kwamen aan de andere kant van het schiereiland, waar een zwemwedstrijd aan de gang was en de locals gezellig samenwaren en lekker aan de wijn zaten. We zagen onderweg golf courses en yoga scholen, en besloten toen dat dit dorpje wel heel veel van onze wensen vervulde. Kleiner dan een stad, groter dan een dorp, zee, golven, yoga, cultuur, natuur, mooie huizen, actieve inwoners, vlakbij een grote stad (Melbourne). Het was zondagochtend en we wilden nog even koffie drinken, en we hadden de dag ervoor een mooie plek gezien, een oude kerk die omgebouwd was tot restaurant. Prachtig gedaan. Met grote banken en zitstoelen in het midden. Wij ploften daar neer en na 3 uur koffie drinken en echt de tijd nemen om de krant te lezen, concludeerden we dat we nu wel snapten waarom mensen op zondag naar de kerk gaan.
Daarna gingen we eindelijk op weg naar Melbourne, en besloten de eerste dag in St Kilda door te brengen. We streken neer op een terrasje in de zon van een italiaans restaurantje en dronken heerlijke wijn en smulden van een bord vol hapjes. Een yuppenwijk, met veel restaurantje en vlak bij het strand. Een strand dat die dag vol was met kiters. Echt prachtig! En pinguins. Te gek! We gingen nog even in de zon liggen in het parkje, waar bijna niemand is, ook even wennen. Melbourne heeft ongeveer evenveel inwoners als groot Amsterdam, maar is vele malen groter, er is meer leefruimte en dat merk je. Die avond hadden we onze laatste avond in de Wicked, daar waren we niet rouwig om, we stonden vroeg op om 'm weg te brengen. En daarna snel door naar eindelijk weer een echt bed. Na de spullen gedropt te hebben doken we het centrum van Melbourne in, via de wandelroute, kwamen we eerst door Chinatown (nog nooit zo'n schone Chinatown gezien) en daarna door alle kleine straatjes, met gezellige koffiebarretjes (een van de hoofdactiviteiten van de Melbourianen), boetiekjes, galerien en veel graffiti op de muren. Heel sfeervol. Daarna liepen we langs de rivier, met vele roeiverenigingen, door naar Fitzroy en Carlton. Hippe artiefartie wijkjes waar we een kroegentochtje gingen doen. Aangezien we al maanden niet goed doorgezakt waren, sloegen deze goed in. Die nacht moesten we om 3 AM naar het vliegveld om naar Sydney te gaan. Hier kwamen we met een kater aan bij het schattige hostel in de wijk Glebe. Rustig buitenwijkje, expres voor gekozen om te kijken hoe het 'echte' leven in Sydney zou kunnen zijn. Het was ons iets te rustig, beetje saai, dus trokken wij naar Bondi Beach. En dat is echt een surfplek zoals je je dat voorstelt en in de films ziet. Mooie mensen, boards in het water, hardlopers en allemaal heel ontspannen. Wij waren helaas niet helemaal fit om te participeren en spreidden ons kleedje om het allemaal te bekijken. Een kort dutje later zaten we weer in de bus terug naar het hostel. Waar we een dorm hadden, Sil was helemaal gelukkig, weer even in een bunkbed slapen bracht heel veel goede herinneringen terug. Helaas brachten de twee stelletjes in de andere twee stapelbedden die bij elkaar in de bunk lagen en de Engelse bierliederen ook wat andere herinneringen naar boven :). Sydney was de tweede keer toch minder leuk, wellicht ook omdat het weer minder was en wij een kater hadden. Melbourne en Queenscliff zijn onze favoriet!
Down-under zit er op voor ons, wat een immens land, en wat een immens prachtige en diverse natuur hebben wij gezien. Ondanks het iets te snelle tempo, was het een geweldig avontuur, want iedere dag kregen we als beloning voor het rijden weer een prachtige plek voorgeschoteld. We hebben onze mooiste stranden gezien, de hoogste bomen, kleurrijke zonsondergangen, koala's, kangeroes, pijlstaartroggen, de grootste trucks (ook wel road trains genoemd) en tijdens het rijden ongeloofelijke uitzichten gehad op de prachtige natuur. Vaak kwamen we weer een heuvel op rijden en vielen daarna beide even stil...en konden alleen 'Keuuh-ris-tus, wat is het hier mooi' zeggen... Indrukwekkend.
Volgende stop; Kiwi land!
Veel liefs,
Steph & Sil
De foto's zijn te vinden op: http://picasaweb.google.com/sillypavlovic/Week8910Australia#
