Na een ontspannen rit vanuit Cuzco met full-cama (busstoel die een bed zo dicht mogelijk benadert) en sterrenhemel aan boord kwamen we vroeg in de ochtend samen met Kirstie en Angelo aan in Arequipa. Nils, die voor een andere bus had gekozen, voegde zich ook bij de groep en gezamenlijk checkten wij in bij Arequipay Backpackers, een luxe villa buiten het centrum die goed in de faciliteiten zat. Zo kon je onder meer gebruik maken van het zwembad in de ruime tuin met aangename temperaturen, iets waar we na de hoogte en kou veel behoefte aan hadden. Nils dook na de lange busrit gelijk z´n mandje in en aangezien onze kamers nog niet klaar waren zijn we met z´n vieren een filmpje gaan kijken in de comfortabele tv-kamer. We zijn uiteindelijk drie nachten gebleven, maar waren toch niet echt tevreden over het hostel, voornamelijk door de locatie. Arequipa, la Ciudad Blanca, heeft een mooi koloniaal centrum dus daar wilden wij eigenlijk zitten. De tijd die we in Arequipay zaten hebben we verder prima besteed: Relaxen in de tuin, fanatiek aan de blog gewerkt en onszelf daarna beloond met Japans eten, zelf koken en natuurlijk een hostel zoeken. Al vrij snel vonden we het Flying Dog hostel in het centrum, waar we de vierde dag incheckten.
Nils bleek op geheel eigen wijze gebruik te hebben gemaakt van de faciliteiten. Hij was bevriend geraakt met de Canadees Ryan en zij besloten op een ochtend om die dag een BBQ te organiseren. Nadat het vlees gehaald was duurde het nogal lang voordat de kolen gloeiden en om de tijd de doden zijn ze vroeg begonnen met drinken. De groep waarmee ze de volgende dag een tour zouden gaan doen bleek dodelijk saai te zijn en dat is koren op de molen van Nils die dan baldadig wordt. Dit ontaardde uiteindelijk in het gooien van al het tuinmeubilair in het zwembad, waarna Nils en Ryan nog even de stad ingingen. Toen ze terugkwamen had de hosteleigenaar al hun spullen inmiddels op een aparte kamer gelegd en hun paspoorten meegenomen. Tijdens het gesprek dat daarop volgde begonnen ze bijna een vechtpartij en Nils heeft het uiteindelijk met 200usd moeten afkopen en de belofte om nooit meer een voet in dit hostel te zetten.
In Bariloche hadden wij tijdens een van onze wandelingen de Peruaan Sergei leren kennen en die komt uit Arequipa. Het is een mooie, enthousiaste kerel die het erg leuk vond om een hapje met ons te gaan eten en onze eerste avond in de stad zaten we met z´n drieen in een typisch Peruaans restaurant aan de lomo saltado, vlees, uien, tomaten, koriander en friet, erg lekker! Zijn vriendinnetje schoof later ook nog even aan en hij vertelde ons mooie verhalen over zijn ambitie om een eigen mijn te bezitten samen met zijn oom. Een in potentie lucratieve bezigheid in een van de grotere bedrijfstakken in Peru en Zuid-Amerika. We blijven contact houden voor eventueel interessante investeermogelijkheden :)
Samen met Kirstie en Angelo zijn we de volgende dag naar het Museo Santury of Museo Universidad Catolica de Santa Maria geweest om de mummie Juanita, het ijsmeisje dat zo´n vijf eeuwen geleden door Inca´s hoog in de bergen is geofferd aan de goden, te bezoeken. In 1995 is zij pas ontdekt en door het ijs ontzettend goed bewaard gebleven. De tour eindigde bij haar vrieskist waar we behoorlijk onder de indruk naar een klein meisje stonden te staren dat op een bizarre manier aan haar einde was gekomen.
Hoofdreden om naar Arequipa te komen was echter de Colca Canyon. Deze fantastische plek op zo´n twee uur rijden van de stad wordt met 3.500m gepromoot als de diepste canyon ter wereld, dieper dan de Grand Canyon. Sil had helaas weer erg veel last van haar buik en had drie jaar eerder 2 dagen door de Canyon gelopen, dus Steph vertrok die ochtend om 4 uur ´s ochtends alleen naar de canyon. Onderweg stoppen we bij kleine dorpjes met de oorspronkelijke bewoners van Peru die voor ons dansen en hun ´huisdieren´, grote roofvogels, hebben meegenomen, om mee op de foto te gaan. De canyon begint zich inmiddels steeds beter te manifesteren en uiteindelijk komen we op de plek aan waar deze het diepst is. Pretty impressive. Daarna was het wachten op de natuurlijke bewoners van dit soort plekken, de condors. Na even wachten werd de eerste gespot op een rotsrand een paar honderd meter verderop en alleen te zien met de toneelkijker van een andere sympathieke toerist. Toen we op het punt stonden om weer weg te rijden steeg er ineens rumour op uit de grote groep mensen en daar kwamen ze op de thermiek aangevlogen. Het zijn hele grote vogels met een spanwijdte die kan oplopen tot 3,5m! Het waren er vijf, twee volwassenen (zwart met wit) en drie pubers (bruin). Ze werden op een gegeven moment nieuwsgierig en zweefden vlak boven onze hoofden, waarna er een op een richel vlakbij het uitkijkpunt ging zitten. Volgens de tourguide hadden wij ontzettend veel geluk die dag en terugkijkend naar de foto´s kan ik dat alleen maar beamen. Sil bleek die dag gelukkig nog wat leuks gedaan te hebben en is met Kirstie en Angelo geheel volgens hun én Britse traditie 'tea and cake' gaan doen. Zij werden daar altijd erg gelukkig van en Sil voelde zich daarna dan ook een stuk beter.
De volgende dag vertrokken we pas in de avond richting onze volgende bestemming, dus hadden we mooi nog even tijd om wat foto´s van de stad te nemen. De vulkaan El Misti torent hoog boven de skyline uit en vanuit het dakrestaurant waar we die middag lunchten hadden we uitstekend uitzicht op de omgeving én stad. We hadden de avond ervoor inmiddels afscheid genomen van Kirstie en Angelo die de kou zat waren en in één keer doorgingen naar Lima.
Huacachina was het volgende doel en ook hier gingen we met de nachtbus naartoe. Onderweg zijn we onder meer door Nazca gereden waar tijdens de Inca-periode grote lijnen in de grond zijn gemaakt die afbeeldingen vormen die vanuit de lucht goed te zien zijn. Op de plaatjes ziet het er bijna buitenaards uit, het was echter vrij duur om zelf vanuit de lucht te ervaren. Het is hier ook nog wel even aardig om wat over de films die ze in bussen draaien te zeggen. Deze keer kregen we een film te zien die begon met iemand die levend is begraven en daar in een scene van een kwartier in paniek achter komt. In een andere bus werd ooit een film over een busongeluk vertoond en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Je kunt concluderen dat er niet altijd even goed wordt nagedacht over het publiek en de setting waarin de film wordt bekeken :) De termperatuur in Huacachina was alweer een stuk aangenamer en daar hadden we ons hostel met zwembad ook op uitgekozen. Het dorpje ligt rondom een oase middenin een woestijn. Tijdens onze eerste verkennende rondje praatten we wat over Nils en zijn avonturen in Arequipa en die liepen we prompt tegen het lijf. Hij was nog steeds in het gezelschap van Ryan en het bleek, verrassing, dat ze op weg waren naar de politie. Die nacht hadden ze namelijk een local ontmoet, erg veel gedronken en samen op zijn bongo muziek gemaakt. Ze zijn toen in een bootje het meertje opgegaan, waarbij de bongo in het water viel. Hier werd de local niet vrolijk van en uiteindelijk eindigden ze alle drie in het water en is de bongo niet meer terug gevonden. Het is uiteindelijk met een sisser bij de politie afgelopen en de jongens hadden er een favoriet instrument bij. Omdat we in hetzelfde hostel zaten hebben we daarna veel tijd met z'n vieren doorgebracht, aan de rand van het zwembad. Eén middag zijn we met een opgevoerde zandbuggy de duinen ingereden, waarbij de chauffeur op de steile zandwanden wat spannende capriolen uithaalde. Het sandboarden was ook een ervaring op zich, zonder ervaring ging bijna iedereen staand of liggend met grote vaart 'zwarte' hellingen af. Sil had dit drie jaar geleden ook al gedaan en ging mee voor de briljant mooie uitzichten en kon een paar goeie foto´s van onze afdalingen maken. Met het zand in onze oren zijn we uiteindelijk teruggecrossed. De volgende ochtend vervolgden wij onze reis naar de hoofdstad van Peru. Klaar voor de Champions League finale Barcelona -Manchester United!
