We vertrekken met een ´directe´ bus vanuit Copacabana Bolivia naar Cuzco. Bolivia staat nou niet bekend om haar geweldige bussen, maar wij zijn zeer verrast met de luxe touringcar die op ons staat te wachten. Ook Angelo en Kirstie zijn blij, zij gaan er echter in Puno af om daar nog naar de drijvende eilanden te gaan. In Puno wisselen wij echter van bus, helaas, want er komt een echte kippenbus aan, waar we nog 9 uur in zitten. Dat is altijd het risico van het kopen van een directe bus over de grens, je weet nooit wanneer de beruchte buswissel plaats gaat vinden en wat je er voor terug krijgt. Een kippenbus dus, inclusief een dronken stel dat hardop ruzie maakt. Achteraf mogen we zeker niet zeuren, want enkele dagen erna beginnen de grensconflicten tussen Bolivia en Peru vanwege de mijnrechten en salarissen, deze houden weken aan en de grenzen gaan dicht, zodat vele reizigers moeten vliegen of vanuit Chile de grens met Peru moeten overgaan. Daarnaast ontmoeten we een Duits stel van in de 60 jaar, die ook een jaar op reis zijn en raken we geinspireerd door hun reismethode; huisruil. Ook vroeger voor de vakanties met het gezin gingen ze op zoek naar een gezin van ongeveer dezelfde grootte en leeftijd in een ander land om daarmee van huis te ruilen. Het is gratis en je hebt gelijk al het speelgoed, fietsen en ruimte ter beschikking. Geniaal! En of all places waren ze ook een zomer in Warmenhuizen beland, het kleine dorp in de Noordhollandse polder waar Sil is opgegroeid, ongelooflijk!
We hebben een hostel in San Blas in Cuzco, een wijk vol prachtige koloniale huizen, echter zonder verwarmingssyteem. IJskoud is het en Steph past niet helemaal in het bed, dus vragen we om een andere kamer en of we een elekrisch kacheltje kunnen huren (wat in de meeste hotels/hostels kan), maar omdat ze net open zijn, hebben ze dit nog niet helemaal geregeld. Echter, bij terugkomst die middag, vertelde Pablo de lieve gay eigenaar dat er een verrassing op ons wacht in de kamer...een elektrisch kacheltje. Wat een service! Nog nooit waren wij zo blij geweest met een kacheltje en hadden inmiddels een andere kamer met groot bed, dus sliepen heerlijk.
Cuzco is het vertrekpunt voor vele reizigers die naar Machu Picchu gaan, één van de 7 wereldwonderen, en daardoor wereldberoemd. Het is weer voor het eerst dat we een brede groep reizigers tegenkomen, naast backpackers ook weer de vakantiegangers, Amerikanen, groepen Aziaten en pensionados. En iedereen is daar om Machu Picchu te bezoeken, inmiddels hebben we een Braziliaanse jongen ontmoet die 3 weken in Cuzco heeft gezeten en niet naar MP is geweest, raar maar waar :) Maar goed, door alle vraag is er ook veel aanbod ontstaan. Bij iedere stap die je zet vind je een reisbureautje dat MP-tours aanbied. De originele Inca Trail ligt buiten ons budget, dus blijven er eigenlijk nog maar 2 opties open, de Jungle Trek, met mountainbiken, raften en lopen en de Salkantay trek, eigenlijk een bergtrekking. We spenderen een halve dag met info verzamelen en zijn verrast over hoe goedkoop de tours zijn, voor 4 dagen inclusief alles en entreekaartje (50 dollar), betaal je rond de 200 dollar. Toch hebben we bij geen van allen een heel goed gevoel en willen ook nog graag Geert ontmoeten. De aanbeveling die Steph had gekregen van de twee Belgische meiden op Isla del Sol. We mailen Geert, hij belt gelijk terug en de volgende dag zitten we in een Hollands eettentje in Cuzco aan de hutspot en broodje bal. Op weg naar de afspraak met Geert komen we Angelo en Kirstie tegen, ze zijn ook benieuwd dus sluiten aan en bestellen patatje oorlog en bitterballen :) Geert is een 45 jarige Brabo die al 7 jaar in Ecuador heeft gewerkt en nu in Peru is begonnen met het ontwikkelen van sustainable travel voor de nationale koffiecooperatie Cocla, zodat de koffieboeren een secundaire inkomensbron/beter leven krijgen. Het is kleinschalig en gebaseerd op verblijf bij de families die in de Sacred Valley rondom MP wonen. Het klinkt echt anders, want de groepen met de tours zijn rond de 15 personen en nu zouden we alles met zn vieren doen. Toch wil Steph nog even nadenken, want de Jungle trek met het mountainbiken en raften lijkt hem ook wel gaaf. Toch kiezen we voor Geert, want het mountainbiken had hij net gedaan op de gaafste plek van Zuid-Amerika en raften kan op andere plekken beter, en de ervaring om bij families te verblijven en meer te leren over koffie spreekt ons meer aan. Nils is inmiddels ook in Cuzco aangekomen en wil ook graag mee. De volgende avond zitten wij in een restaurantje met Geert te pennen voor ons leven, want het is geen geheel verzorgde tour, alleen de families zijn geregeld, de rest en het vervoer met public busjes moeten we zelf organiseren en betalen. Kirstie wordt wel een beetje zenuwachtig bij het ontbreken van een ´planning´. Sil staat daarentegen te popelen, een beetje avonturieren en het komt altijd goed.
En natuurlijk gaat het dan gelijk mis :) Geert was vergeten te vertellen dat we naar de mini-bus terminal moesten, wij stonden voor de normale bus terminal. Gelukkig lagen die niet ver van elkaar vandaan en waren we nog ruim op tijd. Alles komt altijd goed! Geert belt nog even met de busmaatschappij om te checken of alles is goedgegaan met ons, wat een service! Nils stond ook al op het terminal te wachten, met volle eettas. Nils en zijn eettas, een verhaal apart. Hij als single reiziger liep altijd rond met een eettas zo groot dat het leek alsof je er een heel gezin mee kon voeden. Hij houdt van koken en had daardoor altijd zijn eigen olie, azijn, sausjes, kruiden en versnaperingen bij zich. Even later zaten we in een 8 persoonsbusje, inclusief 1 kalkoen in het achterstuk. Die was net op de markt gekocht om die middag thuis geslacht te kunnen worden. Wij wilden inmiddels de chauffeur slachten die zijn rijbewijs bij een pakje boter heeft gekregen. Omdat we bijna 1 kilometer klimmen, is de weg heel bochtig, en voor iedere bocht geeft de man gas om vervolgens keihard te remmen in de bocht. Misselijkmakend en frustrerend! Ook zien we tijdens de rit de mountainbikers die de Jungle trek aan het doen zijn, wat een veel beter vervoersmiddel lijkt op dat moment, Steph twijfelt nog even over de keuze voor Geert. Maar de aankomst bij de familie neemt dat alles weg, Senora Julia en haar zoon Eric geven ons een warm welkom en heerlijke verse sinaasappelsap van de vruchten van hun erf, en ook onze kamers zien er goed uit. Nils slaapt de 2 nachten bij ons in de kamer en er is ruimte genoeg. Omdat we de berg over zijn gekomen en tot het dal zijn afgedaald tot ongeveer 1.000 meter, zijn we terechtgekomen in een semi-jungle en is het eindelijk weer warm. Heerijk, eindelijk alle kledinglagen en sokken uit en flipflops weer aan!
Al heel snel staat de lunch op tafel en komen de rest van de kinderen, vriendjes en nichtjes terug uit school. De lange tafel is gevuld met etende en kletsende mensen, we voelens ons nu al onderdeel van de familie. Na de lunch gaan we het erf van de familie op, senora Julia en Eric laten met trots alles zien, je merkt echt dat ze leven van het land, het respecteren en voeden, omdat het hen voedt. Koffiebomen hebben naast zon ook veel schaduw nodig om goed te rijpen, dus naast de koffie verbouwen ze ook fruit met over het algemeen grotere bomen en bladen. In de twee uur lopen we langs bananenbomen, ananasstruiken, proeven we passievruchten, plukken we sinaasappels en manderijnen. Alles is organisch geteeld, Julia weet alles over haar gewassen en wij leren veel en verzamelen lekkers voor het ontbijt. Daarna steken we de rivier over die het einde van het erf aangeeft en betreden het erf van de buren, die op dat moment druk zijn met de koffieoogst. Toch nemen ze de tijd om met ons in hun kleine forelvijver te vissen. Angelo, fanatiek sportvisser, mag aan de slag met het verzamelen van ons avondeten. Niet met hengel helaas, maar met een visnet, toch blijkt het lastiger te zijn dan gedacht en krijgt hij hulp van de buurman. En even later staan de alle dames in de keuken de forel te bereiden. Sil snijdt de forel in en Kirstie maakt de olie met verse koriander, knoflook en tomaat die over de vis zal gaan. Alles onder bezielende leiding van senora Julia. Eric haalt ondertussen de bananenbladeren van de boom, want hierin worden ze gestoomd boven het open vuur waarop ze koken. Senor Juan, el padre, is inmiddels ook thuis van het oogsten, hij heeft standaard een brede glimlach op zijn gezicht, die nog groter wordt wanneer de mannen wat biertjes halen. Ook maakt hij zijn befaamde aji, soort sambal, met pinda´s. Heerlijk! Even later zitten we samen weer aan de lange tafel te smullen van al het lekkers. We hebben wat gesprekken met de familie en het buurmeisje dat ook is langsgekomen. Zij studeert Engels en heeft veel reisplannen. Mooi om te zien. Zij wil ook graag wat muziek horen die we hebben. Zo staat ineens Andre Hazes uit de boxen te schalken op een koffieboerderij in Peru, Steph was helemaal in zijn sas, bij Nils kwam het Koninginnedagtrauma omhoog en de Peruanen snapte Dre niet helemaal; Daar kan je toch niet op dansen? Steph begreep de hint en zette Buena Vista Social Club op en dat konden we allemaal waarderen. De Spaanse lessen kwamen hier ook weer goed van pas, niemand sprak Engels, wij waren de enige van de groep die Spaans spraken, Sil vertaalde veel voor de rest van de groep en zo konden we toch goed communiceren.
Na het fruitontbijt met gebakken banaan en gekookte yuca pakken, nemen we afscheid van de familie, dikke knuffels worden er gegeven en nog een mooie groepsfoto gemaakt. Senora Julia begeleidt ons naar de hoofdweg waar we wachten op een locaal busje naar Santa Marta, waar senor Alejandro, hoofd van de tweede familie die we gaan bezoeken, op ons zal wachten. Hij zou ons daar op 9 uur ophalen, nu weten we inmiddels dat iedereen in Zuid-Amerika alles behalve punctueel is, maar hij kwam rond half 11 pas aan. Wij maakten ons niet druk, het komt namelijk altijd goed, de mannen gingen de Vietnamese shuttle hooghouden en de dames gingen een bakje koffie scoren. Maar het betekende wel dat we in de grootste hitte van de dag de klim van 3 uur zouden moeten maken. Steph met zijn marathonbenen en Sil in de zigzag, we gingen redelijk goed omhoog, maar de rest had het zwaar. Angelo had al dagen buikgriep en Nils had al jaren niet meer gesport. Daarnaast waren er stukken waar we op smalle randjes langs diepe dalen liepen, en Nils heeft hoogtevrees. Gelukkig is de tocht echt prachtig en geeft veel afleiding door de rivieren die we oversteken, de watervallen, kleurrijke planten en het waanzinnige uitzicht op de Sacred Valley. Een deel van de wandeling volgt ook het orginele Incapad dat in 1500 is aangelegd en gebruikt is door de Inca´s om handel, voedsel en nieuws te vervoeren. Die wetenschap maakt de loop nog zoveel meer bijzonder. Toch zijn we allen blij wanneer we aankomen bij het huis van de familie Alejandro. We merken wel dat, net zoals overal, niet alle families hetzelfde zijn. Waar er in het huis van senora Julia alles samen gedaan werd, was er hier meer een scheiding van taken. Alejandro praat met ons, de dames staan in de keuken, daarnaast eten we aan een aparte tafel buiten, zonder dat de familieleden aansluiten. Het eten is weer overheerlijk, geen cavia, die ze zelf wel veel eten en die in de keuken rondrennen. In de hele Andesregio door het continent eten ze cavia´s, slim, want ze zijn makkelijk te vangen en vermenigvuldigen zichzelf als konijnen. Geen honger dus!
Na de lunch wordt Angelo gestoken door iets, Kirstie rent gelijk weg om de antihistamine te pakken, want 2 weken eerder gebeurde hetzelfde en was Angelo volledig opgeblazen van de allergische reactie. Nu maar hopen dat het dit keer beter gaat, gelukkig slaat het medicijn aan en valt het alles mee. Dus gaan we samen het erf op, dit keer om koffiebonen te oogsten. We krijgen zakken om onze schouders en plukken in een uur zo´n 5kg bij elkaar. Steph en Angelo worden ingezet om de hoge rode vruchten te plukken, waar de locals moeilijk bij kunnen. Na de oogst gaan we met de vrouw van Alejandro de keuken in om de koffie te braden, daarna malen we het en drinken we een heerlijk bakkie. Mooi om als koffieliefhebber te weten waar dat goedje vandaan komt. Na een dutje mogen we alweer aan tafel, heerlijk maal werd ons weer geserveerd en we kletsen en lachen veel tot laat. Reizen is naast het bezoeken van plekken met name zo leuk vanwege de mensen die je ontmoet. Je deelt je ervaring met ze, doet inspiratie voor nieuwe reizen of keuzes die mensen maken, lacht veel en leert nieuwe kaartspelletjes.
De volgende ochtend ontbijten we vroeg (met guacamole!) en nemen afscheid van Alejandro en zijn familie. We wandelen zelf naar beneden, waar de taxi op ons wacht die ons naar Hydroelectrica brengt. Er zijn 4 zitplaatsen, dus Sil gaat in de achterbak. Het is een prachtige route door de Sacred Valley, en we komen onderweg ook wandelaars tegen die als onderdeel van de Jungle trek dit gedeelte lopen, echter de hele weg is over een autoweg, wij zijn blij dat we in een auto zitten. In Hydroelectrica aangekomen moeten we ons bij een politiekantoortje registreren, samen met de gids, maar die hebben wij natuurlijk niet. Of we die dan even zouden kunnen gaan halen...in Cuzco?! Want anders mogen we niet naar binnen! Sil haar Spaans en glimlach kwamen weer goed van pas, want even later mogen we verder. Hydroelectrica, waar wegens de sterk stromende rivier Urubamba een electriciteitscentrale is gebouwd, is het begin van het laatste deel van de trek naar Aguas Calientes, oftewel Machu Picchu village. De trek voert over de treinrails in 4 uur langs de rivier door de vallei die indrukwekkend mooi is en waar je al delen van de ruines kunt zien. We worden allemaal superenthousiast en kunnen niet wachten om de volgende dag alles te zien. Zelfs Sil die al geweest is, en nog even twijfelde of ze weer zou gaan, besloot gelijk om toch te gaan. Steph en Nils besloten toen dat ze het laatste stuk de volgende dag lopend zouden afleggen. Sil had dit 3 jaar geleden ook gedaan en wilde het niet nog een keer doen, het is namelijk een helse loop over een steile oude Inca trap met ongelijke treden die je in 1 1/2 uur bijna 1 kilometer hoger brengt. Daarnaast begin je de loop in het donker, met je koplamp op, het maakt de coordinatie op de ongelijke trap nog lastiger. Aangezien Angelo ziek is en Kirstie solidair is, gaan zij met z´n drietjes de volgende dag met de bus omhoog, want dat kan ook. Steph en Nils voelen zich tijdens het avondeten superieur en maken de rest uit voor busmietjes en toeristen.
We gingen die avond rond 21 uur naar bed, Steph en Nils vertrokken om 4 uur, de rest stond om 5 uur in de rij voor de bussen. Samen met 200 anderen! Christus, niet verwacht dat er zoveel mensen zouden staan. Gelukkig waren alle winkeltjes al open en kon Sil een coca thee en een muslireep scoren. Volledig onzuidamerikaans werden alle mensen in de rij op een georganiseerde wijze verdeeld over de bussen en een half uur later stonden we voor de ingang en wisten we een kaartje voor Huayna Picchu te bemachtigen. Dagelijks mogen er maar 400 van de 2000 bezoekers de ´jonge berg´ beklimmen. Sil had vorige keer misgegrepen en was super blij dat het dit keer wel ging gebeuren.
Steph zijn competitiedraang kwam bij de beklimming weer enorm naar boven. Hij rende omhoog en vertelde later met trots dat hij nummer 13 was die op MP aan was gekomen die dag. Nils probeerde ook mee te komen maar het lukte niet en moest op een gegeven moment zelfs overgeven van de hitte, inspanning en de pisco sours die we de avond ervoor gedronken hadden. Aangezien MP in een wolkenbos ligt is het normaal gesproken tot 10 uur gehuld in wolken en onthult het geheel zich pas wanneer de zon begint te schijnen en de lucht verwarmt. Aangezien het deze ochtend al warm was, waren de wolken om 7 uur al volledig verdwenen. Steph en Nils hadden een kaartje voor Huayna Picchu voor de shift van 10 uur, de rest voor 8 uur. Sil wist dat hoe eerder je een kaartje bemachtigde voor HP, hoe later je de shift kreeg, omdat dat normaal gesproken beter is qua uitzicht en verwachtte Steph dus pas einde van de middag terug te zien. De tocht naar HP is steil omhoog en duurt een uur. Snappen nog steeds niet waarom die kleine Inca´s zulke grote traptreden maakten. Bijna aan de top maakten Angelo, Kirstie en Sil even een kleine stop, komt ineens Steph de hoek om! Zo´n leuke verrassing, want zo konden we het prachtige uitzicht op Machu Picchu samen delen, en dat is toch het leukst.
Dit jaar is het 100 jaar geleden dat de Brit Bingham Machu Picchu ontdekte, en nog steeds kennen we niet de volledige achtergrond van MP. Theorieen gaan uit van een koninklijke rituele plek, het kon namelijk maar 750 personen herbergen, dus is hoogstwaarschijnlijk niet een echte stad geweest. Door de afgelegen en hoge ligging hebben de Spanjaarden het nooit bereikt in hun verovering van de Inca´s. Omdat de Spanjaarden een stempel wilde drukken op het volk, bouwden ze vaak op de heilige plekken of een grote kathedraal of vele kruisen, of de combinatie, zodat de locals zich nog sneller zouden onderwerpen aan de nieuwe heersers. Machu Picchu is hiervan bewaard gebleven en vandaag de dag worden in Peru nog sites gevonden die groter zijn dan MP. Wij verwachten dan ook met ons pensioen terug te keren om het nieuwe MP te zien. Maar voor nu nog even genieten van het huidige MP, iedereen liep daarna nog een uurtje of 2 op eigen houtje door de ruines. Langzaam begonnen alle toeristen binnen te komen, dan wordt het echt te druk en ook te warm om echt van deze magische plek te genieten en aangezien we die middag om 16 uur de trein hadden, besloten we terug te gaan naar het dorp om nog even te lunchen. Ook de stoere loopmannen zetten hun trots opzij en gingen lekker met de bus naar beneden. De hoofstraat van MPvillage is echt te toeristisch, alles is Inca, inca sour, inca pizza, inca saltado, lampen in de vorm van het incakruis en in Cuzco lopen er mannen in incapakjes rond. En aangezien het een jubileumjaar is, had ook Cuzquena, het lokale biermerk (in handen van Heineken) een speciale jubileumeditie fles, met aan de onderkant Incastenen. Cuzquena is Steph zijn favoriete Zuid-Amerikaanse biertje. En ook de Peruaanse keuken is in tegenstelling tot die in de rest van het continent, niet volledig gericht op het praktische nut van eten, maar smaak en combinaties en is daardoor de favoriet van ons. Elk restaurant heeft voor de lunch een menu del dia waar je voor zo´n 5 dollar kunt kiezen uit 5 voorgerechten en 3 hoofdgerechten en een toetje. Koopie! Wij gingen met volle buikjes de trein in, een prachtige rit door de Sacred Valley en de bovenkant van de trein is een raam om de uitzichten te optimaliseren.
De treinreis eindigt in Ollantaytambo, één van de andere dorpen in de vallei met Inca ruines en aangezien er vandaar nog andere sites bezocht kunnen worden, besluiten we daar ook nog 1 nachtje te slapen. En dat pakt geweldig uit want je slaapt daar midden tussen de ruines, alsof je op MP slaapt en op advies van Geert gaan we naar een goed restaurant waar we een Argentinie tippende filet mignon met blauwe kaassaus eten en een goed glas wijn drinken. Je had de mannen niet gelukkiger kunnen krijgen. Alleen aan het uitvallen van de stroom in het restaurant merk je dat je in een tweede wereldland bent. De volgende dag word je dus wakker in een ruine, een oud Inca-dorpje, met een ingenieus irrigatiesysteem en prachtige straatjes en uitzichten. Na het ontbijt stappen we in de taxi die ons naar Moray brengt. Een Inca-site die bestaat uit een bouwwerk van inmens grote circels die zo´n 400 meter diep zijn. De theorie gaat dat de Inca´s de cirkels gebruikten om gewassen die op lagergelegen gebieden groeiden, door ze steeds een cirkel omhoop te verplaatsen, lieten wennen aan de hoogte, waardoor ze ook daar zouden kunnen groeien en dus de hoger gelegen Incadorpen van voedsel konden voorzien. Onderdeel van de cirkels was tevens een irrigatiesysteem dat het regenwater verdeelde over de gewassen. De cirkels waren dus een zekere vorm van genetische manipulatie van gewassen, in de 15e eeuw. Geniaal! En steeds meer vragen we ons bij het zien van de ingenieuze Incabouwwerken, wat er is misgegaan. De Inca´s waren inventieve ingenieurs, hun tijd ver vooruit. De Peruanen nu lijken in geen velden of wegen deze skills nog te bezitten. Naast de Moray cirkels bijvoorbeeld is een klein bezoekerscentrum met toilet. Er zijn mooie spoeltoiletten geinstalleerd, alleen moet je nog steed voordat je naar binnen gaat een emmertje water tapppen en dat in het toilet gooien...er is dus stromend water en een spoeltoilet op nog geen 2 meter van elkaar vandaan, maar die twee met elkaar verbinden, met geen mogelijkheid! nogmaals, what went wrong?
Na Moray rijden we door naar de zoutmijnen, we stijgen, de vallei uit en de uitzichten op de vallei en de besneeuwde Andestoppen zijn weer spectaculair. Onderweg rijden we door een dorpje en staan op een gegeven moment stil omdat een hele vrachtwagen stenen uitgeladen moet worden. Drie locals pakken steeds 1 steen en lopen daarmee naar binnen. Het gebrek aan efficiency en gebrek aan zin om te wachten, dwingt de mannen uit te stappen en het ´treintje mechanisme´ in gang te zetten. Binnen 5 minuten is de vrachtwagen leeg, de locals zijn blij en kenden het treintje blijkbaar nog niet, nogmaals, what went wrong? Even verder wordt in een weiland een zeer luxe tent opgezet met een prachtig uitzicht over de vallei en wij vermoeden dat er straks een luxe maal aan rijke toeristen/officials geserveerd gaat worden. Even verlangen we ook naar een plek aan die tafel, maar al snel beseffen we ons dat we het toch niet fijn zouden vinden. De mensen in deze streek zijn zo arm en eten wat het land ze geeft, wat soms heel weinig kan zijn en weinig variatie kent. Om in die armoede zo decadent te doen op een weiland van een boer die waarschijnlijk nog nooit een kok in kokmuts heeft gezien, zou alleen een slechte smaak achterlaten.
De eerste blik op de zoutmijn was al heel verrassend. Je verwacht namelijk een ondergrondse mijn, maar deze was extern en bestond uit zo´n 1000 bassins waarin zout gewonnen wordt. Een paar honderd meter hoger bestond de aangrenzende berg uit een laag zout, de rivier stroomt hierdoor heen en neemt op haar weg zoutsedimenten mee die door een irrigatiesysteem langs de bassins stroomt en het zout achterlaten. De bassins zijn nog steeds in het bezit van verschillende lokale families die leven van de verkoop. Bij binnenkomst is er dan ook een kleine kerk die de lokalen gebruiken om God te danken voor het zout dat hun leven zoet maakt.
De taxi bracht ons terug naar Cuzco, bij aankomst hebben we enorm veel trek en geen betere manier om die te lessen dan het Israelische restaurantje dat Sil 3 jaar geleden al ontdekt had. Ze beweren de beste avocado van Peru te hebben en niets is minder waar, de avocadosalade smelt op je tong, de soepen zijn er verrukkelijk en de sandwiches en shoarmabroodjes gigantisch. Teruggekomen in het hostel wisten we dat Caroline en Rebecca inmiddels moesten zijn aangekomen en het weerzien was heel erg gezellig. Rebecca was wel een beetje ziek en wij waren moe, dus gingen vroeg naar bed. Zij hadden zich voor de volgende dag ingeschreven voor een cursus chocolade maken, toen Sil dit hoorde wilde ze gelijk mee en mailde gelijk Kirstie die ook direct verkocht was. Dus plan voor de volgende dag was dat de dames elkaar meeten in het chocolademuseum en de mannen in, op aanraden van Brommet, de Irish Pub the ´Crossed Keys´. Typisch.
Het chocolademuseum is opgezet door een jong Frans stel dat mee had geholpen om eenzelfde museum in Costa Rica te managen en nu besloten hadden om het zelf in Cuzco te gaan doen. Tijdens de cursus leer je from scratch hoe je chocolade maakt en knutsel je een eigen portie chocolade die je de volgende dag op kunt halen. Sil maakt extra donkere chocolade en is verbaasd hoe lekker dat met een beetje zeezout erin is, en ook de chocoladethee, gemaakt van de schil van de gebrande cacaoboon, is heerlijk. Er zitten ook twee Fransmannen in de cursus en we nodigen hen en het Franse stel uit om na de cursus aan te sluiten in de pub die avond. Inmiddels waren de mannen uren en vele grote pints bier verder. Zij konden de komst van de Fransen niet zo waarderen en zagen hun avontuurlijkheid en helblauwe ogen als bedreiging. De mannen werden heel primair en probeerde hun territorium af te bakenen, net als honden, plasjes eroverheen. De Fransen konden niets goeds zeggen, volgens mij is de uitspraak ´taking a piss´ in een dergelijke situatie ontstaan. De dames zien het langzamerhand steeds erger worden en nemen snel afscheid van de Fransen om bij het Indische restaurant te gaan eten. En daar, onder het genot van het heerlijke Indische eten en de vriendelijkheid van de Indische baas, wordt de Franse veldslag doorgezet, Nils, als echte Engelsman weet niet beter en maakt ze met de grond gelijk. Sil kon op het toilet de trillingen van het schatergelach horen in het restaurant. De mannen waren het helemaal eens en schaterde voluit. De dames waren het ook helemaal eens, de mannen waren stinkjaloers. Wij, Caroline, Rebecca en Kirstie haken af, gaan slapen, maar Nils en Angelo gaan nog even door met de kroegentocht.
Volgende middag hebben we een debriefing met Geert over de homestays die we gedaan hebben. Nils en Angelo zitten er brak en pips bij en halen uit hun zakken allemaal kleine witte balletjes. Ze zijn die avond ervoor uit 2 kroegen gezet en herinneren zich ineens weer waarom dat was...ze waren als malloten op de zitzakken gaan springen, waardoor ze waren geknapt en helemaal leegliepen in de kroeg...whoeps!
Caroline en Rebecca vertrekken de volgende dag naar Manu National Park, prachtige jungletochten in het vooruitschiet, alleen is de maag van Caroline het niet eens. Als prescription drug addicts, zoals zij zichzelf omschrijven, hebben ze van alles bij zich om weer beter te worden. Wij vertrekken die nacht richting Arequipa en horen later dat ondanks alle medicijnen, Caroline toch naar het ziekenhuis moest en een parasiet bleek opgelopen te hebben, uitgedroogd was en en daar 36 uur aan een infuus heeft gezeten. Sil is inmiddels ook nog steeds niet van haar buikproblemen af, maar merkt dat het afhankelijk is van de hoogte. Zodra we in de vallei waren, had ze nergens last van, gelukkig is de volgende stop Arequipa, lager en warmer, Sil kijkt er naar uit.
Cuzco en Machu Picchu waren magisch en gehuld in ontmoetingen met zowel reisvrienden als famillies waar we toch even onderdeel van waren. Heel bijzonder! Nu op naar Arequipa waar de diepste canyon van de wereld en de condors op ons wachten!
