We verlaten Argentinie via Mendoza en rijden via een indrukwekkende rit midden door de Andes naar Santiago. Daarbij passeren we de hoogste berg van ZA, Aconcagua, bijna 7.000 meter hoog. Daarna volgt de afdaling naar Santiago de Chile dat bijna op zeeniveau ligt. Veel bochten dus, gelukkig hebben we een goede weg en een ervaren chauffeur. Dit is een van de mooiste busritten tot nu toe. Aangezien we ontzettend veel kilometers in de bus maken is het leuk om even uit te leggen wat een busrit voor ons betekent: Het is een rustmoment, even geen mensen ontmoeten, geen beslissingen nemen. Je neemt je vaak voor om eindelijk een stuk verder in je boek te komen, wat te schrijven of je Spaans te oefenen, maar waar het vaak op neer komt is slapen, film kijken, eten, uit het raam staren en weer in slaap vallen. Films kijken betekent snack bag mee. Argentijnse bussen hebben veel nieuwe films, en ze zetten voor de gringo´s Engels geluid of ondertitels aan. Erg goed voor het oefenen van het Spaans. Stewards zijn gek op Angelina Jolie, we hebben nu al 3 keer Salt en The Tourist voorbij zien komen, beide niet te filmen zo slecht, maar wel lekker om te kijken...als je een man bent. Sil sliep dus lekker. We probeerde zo vaak mogelijk de nachtbus te nemen, want dan heb je vaak nog een dagdeel in de plek waar je bent, bespaar je een overnachting en word je wakker in de nieuwe stad, zonder dat je echt merkt dat je 15 uur onderweg bent geweest. Prettig! Reizen met de bus is in Argentinie voor locals en toeristen heel gewoon en daardoor heel ontwikkeld, bijna net zoals bij de luchtvaartmaatschappijen. Er zijn verschillende klasses, steward(essen), eten en drinken aan boord. De business class van de bus heet in Argentinie, Super Cama, dit is feitelijk een bed. En als passagier in deze klasse krijg je champagne voorgeschoteld. Deze plekken zijn vaak 2x zo duur dan een Semi Cama (half bed), dus buiten ons budget, maar omdat Steph bijna 2 meter is en ook slaap nodig heeft gingen wij voor de Cama. Vaak 20 dollar duurder, maar met meer beenruimte en bredere zittingen en aangezien de ritten in Argentinie nooit korter waren dan 20 uur, was dat wel de moeite waard. Echter, wat we inmiddels hebben gemerkt, is dat Steph veel beter slaapt in de goedkoopste plekken...we snappen nog steeds niet helemaal waarom, maar in ieder geval lekker goedkoop.
Santiago slaan we over. Weer een hoofdstad, alleen zonder bezienswaardigheden die echt de moeite waard zijn. Sil is nu al 3 keer in Santiago geweest, zonder het echt gezien te hebben. Vele reizigers zeggen dat het OK is, niet meer dan dat, dus zonde om onze tijd en geld in te verspillen. Dus gaan we rechtstreeks door naar Valparaiso, iedereen is lyrisch over dit stadje aan de kust. Bij vertrek zijn wij dit ook. Het is echt de meest artyfarty stad die we tot nu toe in ZA gezien hebben, overal zie je graffiti, kleine winkeltjes waarin locale kunstenaars hun schilderijen verkopen en creatieven kleding, tassen en juwelen verkopen. Sil kan zich maar moeilijk inhouden met al die bijzonder dingen, ze houdt het even vol, maar uiteindelijk kopen we zoals altijd een koelkastmagneet en koopt Sil oorbelletjes gemaakt van mini dominostenen en een portemoneetje gemaakt van coupeusemeetlint, want ja dat hebben we echt nodig :)
Valparaiso ligt aan de kust met het historische centrum gelegen op zeeniveau en de woonwijken op de heuvels, cerros genoemd. Deze zijn te bereiken met liften en bezaaid met huizen in allerlei kleuren. Vanaf het centrum omhoog kijkend is het een prachtig kleurrijk geheel dat direct een lach op je gezicht tovert. Wij hebben een hostel op Cerro Conception, Casa Valparaiso, met een prachtig uitzicht over de zee en de andere cerro´s. Onze kamer daar heeft een tweepersoonsbed en een stapelbed, lekker ruim dus en ruimte genoeg voor een tasexplosie. Die heeft Sil zo nu en dan, want vaak is er geen tijd of ruimte om al je spullen uit te pakken, en gooi je alles een beetje terug de tas in, waardoor het na een tijdje een chaos is en de tas gewoon moet ontploffen. Opmerkelijk is dat Steph hier geen last van heeft.
In ZA is het heel normaal om warm en uitgebreid te lunchen. Je kunt voor de lunch overal voor zo´n 3 dollar een tweegangenmenu vinden met lekker eten en een drankje erbij, perfect voor ons budget, porties zijn groot en je kunt vaak kiezen uit verschillende voorgerechten en hoofdgerechten om toch niet elke dag hetzelfde te eten. Sil kan in Chile weer eindelijk één van haar favoriete Zuid-Amerikaanse gerechten bestellen, Ceviche. Een visgerecht, vaak met witvis die gegaard is in limoensap met chillies en koriander. Yummmmmmmmm! Echter, het van origine Peruaanse gerecht is door de Chilenen slecht gejat, waar het in Peru grote stukken vis zijn, is het in Chile door de blender gehaald lijkt wel, toch minder vindt Sil, maar wel heerlijk om die smaken weer te proeven, de combinatie is echt goddelijk. Na de grote en goede lunch, en aangezien we een keuken in het hostel hebben, besluiten we te koken die avond, dus op naar de supermarkt. Er is een hypermarkt in het centrum, waar je naast eten ook witgoed en kleding kunt kopen, en ook buitenlandse producten, Sil spot Duitse worstjes en de keuze is al snel gemaakt, Brot mit Wuuuuuuurrrssst! Of wij worst lusten? Jazeker! We kopen er een ui, mayonaise, ketchup en mosterd bij en wat hebben wij gesmuld die avond! Je kunt dat soort simpele gerechten zo ontzettend missen soms en er dan zo ontzettend van genieten.
De volgende avond staat er een BBQ op het programma. Vanaf 21.00 uur, maar naar Zuid-Amerikaanse gewoonte beginnen we uiteindelijk om 22.30 uur. Gelukkig was de Pisco Sour wel op tijd, zodat we in ieder geval in onze dorstige behoeftes konden voorzien. Dit populaire drankje dat bestaat uit pisco (kleurloze cognac), lemon of lime, eiwit, siroop en kruidenbitter is onderwerp van felle discussie, omdat zowel Peru als Chili claimen de uitvinder hiervan te zijn. Peru heeft tegenwoordig zelf een nationale Pisco Sour dag om de claim kracht bij te zetten. De waarheid zal ergens in het midden liggen, ons smaakt het er in ieder geval niet minder om. Nadat de Engelse pubers volledig opgemaakt de stad waren ingegaan, bleven de oudjes, wij dus, achter met onder meer een Amerikaans stel die allebei Nederlandse ouders hebben. Beiden spreken echter geen woord Nederlands en zijn nog nooit in ons fijne kikkerlandje geweest. Het dorp waar ze wonen (aan de westkust van Amerika, vlakbij Seattle) is volgens hun echter een replica van een Nederlands dorp. Om ze een beetje thuis te brengen in onze cultuur hebben we ze een muzieklesje gegeven met onder meer Hazes en wat Nedertechno. Ondanks hun genen begrepen ze het nog niet helemaal, maar ze hebben alles opgeschreven om te downloaden, en oefening baart kunst.
San Pedro de Atacama ligt bijna in Bolivia en dat merk je. Midden in de woestijn, gemaakt van klei en stenen, met uitzicht op de Andes. De sfeer is heel relaxed en het weer lekker. Hier ontmoeten we onze reisvrienden weer en we zitten allemaal in hetzelfde hostel. Gezelligheid! Greg & Kerry uit Australie. Hij een mijner, zij schooljuf, 2 jaar op reis. De mining business in Australie draait als een dolle en biedt voor velen kansen om veel geld te verdienen. We zijn al veel reizigers tegengekomen die op deze manier hun avontuur gefinancierd hebben. Verder Caroline, een succesvolle advocate uit Perth en haar nicht Rebecca, radiotherapeute uit Perth. Nils, de Engelsman die we in Mendoza ontmoet hebben en Rosie, geologe uit Engeland. Caroline heeft tijdens haar reis Steve & Caroline uit Canada ontmoet en Jamie, masseur en een massage frenzie. Met z´n allen een biertje in hostel en daarna eten. Errug gezellig, we drinken veel en op hoogte slaat dat weer aardig in. Nils staat op een gegeven moment op om naar het toilet te gaan, maar hij denk dat ie nog in het hostel is. Er is een groot kampvuur in het midden, die hebben we niet in het hostel, dus hij schrikt zich te pletter en is een paar minuten helemaal gedesorienteerd. Ook bij Kerry en Sil slaat de alcohol snel in, die liggen na 1 pisco sour al helemaal dubbel en schreeuwen in plaats van praten. Gelukkig haalt Steph snel in en waggelen we met z´n allen terug naar huis. Op hoogte ben je sneller dronken, maar ook minder katerig, dus volgende ochtend waren we allemaal redelijk fris en fruitig en gingen we onze tour naar de Valle la Luna boeken.
De vallei om SPdA is een van de droogste plekken ter wereld en is door de jaren heen door erosie gevormd tot een landschap dat veel lijkt op dat van de maan. Een zonsondergang in de vallei is dan ook een must. De tour is wat flauw, voor de zonsondergang doe je nog enkele andere bezienswaardigheden aan, rijden in een busje, uitstappen, lopen, foto maken van rotsen die ergens op moeten lijken, weer in het busje, je kent het wel, maar we lopen wel wat vertraging op en missen bijna de zonsondergang en stoppen hierdoor niet op HET uitkijkpunt, maar ergens random langs de weg. Jammer. Gelukkig komt even later de maan op, een volle maan. Prachtig de roze en paarse avondlucht met een volle maan schijnend over de maanvallei!
Ook boeken we een tour over de zoutvlakten, want dat is uiteindelijk waar we hier allemaal voor zijn, om vanaf SP naar Uyuni in Bolivia over te steken. Sil heeft dit 2 jaar geleden al gedaan en vond dit toen één van de hoogtepunten van de reis en aangezien het maar 150 dollar voor 4 dagen is, volledig binnen budget, ging ze gewoon nog een keer!
De tour begint in San Pedro in Chile en gaat dan over de zoutvlakten naar Uyuni in Bolivia, twee vliegen in één klap dus, tour + grensovergang, en omdat grensovergangen in Zuid-Amerika nog wel eens gevaarlijk kunnen zijn om zelf te ondernemen, is dit dus mooi meegenomen. Vroeg in de ochtend worden we opgehaald en gaan met een klein busje naar de grens van Chile die zo´n 10 minuten vanaf San Pedro af ligt. In het busje ontmoeten we de rest van de groep die meegaat op de tour, opeens is daar Sunitha weer, die kenden we nog uit het hostel in Mendoza. Zij is van origine Indiaans en werkt als designer voor Tommy Hilfiger in New York en heeft ook een zomer op het Amsterdamse kantoor gewerkt, ze is zo gek als een deur. Ze vertelde dat bij vertrek iedereen thuis niet kon geloven dat ze ging backpacken, ze komt namelijk uit een rijk Indiaans gezin en is als prinses grootgebracht, alles werd voor haar gedaan en betaald en was gewend om business class te reizen en de rolkoffer in dure hotelkamers te parkeren. En ook zij was verrast hoe leuk ze het backpacken vond en hoe veel meer ontspannen ze was nu ze niet meer volledig opgedofd en op hoge hakken de hele avond moest namedroppen en cocktails van 20 dollar bestelde. Ze wilde niet meer terug naar die nepheid en had besloten om terug te keren naar India, naar haar roots. Bijzondere dame! Er was ook een Frans gezin mee op de tour, geen woord mee gewisseld in die 4 dagen. Het blijft ongeloofelijk hoe Fransen zich kunnen verheffen boven hun omgeving. Steph poogde contact te maken met de Francaise (verrassend ;)), Buenos dias!, maar nee hoor, niks, noppes, nada, niente terug, alleen zo´n hooghartige blik. Dan niet! Overigens zijn de Fransen samen met de kliekende Israelies de minst favoriete groep reizigers. Er zijn natuurlijk uitzonderingen, maar de meeste Fransen spreken gewoon geen Engels en aangezien dit toch de voertaal is onder de mengelmoes aan reizende nationaliteiten, maakt dat het heel lastig om contact te leggen. En Israelies moet je vaak gewoon even benaderen en zijn dan bijna altijd erg lachen, veel gezelligheid en lekker eten. Ook spreken zij, net als de vele Nederlanders, vaak een goed woordje Spaans, wat van veel respect betuigd voor de locale bevolking. Veel native Engels sprekers, die vaak minder gewend zijn om een vreemde taal te leren aangezien ze met hun eigen taal overal terecht kunnen en verwachten dat de ander Engels spreekt, doen namelijk geneens hun best om het te leren. Vaak in gesprek met een local spreken ze het Engelse woord steeds harder uit tot schreeuwens aan toe, denkend dat de mensen doof zijn ofzo, zich niet realiserend dat er ook mensen zijn die geen Engels spreken en bovendien dat Spaans een veel grotere taal is wereldwijd dan het Engels. Idioten!
Na de grensformaliteiten begint de klim naar de Boliviaanse grens, we gaan van ongeveer 2.300 meter naar 4.000 meter in 1 1/2 uur. Dat voel je gelijk aan je hoofd en oren. Maar de klim is alle moeite waard, want bij het eindpunt wacht een ontbijtje en onze mega coole 4x4 Range Rovers. De mannen helpen de gidsen met het inladen, wij zitten in de auto met Greg & Kerry, Nils en Rosie. Rosie en Sil zijn de kleinsten, dus die gaan op de achterbank, waar ze samen veel lol hebben en die ze omdopen tot ´naughty seat´. We krijgen ook onze eigen chauffeur en Nils en Steph spotten al snel de tatoeage op zijn onderarm, een grote gun. De dagen er na verzinnen ze allerlei spannende theorien rondom de tatoo, van mafia tot guerilla. Sil vraagt het de laatste dag aan de chauffeur, hij verteld dat hij in militaire dienst heeft gezeten en dat iedereen daar als aandenken een tatoo laat zetten, niks spannends dus, de jongens zijn enigszins teleurgesteld.
Na 2 uur rijden arriveren we bij de Laguna Colorada, op zo´n 4.200 meter hoogte, een prachtig gekleur meer met op de achtergrond de besneeuwde toppen van de omliggende vulkanen, midden in een woestijn en omringd door grazende llama´s en Vicunas. De Boliviaanse Altiplano - hoogvlakte- is een bijzonder gebied omdat het ondanks de droogte, kou en hoogte een kleurrijk gebied is, met veel vegetatie, prachtige planten, dieren, hot springs, geisers en lagunas. De volgende stop is Laguna Verde, die door algen in combinatie met de wind groen kleurt. Steph en ik bouwen er een wenstorentje van stenen en doen allebei een wens. Vervolgens stijgen we nog meer en komen we aan bij de geisers waar de stoomwolken vanaf komen en de bijbehorende rotte eieren/zwavellucht. Inmiddels hebben we het allemaal steenkoud, het is op hoogte koud, maar ook het snelle stijgen maakt dat je het koud krijgt, hoofdpijn hebt en heel sloom wordt of bij een lichte versnelling van pas gelijk buiten adem bent. Heerlijk die hoogteziekte! Gelukkig was de volgende stop een hot spring, die vanuit de vulkanische lagen omhoog borrelt met een waanzinnig uitzicht op de lagunas en Andes. Het is daar heel primitief, geen verkleedhokjes, dus iedereen staat daar, zoals vroeger op het strand, met een handdoek om zich heen de badkleding aan te trekken. Mooi tafereel om te aanschouwen, dat gehannes en iedereen wacht natuurlijk op het moment dat iemand in al dat gehannes even vergeet om de handdoek vast te houden. Leedvermaak! Trouwens, alleen de germaanse talen hebben een specifiek woord hiervoor, in het Engels en in de Latijnse talen bestaat er geen woord voor. Typisch!
Twee jaar geleden waren de hot spring ook de plek waar de lunch gegeten werd en we hadden allemaal al flinke trek aangezien het half 1 was, echter om de één of andere reden was dat niet meer zo en aten we pas na aankomst in het hostel rond half 3. Wat jullie moeten weten is dat Sil errug chaggie wordt wanneer ze niet op tijd eet, in combinatie met de hoofdpijn en kou, was ze echt not amused en ging naar buiten om even stoom af te blazen, dat luchtte op en even later arriveerde ook de lunch. Het waren knakworsten met puree en komkommer, totaal willekeurig , maar het smaakte zo ontzettend lekker als je zo´n honger hebt! Na de lunch vertrokken we naar de Laguna Roja waar de flamingo´s wonen. Flamingo´s?? Ja, flamingo´s! Het is zo onverwacht dat ze daar in de kou op die hoogte voorkomen, je stelt ze voor in de hitte van Miami en Afrika, maar omdat er hier weinig natuurlijke vijanden zijn, komen ze om te broeden. Prachtig gezicht! Greg ontpopte zich dan ook tot ware vogelaar, inclusief megazoomlens, safarihoedje en sandalen met sokken!
Na het avondeten kwam de rum die we hadden meegenomen als aperatief op tafel, Nils mixte wat cuba libres voor iedereen en de Uno games konden beginnen. Rosie is uno veteraan en kent alle regels uit haar hoofd. Tot ergenis van Nils die af en toe de regels probeerde te verruimen. Rosie liet dit niet toe en een strijd was geboren, de komende dagen waren zij Uno vijanden. Hilarisch! Wij speelden de versie met de snap-optie, SNAP! Sunitha had haar rode handschoenen voor de kou aan en die bleven van alle kanten als rode lappen op de tafel slaan. SNAP!
We sliepen met z´n allen op 1 kamer op stenen bedden met een goed matras en 5 dikke dekens, later begrepen we waarom. Op 5.000 meter hoogte wordt het ´s nachts heeel koud, een paar graden onder nul. Sil sliep zelfs met haar wollen muts op. Wat de hoogte nog meer met je doet is je spijsvertering opjagen en aangezien de toiletten nogal provosorisch gebouwd waren, raakte die al snel verstopt. Om het half uur werd de senora weer geroepen om een toilet te ontstoppen. Ook Steph moest er ´s nachts uit, maar Bolivianen zijn niet zo groot, en Steph sliep nog half, dus stoote hij keihard zijn hoofd tegen de stenen bovenkant van de deur en werd het hostal gewekt door een keiharde schreeuw gevolgd door kak, godver teringzooi! Vanaf toen zei Nils steeds ´Kak´ als er iets mis ging.
De tweede dag begon vroeg met een uitzichtspunt over de Laguna Roja, waar de mist nog overheen hing en de flamingos net ontwaaakten. Prachtig! Volgende stop was Piedra del Arbol, een verzameling stenen die door zanderosie bijzondere vormen hebben aangenomen. Een aantal ervan wordt ook de Dali stenen genoemd, als hij dat wist zou hij zich omdraaien in z´n graf. Nils en Steph klommen op een hoge steen. Drie wat jongere gasten zagen dit en moesten zich ook bewijzen. Vol testosteron uitblazend gingen ze de steen te lijf. Alleen had 1 van hen of te veel gegeten of een te kleine broek gekocht, de laatste stap was namelijk nogal hoog en hij kreeg z´n been niet omhoog. Het gehannes duurde 5 minuten en het testosteronniveau was inmiddels het ultieme dieptepunt genaderd en zijn twee vrienden grepen hem van alle kanten vast om omhoog te trekken en de hele scene eindigde brokebackmountain-ig.
Daarna reden we richting Uyuni, we moesten helaas de Isla de los Pescadores (Visserseiland) overslaan. Dit is een eiland midden op de zoutvlakte bezaaid met cactussen en omringd door helemaal niets meer dan eindeloze uitzichten over de Salar. Aangezien wij net aan het einde van het regenseizoen zaten lag er nog te veel water op dat gedeelte waardoor het gevaarlijk is om overheen te rijden. Een week ervoor waren er twee 4WD vast komen te zitten, levensgevaarlijk omdat er geen radiocontact mogelijk is, ze waren net op tijd gered. De weg naar Uyuni is lang en adembenemend. We reden door een opgedroogde rivierbedding tussen grote rotsen door waar het ijs nog op de grond lag. Het zonnetje scheen iedere dag, maar door de hoogte bleef het erg koud.
Hoe dichter we bij Uyuni kwamen hoe meer de vergezichten werden opgebroken door kleine dorpjes, grazende lama´s en quinoavelden. Een lokale graan die geel, rood en groen is en de omgeving een prachtige kleur geeft (deed me aan de tulpenvelden in NL denken). We stopten in een dorpje om te tanken en daar waren ze weer, Sil´s favorieten, de indigenous. 70% Van de Boliviaanse bevolking leeft nog steeds volgens de inheemse tradities. Dichtbij de natuur, familie gericht, veeteelt en weven. Je herkent ze gelijk, breedvallende rok in felle kleuren over de knieen, hoge sokken, trui, bolhoed, een gekleurde doek om de schouders gebonden gevuld met van alles en nog wat, maar meestal een kind, twee lange zwarte vlechten, rode wangen en een grote glimlach met afhankelijk van de welvarendheid een goude tandhuls. De dames zijn vlijtig en verkopen altijd iets, van sokken tot vruchten en van USB sticks tot hamburgers. Geboren ondernemers en de kids gaan gewoon mee. Die hangen of in de doek op de rug, of staan naast de rok van mama. En wij heben nog nooit zulke zoete kinderen gezien. Ze kijken, observeren en stelen de harten van de reizigers. Doe ons zo´n kind! Sil was helemaal blij om weer terug te zijn in Bolivia, samen met Argentinie haar favorieten van de vorige keer. Uyuni is een zielloze stad gevuld met backpackers, dus veel restaurantjes, pizzeria´s en internetcafés. Wij kochten er gelijk een busticket naar Potosi voor de dag dat we terug waren van de tour, want er waren stakingen van de leraren waardoor het transport al 2 weken stil stond en die dag eindelijk opgeheven was. Er wordt veel gestaakt in Bolivia, vaak met succes, het lijkt Belgie of Frankrijk wel. Naast de pinautomaat zagen we de Extreme Fun Pub, dat klink iedereen als muziek in de oren en 10 minuten later zaten we aan het bier. Met Jamie, want die kwamen we bij de pin tegen, en die lustte na de massage-train ook wel een biertje. De pub hing vol met de alombekende perspectief foto´s. Omdat de salar zo vlak is en uitgestrekt kun je wat optische illusies creeren en de Gringo´s verzinnen de gekste dingen. We deden wat inspiratie op voor de volgende dag. Na het eten nog een spelletje Uno, alleen stond om de een of andere reden bij de kerk achter ons hostel keihard de speakers aan die keiharde gospelliederen uitgalmden en door de slechte speakekwaliteit ging dit gepaard met een krakend geluid. Onze gids zei dat het tot half 9 zou duren, maar het ging door tot half 11.. Wij konden op een gegeven moment niet meer nadenken van de herrie en moesten schoorvoetend ons spelletje stopzetten en gaan slapen. Geen overbodige luxe, want de volgende ochtend moesten we om 5 uur klaarstaan om de zonsopgang op de zoutvlakte mee te maken. Aangezien we de middag ervoor een flinke discussie met onze chauffeur hadden. Wij moesten ineens kiezen tussen zonsopgang zonder lunch of geen zonsopgang met lunch, terwijl we voor beide betaald hadden, een oneerlijk manier van de chauffeur om extra geld te verdienen en Sil ging in het Spaans de discussie aan en wist het voor elkaar te krijgen. De chauffeur was not amused en wij vermoeden dat ie daarom een half uur te laat kwam en ons in het donker en de kou had laten staan voor wraak. We misten ook bijna de zonsopgang. Bijna. Het gekke is dat als hij dit niet gedaan had, zijn fooi een stuk hoger was geweest op het einde dan de besparing op de lunch.
De zonsopgang was fantastisch, ijskoud! We renden rondjes en sprongen rond om onszelf warm te houden. Greg ging als echte Aussie prat op het dragen van open schoeisel. "I hate shoes", een typische opvatting van Austaliers, hij bezit letterlijk ook geen schoenen. Allemaal leuk en aardig in het altijd warme Down Under, maar op 4.000m hoog in de ijzige ochtendkou vande Andes geen overbodige luxe. Maar Greg gaf geen sjoege, gewoon zijn open sandalen aan, echter wel met sokken tegen de kou. Op de zoutvlakte lag echter een paar centimeter zout water die zijn sokken maar al te graag opslurpten. Na een half uur waren de sokken doorweekt en bestrooit met zout. Iedereen klaagde over de kou, behalve Greg, want toegeven dat schoenen nodig zijn, never! Na de zonsopgang gingen we naar het zouthotel, volledig gemaakt van zout. Voorheen kon je daar logeren, maar dit leverde teveel vervuiling op, dus nu kan je het alleen nog bezoeken en wij hadden daar ons ontbijt met pannekoeken!! Yumm! Na het ontbijt stonden de perspectieffoto´s op het programma. We hebben zo´n 2 uur lang van alles uitgeprobeerd, de Toblerone en Steph de Reus (GVR). Sil was de expert en lag uren opde grond om alle foto´s te maken. Ook bij de kleine vijver naast het zouthotel maakten we wat reflectiefoto´s. YMCA, BOLIVIA, gespeld in mensen. Je kon wel zeggen dat we on a creative roll waren :).
De tour zat er op en we hadden nog een avond in Uyuni. Het was Nils z´n verjaardag, hij werd 33, dus gingen de dames (typisch :)) op pad om een kado te kopen. Een waterfleshouder en Zuid-Amerikaans Adidas t-shirt (is cocas ipv Adidas). We begonnen met pizza en zingen aan een volle tafel. Daarna hadden we zin in Pisco Sours. Het duurde zo´n 20 minuten voordat ze arriveerden. Er moest namelijk Pisco gekocht worden. Dit gebeurt wel vaker in restaurants, na de bestelling zie je ineens een werknemer de toko uitrennen om een deel van je bestelling te kopen. Optimale inkoopstrategie. Na een paar slokjes bleken het Plastic Sours te zijn, er zaten namelijk redelijk grote stukken plastic in. Vriendelijk ging Sil dit de barman vertellen en vroeg of we 4 nieuwe andere cocktails konden krijgen. Alle 4 werknemers van de bar gingen toen in topoverleg. 10 Minuten later zaten we nog steeds aan tafel zonder drankjes, Nils en Steph stonden op springen en ineens was er weer beweging in het topoverleg. Er werd gerend en gepraat en we zagen eieren voorbij komen, die gaan in de Pisco Sours, dus Sil weer in de benen om ze duidelijk te maken dat we niet meer piscos wilden maar andere cocktails. Dit was geen optie, wij vertrokken 1 uur later gefrustreerd en zonder drankjes. Eigenlijk wilden we allemaal stiekum naar bed, ook Nils gaf hij later toe, maar je verjaardag moet je altijd vieren en Rosie vertrok rond 23 uur met de trein en we wilden haar uitzwaaien. Maar we konden niet meer, waren heel vroeg opgestaan en hadden op de zoutvlakte en door de reflectie teveel zon op onze koppies gehad. Onze gezichten stonden in vuur en vlam en onze lichamen waren ijskoud door de hoogteziekte en de vermoeidheid. We wilden Rosie en Nils echter niet in de steek laten en bestelden allemaal een gezellig kopje thee. En Nils besloot z´n b´day feest uit te stellen tot La Paz. We zwaaiden Rosie uit en vielen als een blok in slaap.
De Atacama woestijn en Salar de Uyuni zijn de meest unieke landschappen die we gezien hebben. en wat een geweldig begin van een nieuw land. Bolivia is een land van superlatieven! Volgende stop de hoogste stad van de wereld, Potosi!
