Na onze onverwachte overnachting in Los Andes ging de rit de volgende ochtend verder zonder problemen richting Santa Marta en op de grote T-splitsing vlak buiten de stad werden we het busje uitgezet en zijn we met een taxi naar het niet veel verder gelegen Taganga gereden. Het dorpje ligt mooi weggestopt in een baai en is de plek waar je de goedkoopste Padi duikcursussen ter wereld kunt doen. En dat in Caribisch water, het kan slechter. Eenmaal in ons hostel, Casa Divanga, zijn we eerst het zwembad ingedoken, want het is er echt heel warm. De meeste kamers en die van ons ook, grenzen aan het zwembad en doordat het een klein hostel is, is de sfeer erg relaxed. Daarna zijn we ons rustig gaan voorbereiden op Steph’s verjaardag met een broodje in La Baguettes de Maria. Heerlijk en goedbelegd Frans stokbrood, een magneet voor backpackers. Daarna zijn we naar het strand gelopen waar we onze Franse vriendinnen Jenny en Marika weer tegenkwamen. Zij kwamen net terug van nationaal park Tayrona en besloten aan te haken bij onze festiviteiten. Het werd een gezellige avond die na een duik in het donker eindigde in de lokale Sensation. Inclusief logo, niet alleen in Azië kunnen ze kopiëren. Na een attente fles drank van de Noorse vriend van de dames op het strand en wat cocktails in de Sensation trokken Steph’s 40-jarige benen en hoofd het niet meer en zijn we lekker naar bed gegaan. De volgende avond stond er een verjaardagsdiner met kreeft op het menu en onze grote vriendin Caroline schoof met haar nieuwe Italiaanse reismaatje Chiara ook aan. Was na lange tijd alleen maar op de backpack kaart gekeken te hebben wel weer erg lekker. Inclusief wijn op een terras met uitzicht over zee. Ook deze avond eindigde in ‘mayhem’, dus wij begonnen niet de volgende maar een dag later aan onze duikcursus.
Daarvoor hebben wij de tijd genomen en na het zien van een aantal scholen hebben we uiteindelijk voor Poseidon gekozen. Wel wat duurder, maar een goeie reputatie en beste boot van het dorp. Op dit soort ervaringen wil je liever niet bezuinigen, wat ons betreft. Onze instructeur, de Duitser Gerd, is het gründliche type, en laat ons op gedisciplineerde wijze kennis maken met de duiksport. Eerst in een zwembad, daarna op zee. Met een dikke speedboot varen we gedurende een paar dagen de baai uit richting Tayrona en meren elke dag op nieuwe duiksites aan. We doen elke dag twee duiken waarin de speciale handelingen centraal staan. Het is even wennen op 12 meter diepte noodhandelingen oefenen en rustig blijven ademen, zeker als Sil haar duikbril af moet doen en denkend aan haar lenzen door haar neus een slok water moet verwerken. Na een paar minuten lichte paniek (ook bij Steph) wordt ze weer rustig en moet ze van Gerd de oefening nog een keer doen om te bewijzen dat ze het wel kan. Het zijn lekkere dagen, waarin we het duiken afwisselen met het studeren van de duiktheorie en relaxt sardientjes lunchen bij het zwembad van Divanga of pasta en fruitjuice aan het strand. De examens gaan goed, Sil heeft slechts één fout in haar theoriedeel (ze baalde, want geen fout is een extra duik), en als certified open water divers vieren we dit in een van onze favoriete café’s, Bonsai.
Volgende bestemming is Palomino, net buiten Parque Tayrona en op weg naar La Guajira Peninsula, het uiterste noorden van Colombia. In het busje komen we de Braziliaanse Henrique en zijn Australische maat Ewan tegen, twee onafscheidelijke vagebonden met mooie verhalen over het opstarten van een hostel in Jeri. We wisselen gegevens uit en zij stappen uit in Tayrona. In Palomino is het even zoeken, maar na een verse fruitjuice en een wandeling door het dorpje komen we aan bij het strand, dat er een stuk ongerepter en Caribisch uitziet dan Taganga. Ons eco-hostel, La Sirena, ligt een stukje verder over het strand, naast het enige restaurant in de buurt, en is een goed onderhouden kavel met palmbomen, een paar huisjes, keuken met terras en hangmatten. Het is super-relaxed en na een verplichte duik voor Steph en wat hangmat-tijd voor Sil eten we een vers visje bij de buren, een paar Duitsers die zijn blijven hangen en geef ze eens ongelijk. Eind van de middag krijgen we een privé yoga les aan het strand van Marta, de Colombiaanse eigenaresse, zodat we ultiem ontspannen ‘s avonds aanschuiven voor een tweede visje en nog een beetje lol maken met de huispuppy. We slapen in hangmatten en dat blijkt nog niet mee te vallen. Alle hangmatten zijn aan elkaar verbonden, waardoor je iedere beweging voelt. Daarnaast is het lastig om een comfortabele houding te vinden die langer is vol te houden. De avontuurlijke gedachte maakt het echter goed en als je bent opgestaan in de waanzinnig mooie omgeving ben je het al snel weer vergeten. De tweede dag gaan we met een groepje ‘tuben’. Al liggend in een opgeblazen binnenband een rivier afdrijven. In Vang Vieng, Laos, is dit al immens populair onder backpackers, maar dat heeft ook iets met het feestje, de drank en de drugs eromheen te maken. Wij doen het iets rustiger aan en na een mooie wandeling, waarbij we ook Wayuu (oorspronkelijke bewoners) tegenkomen, kunnen we een paar uur lang liggend in de zon de Rio Palomino stroomafwaarts afdrijven, richting de zee. We ontmoeten een paar leuke mensen, waaronder de Nieuw-Zeelandse Liz en de Colombiaanse Kay, die doorreizen de peninsula op. Ze halen ons bijna over, maar het past niet helemaal in ons schema. Christopher, de Canadese eigenaar, probeert ons over te halen een stukje land te kopen, wat hier nog aanzienlijk goedkoop kan, voor € 15.000,- heb je al een behoorlijk lap grond. Ook hier staan we nog niet helemaal voor open. Komt misschien nog wel. Na een paar ontspannen dagen, keren we weer terug naar Taganga. We besluiten een paar dagen te blijven om bij te slapen na twee nachten hangmat, we hebben onze oude kamer in Divanga weer met eigen douche. Tijdens deze dagen ontmoeten we onze gezellige landgenoten Job en Karina die een lange vakantie vieren in Colombia en net terug zijn van de trekking naar Ciudad Perdida, the Lost City. De Colombiaanse versie van Machu Picchu zeg maar. Het klikt goed met deze ervaren reizigers en we praten uitgebreid over hun voornemen om in 2013 zelf een jaar te de wereld rond te gaan. Als wij een paar dagen later vertrekken naar Minca spreken we af elkaar in Cartagena een week later weer te zullen gaan treffen. Dezelfde avond zien we Nils helaas voor de laatste keer deze reis en eten nog een keer goed in Casa Felipe. We raken in gesprek met nog een stel gezellige landgenoten, Raoul en Vanessa die op vakantie zijn en ook dit klikt goed. Hun route ziet er echter anders uit dan die van ons en we besluiten weer af te spreken als we in Nederland zijn.
Een oude privé-taxi brengt ons samen met wat locals vanuit het centrum van Santa Marta in een uurtje naar Minca, een klein bergdorpje in de Sierra Nevada. Door de hoogte (600m) is het er een stuk koeler dan aan de kust en goed toeven na wekenlang hitte. Op de afgesproken plek worden we opgehaald door de Engelse Jay die ons op zijn laarzen naar boven naar Casa Loma (‘house on a hill’) brengt en eigenaar van het hostel blijkt te zijn. Samen met een Amerikaans stelletje dat door hem te helpen tijdelijk hun Colombiaanse verblijf verlengt, runt hij dit open houten huis omringd door tropische begroeiing met fruitbomen, groente, koffieplanten en ‘indigenous stone footpaths’. Het uitzicht naar Santa Marta en de kust is prachtig, zeker tijdens de zonsondergang als de lichten van de stad goed te zien zijn. We slapen in de ‘Tree house with 360° balcony, hammock, rocking chair and view through forest to the city’ en vanuit bed kijk je gewoon naar buiten. De sfeer is erg ontspannen en we eten ‘s avonds met de andere gasten wat de pot schaft en delen verhalen. Op dag twee maken we een wandeling naar een van de watervallen in de buurt en realiseren ons dat er nog vrij kort geleden FARC door deze omgeving liep. Er is veel veranderd inmiddels, maar het blijft een aparte gedachte als je door deze rustgevende en mooie omgeving loopt. Dag twee brengen we door in het dorpje en we lunchen een tostie in Café Minca. De aanzienlijk goedkopere lokale lunch (kip, groente en patat) die we een dag eerder hadden voelde toch beter ☺. Die avond hebben we nog een leuk gesprek gehad met een Canadese en Australiër die moesten kiezen tussen wonen in Vancouver of Melbourne. Met een beetje jaloezie dachten we met hun mee. En daarna konden we ons opmaken voor de volgende bestemming: Cartagena!
