Woooowww....het moment was dan eindelijk aangebroken...we gingen naar Buenos Aires!!
De stad waar Sil twee jaar geleden verliefd op was geworden en waar we nu samen naar toe teruggingen om te kijken of dit een plek zou kunnen zijn waar we zouden kunnen wonen. Om dit goed in te kunnen schatten, besloten we een er een tijdje te toeven, alles op ons in te laten werken en ondertussen ook de Spaanse- en tangovaardigheden te verbeteren.
We kwamen aan in BA en het regende pijpestelen...en ondanks de regen was Sil gelijk helemaal in haar sas en ontzettend blij dat ze terug was. We gingen richting San Telmo, de oudste wijk van de stad en bakermat van de Tango, gevuld met antiek en kunstwinkeltjes, bruine kroegen, zonnige pleintjes en terrassen, en overal hoor je tangomuziek of zie je mensen de tango dansen. Wat een stad! Omdat wij in voorbereiding op onze reis tangolessen hadden genomen en de meeste aanbevolen talenscholen in San Telmo of het nabijgelegen Centro waren, besloten we om in San Telmo naar een appartement te zoeken. Aangezien Steph nog nooit in BA geweest was, twijfelde hij nog even, de yuppenwijk Palermo waar Vincent een ontzettend goede tijd had gehad, sprak hem ook heel erg aan. Alleen de prijzen voor een appartement in Palermo lagen een stuk hoger, en aangezien wij toch streng aan een budget zitten, besloten we dus om de eerste weken in ieder geval in San Telmo te blijven en wellicht de laatste week in BA wellicht toch nog even in Palermo te verblijven.
Bij het hostel vroegen we gelijk of ze ons konden helpen met het zoeken naar een appartement en een talenschool. Een talenschool was geen probleem, maar we kregen te horen dat het heel moeilijk zou worden om een appartement te vinden, aangezien de vraag heel groot is en het aanbod in, de relatief kleine wijk, San Telmo niet groot is. Dat verontrustte ons wel een beetje, we gingen even een rondje lopen en kwamen langs een appartementverhuurbedrijf, wij liepen gelijk naar binnen om ons geluk te beproeven, vertelden wat ons budget was en het eerste appartement dat op scherm kwam was er gelijk één die ons aansprak. 3 uur later hadden we de bezichtiging en de volgende dag was het contract getekend. Easy peasy dus! Wij hadden vanaf dat moment een woonadres in Buenos Aires en dat voelde geweldig!
Voordat we naar ons huisje zouden verhuizen, wilden we graag nog het weekend doorbrengen in de wijk Palermo. Dit is de yuppenwijk van BA en is in lijn hiermee ingedeeld in Palermo Soho, Palermo Hollywood en Palermo Queens, met veel dure winkels, goede restaurants, lounge bars en clubs. Sil had in Hollywood de goedkoopste double room gevonden, om er voor te zorgen dat er genoeg budget over zou zijn om uit eten te gaan en feestjes te vieren. Bij aankomst werd al snel duidelijk waarom de kamer zo goedkoop was, in het mooie hostel moesten we helemaal naar achteren toe lopen, daar via een smal gangetje en metalen nooduitgangtrap naar boven, waar we een kamer vonden ter grootte van een lucifer doosje met een stapelbed er in....hmmm OK...Steph en ik moesten onze bewegingen coordineren anders bleven we of tegen elkaar of tegen het bed of de muur aanstoten. Ach ja, het was schoon en inmiddels was het weer zonnig in de stad en wisten we dat we niet veel tijd in de kamer zouden doorbrengen, en we hielden zo budget over. Echter, die nacht bleek Steph niet helemaal in het bed te passen, alleen in een soort van diagonale positie met opgetrokken benen, weinig geslapen dus en het zou niet de eerste en laatste keer worden dat Steph te groot zou zijn voor de Zuid-Amerikaanse bedden.
We gingen gelijk op pad in Palermo, prachtige lommerrijke straten met moderne appartementen en mooi opgeknapte oude panden, designboetieken, yogascholen, hippe restaurants, alsof we terug waren in een Europese stad. En eigenlijk heb je in heel Argentinie niet het gevoel dat je echt ver weg bent. De Argentijnen hebben, in tegenstelling tot de Brazilianen met hun Creoolse achtergrond en de andere landen op het continent met hun inheemse indianen achtergrond, met name een Spaanse achtergrond en zijn daarom net als in Spanje relatief licht van huidskleur en aanzienlijk lang. Daarnaast wonen er in Palermo veel expats uit voornamelijk noordwest Europa. Dit alles maakt BA tot een stad waar je je als Europeaan snel thuisvoelt en snel kunt integreren. Dat deden wij dan ook! Op Plaza Serrano (wat Sil toch altijd aan Jochem doet denken :)) vonden we een tafeltje in de zon en kregen we heerlijk eten voorgeschoteld, met bijbehorende service. Wat jullie moeten weten is dat in de rest van ZA de service in restaurants echt bijna niet aanwezig is. Je wacht lang, moet om bestek vragen, krijgt geen contact met bediening, duurt uren voordat je het eten krijgt, etc. Dus de aanwezigheid van service was voor ons weer even heerlijk genieten.
Die middag liepen we langs een prachtige yogaschool en besloten om de volgende ochtend een lesje mee te pakken, alleen de dag ervoor hadden we voor het lestarief gevraagd, 15 werd ons verteld, en aangezien wij in Argentinie waren, namen wij aan dat het hier om 15 Argentijnse pesos ging, maar bij aankomst de volgende dag bleek dat de currency in Palermo geen pesos maar Amerikaanse Dollars zijn...en 15 dollar p.p. was net te veel voor ons budget. Wij baalden ontzettend, hadden veel zin om f te rekken en te strekken, en besloten om dan maar een kopje koffie te doen in de zon bij Plaza Armenia. Het was zaterdag, dus de Porteños waren ook vrij en op pad, wij hebben mensen zitten kijken en omdat we in BA waren om te kijken of we er zouden kunnen wonen ook veel gepraat of dit een stad voor ons zou zijn en hoe we zouden willen wonen. Erg leuk, en we merken dat omdat je niet in NL bent, waar je toch een bepaalde ´norm´ hebt wat de mogelijkheden betreft, en we onderweg veel mensen uit andere landen ontmoeten die vertellen hoe zij leven, we heel veel inspiratie opdoen. Eén van de belangrijkste leermomenten tot nu toe is geweest dat keuzes niet voor altijd zijn, dit maakt het maken van een keuze veel minder zwaar en je mogelijkheden een stuk flexibeler. We hadden inmiddels een aantal mensen ontmoet die tijdelijk ergens hun tentje opgezet hadden. Als je in het buitenland gaat wonen hoeft dat niet voor altijd te zijn, maar gewoon iets dat je een periode in je leven gedaan wilt hebben, dat besef maakte zo´n keuze voor ons al zo veel minder groot en een stuk overzichtelijker. Als ik het nu opschrijf denk ik, tsja dat is eigenlijk erg Cruijfiaans logisch, toch hadden wij de afstand met NL en de mensen die we ontmoet hebben de afgelopen 5 maanden nodig om tot dit besef te komen.
Maar goed, genoeg diepzinnigheid, Sil wilde net als 2 jaar geleden weer de lekkerste steak van Argentinie eten, en dit kan in Palermo in het wereldberoemde restaurant La Cabrera. Reservering verplicht, en ondanks dit moet je toch altijd in de rij wachten. Gelukkig zorgt het restaurant goed voor haar gasten, de wachtenden krijgen champagne! Argentijnen eten, ondanks de duizenden kilometers kust die er zijn, bijna geen vis en alleen maar vlees. Argentijnen eten het meeste vlees ter wereld, zo´n 65 kilo per persoon per jaar. Het eten van vlees samen is een belangrijk onderdeel van de Argentijnse cultuur, op zondag organiseert elke familie een asado (BBQ), en het is niet zoals in NL dat als er 10 mensen zijn er 10 worstjes zijn, nee het vlees wordt in overvloede ingekocht en leftovers (komt niet vaak voor) worden de volgende dag voor de lunch gegeten. Enfin, La Cabrera maakte haar naam weer waar, na een half uur hadden wij een 800grams Bife de Chorizo voor ons liggen. In Argentijnse grillrestaurants gaat het allemaal om het vlees, je krijgt er niet zoals in NL een goede portie friet en salade bij. Nee, de focus ligt op het vlees en de wijn. Bij La Cabrera krijg je bij het vlees allemaal kleine smaakmakertjes, gecarameliseerde uitjes, gegrilde knoflook en niet te vergeten Chimichuri saus, een van origine sausje met olie, oregano, knoflook, paprika, uitjes, peterselie dat perfect past bij het rode vlees. Yummm! Heerlijk was het en bij vertrek kregen we een fles prosecco mee, we love La Cabrera!
Het was vrijdagavond in Palermo, dus gingen wij een beetje op zoek naar gezelligheid, maar aangezien dat in BA pas rond 1 uur begint, was het om 23 uur nog uitgestorven in de bars en clubs. Iedereen in BA eet rond 22 uur en gaat daarna pas uit, wij waren nog niet aangepast aan dit ritme en waren dus om middernacht klaar om te gaan slapen. Geen feestje voor ons in Palermo dus, en daarom konden we de volgende dag fris en fruitig wakker worden en hebben we de middag in de zon gelegen in Parque 3 de Febrero, het Central Park van BA. Hardlopers, fietsers, skaters, jeugd, gezinnen vullen het park dat gevuld is met kleine meertjes. In de loop van de middag werden om ons heen volleybal netten gespannen en voetbalwedstrijdjes georganiseerd. Het deed ons erg denken aan het Vondelpark, alleen dan veel groter en zonzeker :)
Op zondag was het dan zover, wij konden intrekken in ons huisje in San Telmo. Spannend! Het huis was al volledig ingericht en we hoefden dus alleen onze spulletjes uit te pakken en even schoon te maken en we waren verhuisd. We voelden ons gelijk helemaal thuis! En omdat op zondag de grote markt in San Telmo is, gingen we gelijk de hort op. Letterlijk om de hoek van ons huis is Plaza Dorrego en we liepen gelijk tegen een tango optreden aan. Fantastisch! We slenterden wat over de markt en aten empanada´s. Empanada´s zijn gemaakt van deeg, vaak een halve cirkel, gevuld met vlees of kip of kaas, kosten niets en smaken heerlijk. Steph is officieel verslaafd. Op de weg terug naar huis, kwamen we ineens terecht in een straatfeestje dat om een Braziliaanse drumbband was ontstaan. Een groepje van 6 Brazilianen en zo´n 100 mensen inmiddels waren helemaal uit hun dak aan het gaan midden op straat. Wij sloten ons aan en hadden het gevoel dat we in een Carnavalsbloco in Rio terecht waren gekomen. Maar nee hoor, dit zou later blijken, dit is gewoon iedere zondag het geval in San Telmo, echt te gek!! Bij aankomst op Plaza Dorrego was inmiddels het vrijdansen begonnen, iedere zondagavond komen Porteños bij elkaar om tango te dansen op het plein. Van jong tot oud danst de tango en ook de traditionele Argentijnse volksdans die veel op een Middeleeuwse dans lijk, het is prachtig om te zien en veel mensen komen dan ook kijken. Steph en ik hebben wel een uur staan genieten en beloofden elkaar dat wij over een klein maandje, onze laatste zondag in de stad ook een tango zouden dansen op het plein. Want we zouden in de komende weken wat lessen hebben was het idee, maar kwamen daar eigenlijk steeds niet aan toe, dus toen het uiteindelijk die zondag was, hadden we nog maar 1 extra les gehad en wilde Steph het hele gebeuren aan zich voorbij laten gaan. Maar Sil kon het niet loslaten, na wat wijfelende momenten aan de rand van de dansvloer, gingen we er dan toch voor. Aangezien bijna alles bij tango bij de man ligt, was Steph echt retezenuwachtig, wat ochos hier en daar, paar rondjes benenwerk en na twee tango´s waren we klaar vonden we, want in vergelijking met de rest waren we echt genant slecht, maar we hebben het toch gedaan!! Na de tango kwam er een Braziliaanse band spelen, samba tijd! Heerlijk om weer te horen en al snel stonden we heupenwiegend te dansen en Steph kon zelfs lachen wat bij de tango ver te zoeken was. Voldaan liepen we naar ons huis, wat een eerste dag in onze nieuwe wijk! Een goed begin is het halve werk!
Die avond gingen we op tijd naar bed, want de volgende dag was het zover, Spaans leren. We zijn de week ervoor naar 2 scholen gegaan, 1 grote internationale school en de school die we via het hostel werd aanbevolen. De internationale school was in Centro, 15 minuten lopen van ons huis, en had hele goede referenties. Alleen vonden wij het allebei een beetje saai. En dit werd nog sterker toen wij bij de kleine school aanbelden. De deur werd opengedaan door een kleine Argentijnse, Myriam, met een reuzachtige energie. We hebben 30 minuten met haar in het Spaans gesproken, zodat ze onze niveaus in kon schatten. Het gesprek was gezellig en ontspannen, wat ons betreft de beste omstandigheden om nieuwe dingen in te leren, dus besloten we direct om onze lessen daar te nemen. Op maandag bleek ook een Belgisch stel aan de slag te gaan, Anouk & Wouter, Sil en Wouter gingen in het gevorderden klasje met Myriam en Steph en Anouk in het beginnersklasje bij Camilla. De les vloog voorbij en voor we het wisten zaten we met Anouk & Wouter een broodje te eten tegenover de school bij bar La Poesia, een typische San Telmo bar, bruin, verse kazen en hammen, goede koffie, verschillende soorten bier en goede wijnen. Steph zag een broodje leverworst staan en werd intens gelukkig, wat had ie dat gemist! Wouter, ingenieur en Anouk reintegratie consultant hadden hun Antwerpen net achtergelaten om een reis van 4 maanden door Zuid-Amerika te maken. We hebben het samen erg leuk gehad, een tangoles gevolgd bij El Ingles en een super leuke avond bij ons thuis doorgebracht en elkaar beloofd bij terugkomst in den Lage Landen elkaar weer op te zoeken.
De eerste week van les vloog voorbij, we begonnen iedere dag om 9 uur en hadden dan 3 uur les. Daarna gingen we langs de markt en supermarkt voor de boodschappen en lunchten lekker thuis en gingen daarna op het terras bij Cafe Origen ons huiswerk zitten maken. Met een biertje of lekkere cortado is het maken van huiswerk een stuk minder vervelend! Na wat dagen begonnen ze ons te herkennen en een praatje te maken, en ook de visboer en de groenteboer zeiden ons vriendelijk gedag met een blik van herkenning, wij begonnen ons steeds meer onderdeel van het wijkje te voelen. Aangezien we weer een eigen keuken hadden en eettafel, kookten we bijna iedere avond thuis en maakten daarna nog wat huiswerk, keken een film of serie of lazen nog wat. Steph ging in de ochtend weer hardlopen in Puerto Madero, de wijk aan het water in BA die heel erg doet denken aan de Handelskade in Amsterdam. We kwamen al heel snel in een lekker ritme terecht, zoals we dat thuis in NL ook hadden, alleen...nu waren al onze lieverds er niet om even mee af te spreken, of te bellen of wat mee te eten of te borrelen. Een aantal dagen hebben we beide heel veel heimwee gehad, totdat we een biertje in het zonnetje aan het drinken waren op Plaza Dorrego en tegen elkaar zeiden, kappuh nou! We zijn hier in een van de meest geweldige steden van de wereld, zijn op een wereldreis samen en hebben nog bijna 8 maanden vakantie. Het was goed om echt te voelen dat je de lieverds thuis mist, hierdoor waardeer je ze nog meer, maar we moeten blijven beseffen hoe geweldig deze tijd is en niet zitten kniezen, maar genieten en veel denken aan onze lieverds.
Dat weekend was het Carnaval, en voor het eerst hadden de Porteños vrij voor Carnaval, wij dus ook van school. Aangezien Argentinie erg verbonden is met buurland Uruguay en zij een rijke Carnavalscultuur hebben, had Buenos Aires voor Carnaval een delegatie uit Uruguay uitgenodigd. Avenida de Mayo was volledig afgesloten en duizenden mensen waren op de been om de Carnavalsoptocht te bekijken. Wij vonden een lekker plekkie aan de route bij een klein nietszeggend restaurant, waar veel locals met grote flessen bier aan tafeltjes zaten. Steph was gelijk verkocht en later bleken ze ook nog eens ontzettend lekker gegrild vlees te serveren. Top! De optocht begon en Sil was not impressed, aangezien zij 2 jaar eerder bij het echt Carnaval in Rio was geweest, was de versie uit Uruguay het echt niet...tot de 5e groep, die enorme energie gaven, zweten, harde drums...Sil sprong van haar stoel af en ging helemaal uit haar dak! Ondanks dat we allebei een beetje baalden dat we niet in Rio waren, hebben we een super avond gehad! De volgende dag gingen we naar de wijk Recoleta, de oude Aristocratische wijk van BA, dat destijds naar Parijs voorbeeld is ontworpen door de architecten van de rijke oud-geld families die uit San Telmo moesten vluchten wegens een pestplaag. Recoleta voelt hierdoor als Parijs, maar dan gevuld met goedlachse Argentijnen. Ook de rijke Evita Peron woonde hier en is op de beroemde begraafplaats van Recoleta begraven. Nog dagelijk komen er honderden mensen het graf bezoeken. Mooi om te zien, met name de imposante familiegraven waar je de grafkisten in zag liggen en sommige plekken leken net mini-kerkjes, maar goed een begraafplaats blijft een begraafplaats, dus na een uurtje zaten we alweer op een terras in het zonnetje een drankje te drinken, om te vieren dat we nog leven en wat voor leven :) Zoals altijd mensen kijken, heerlijke bezigheid die nog leuker werd toen Sil ineens een 7 jarige versie van Serge Gainsbourg zag. Fascinerend hoe die kleine op Gainsbourg leek (zie foto´s) en hij was nu zelfs al helemaal omringd door vrouwen en al heel erg galant tegen de dames. Je hoort wel eens dat iedereen een dubbelganger heeft, wij hadden die van Gainsbourg gevonden in BA, niet geheel verrassend want de stad is gevuld met prachtige wulpse warmbloedige vrouwen, ongetwijfeld een hemel voor Serge :)
Aan het einde van de tweede lesweek, waarin we samen 3 dagen les hadden, organiseerde Myriam een `Empanada-avond`, Steph moest daar natuurlijk bij zijn als empanadaverslaafde. Myriam en haar schoonmaakster waren vrijdagmiddag tijdens onze les al druk met het maken van de empanada`s, steeds moest ze f de les uit om ze om te draaien in de oven :) Die middag had Sil een skypedate met vriendin Judith en Steph ging lekker de kroeg in. Het skypen doen we steeds vaker, maar moeten wel altijd naar een internetcafe, waar je niet altijd alle privacy hebt die je zou willen en je ook niet op alle tijdstippen terecht kunt. Ook de moeders zouden ons vaker willen spreken en nadat ze horen dat we overwegen een laptop te kopen voor het skypen en onze foto´s, besluiten ze ons te verrassen met het nieuws dat ze ons een laptop kado willen geven. Wat een lieverds! Een week later hebben we er dan èèn, en we noemen haar (naar de mama´s bijnaam): Bep!
Maar goed, op de empanada-avond ontmoeten we een Zwitsers stel, zij wonen sinds 3 maanden in BA. Zij gaat haar promotieonderzoek doen in BA en hij is advocaat en werkt het komende jaar vanuit BA voor zijn klanten in Zurich. Woooooowww!! Inspiratie! Ook is er een hilarish Iers stel, Rory & Ashlyn, waar we later die week nog in de Irish Pub (typisch :)) zijn beland. Op een gegeven moment komt er een soort van oudhollandsch carnavalsmuziekje op en voor we het weten hebben we iedereen van de stoelen voor een ouderwetse polonaise. Alleen Urghetta, de excentrieke Italiaanse kunstenares, blijft zitten, later horen we dat ze alleen danst op zigeunermuziek en in BA is om een expositie van haar kunst voor te bereiden. Argentijnen zijn van alle Zuid-Amerikanen bij lange na de meest cultureel geinteresseerden, literatuur, theater, muziek, dans en kunst, de stad is er mee gevuld en door overheidssteun ook betaalbaar voor iedere Argentijn. Ook de empanada is cultuur en Sil dompelt zich er in onder en eet er wel 10 of meer, de volgende dag is ze doodziek, volledige maagleging, ze heeft zich nog nooit zo ziek gevoeld. Gelukkig hadden we een huis en kon ze lekker rusten, crackers eten en bouillon drinken. Na een paar dagen was ze weer de oude en gingen er gewoon weer borden vol naar binnen alsof er niets gebeurt was en woensdag gingen we zelfs naar een officiele tango les. Bij Torcuato Tasso een instituut in tangoland, de les was geweldig, stap voor stap kwamen de dingen die we in NL geleerd hadden weer helemaal terug en leek het er weer een beetje op dat we aan het tangoen waren. Op een gegeven moment moesten we even van partner ruilen en Steph werd gepaard met een wat oudere Argentijnse, zij leerde hem de letterlijke `kneepjes` van het tangovak, want je kunt de dame laten weten wat ze moet doen door kleine kneepjes en duwtjes. Sil was daarna weer aan de beurt en onder de indruk, ze liet zich zowaar leiden :)
In de loop van die week kwam onze lerares Myriam ineens met een grote verrassing. Ze had contact opgenomen met een kennis van haar, Ana, die een enorm netwerk heeft in de communicatie- en mediawereld in Buenos Aires. Ze wilde graag met Steph praten om te kijken hoe ze hem verder kon helpen. Steph stuurde een mail en 3 dagen later had hij een gesprek. Dat was raar na bijna 5 maanden geen werk, om weer een officieel gesprek te hebben. En ook de nette kleding ontbrak natuurlijk, dus ging Steph iets te casual naar eigen smaak, op gesprek. Dat verliep erg aangenaam, Ana vertelde dat je als buitenlander zeker aan de slag kunt in BA, maar dat de beheersing van het Spaans heel belangrijk is. Aangezien wij van plan zijn om in September weer in BA te zijn, spraken ze af dat t.z.t. Ana Steph zou voorstellen aan twee personen die op zoek waren naar mensen. Steph kwam helemaal enthousiast terug en was nog gemotiveerder om zijn Spaanse huiswerk te maken :)
In de tussentijd hadden we het veel over Patagonie, Steph wilde hier toch heel graag naar toe, maar Sil had hier 2 jaar geleden al helemaal doorheengereisd en moest nu kiezen om nog een keer het dure Patagonie te doen en andere nieuwe dingen op het continent te laten of om in BA te blijven, zodat Steph Patagonie zelf zou ontdekken. Idealiter zouden we het samen willen doen, maar omdat dat niet kon, kwamen we met het aloude compromis op de proppen. Steph zou 10 dagen zelf diep Patagonie in gaan en daarna zouden we samen vanaf midden Patagonie, Bariloche, samen verder reizen. Fijn om de knoop doorgehakt te hebben, maar naarmate het moment naderde werden we er beide steeds sipper onder...na bijna 4 maanden samen te hebben gereisd, en 24 uur per dag doorgebracht te hebben, zouden we elkaar nu ineens bijna 2 weken niet zien. Niet leuk! De avond voordat Steph op het vliegtuig zou stappen naar El Calafate, kochten we een heerlijke fles witte Torrontes en verse zalm om nog van de genieten saampies. De volgende ochtend vertrok Steph vroeg naar het vliegveld en Sil ging met backpack op naar een hostel...
De kleine maand wonen in Buenos Aires was fantastisch en leerzaam op vele vlakken. BA is een wereldstad, die niet slaapt en die gevuld is met mensen van over de hele wereld, die aangetrokken door de levenstijl, levensstandaard, het klimaat en het potentieel een poging wagen in de stad. Heel inspirerend!
