Phnom Penh. You love it and you hate it. De eerste indruk was goed. Het waterfestival was in volle gang en de stad zag er goed uit. Na wat geneuzel met een tuktuk driver, die ons ondanks zeer heldere instructies toch naar een ander hostel wilde brengen, hadden we snel een slaapplek in de gewenste buurt gevonden. We zijn direct de stad ingelopen en waren niet de enigen.. Over 100 meter deden we tientallen minuten en we vroegen ons af hoe dit goed kon blijven gaan. Bij ons in de straat stond zeker twee uur een ambulance met loeiende sirenes die geen kant op kon. Onderweg kreeg Steph het nog aan de stok met een net iets groter dan gemiddelde Cambodiaan die met zijn smerige, lange nagels in Steph's pols ruzie zocht en om geld vroeg. Het liep met een sisser af, maar het litteken staat er nog. De volgende dag zijn we vroeg op pad gegaan, zodat we ook weer vroeg terug zouden zijn. Die dag zijn we naar Tuol Sleng (Security Prison 21 (S-21)) en the Killing Fields of Choeung Ek gegaan. Heel aangrijpend. 's Middags nog even naar het roeien op de Mekong, 60 man in een drakenboot, en daarna op tijd naar het guesthouse. Dat dit een goeie keus was bleek de volgende ochtend toen we hoorden dat vlakbij op een brug zo'n 400 mensen waren doodgedrukt nadat paniek was uitgebroken.
Na de hectiek van Phnom Penh was Siem Reap een welkome afwisseling. Het stadje vlakbij Angkor Wat is relaxed en gezellig. Hier vonden we ons eerste hostel met zwembad. Sil wilde naar de kapper en Steph vond dat hij ook wel wat ontspanning verdiend had. Dus twee deuren van de kapper lag hij op een ietwat sompig bedje klaar voor een traditionele Cambodiaanse massage...dacht Steph. Ver voor het afgesproken uur stond hij teleurgesteld, want geen goeie massage en kruisgrijperij, weer naast Sil. Enfin, de volgende dag zijn we naar de tempels gefietst, de hele dag zo'n 40 km. Eerst naar Ta Prohm, waar de bomen uit de tempels groeien. En toen naar Angkor Thom en Angkor Wat. Indrukwekkend en heet. Om drie uur hadden we gezien wat we wilden zien en om vier uur lagen we in het zwembad.
De tocht per boot van Siem Reap naar Battambang was heel mooi. Over Tonle Sap Lake dat tijdens regentijd verviervoudigt in omvang en een van 's werelds grootste bronnen voor zoetwatervissen is, en door nauwe waterwegen. In Battambang zijn we helaas een camera kwijtgeraakt, maar gelukkig hebben we er nog een.
De volgende dag vertrok de bus naar Bangkok, eerst stop op de reunie tour, op weg naar de familie Winkelhuijzen. Die avond hebben we in de Beemsterstraat met Jan-Willem, een middelbare schoolvriend van Steph die nu voor DHL in Thailand werkt, en zijn vrouw Annemarie tot drie uur gekletst en gedronken. We hebben daar een beetje van het expat-leven meegekregen en zijn onder meer meegegaan naar de voetbaltraining van hun zoontje Gijs op het terrein van de ISB (International School of Bangkok). Steph trapte daar een balletje met de jongste, Tom. De oudste, Jan, had Nederlandse les en kwam later naar training. Op de terugweg kon Steph de verleiding niet weerstaan en liet aan de mannen zien hoe je een bal op de driving range wegslaat. Er wordt hard gewerkt, maar het leven van een expat is zo slecht nog niet. We kwamen tot de conclusie dat wij wel zouden kunnen wennen aan het leven zoals Jan-Willem en Annemarie dat voor zichzelf opgebouwd hebben. Zeker in een stad als Bangkok waar in vergelijking met HCMC en PP een betere sfeer hangt en veel te doen en te zien is. Uiteraard zijn we China Town nog even ingerend en hebben we op straat voor drie dollar een noodle soepje geluncht. Liepen we in een grote, Westerse mall meteen tegen een North Face shop aan waar Sil eindelijk een goeie tas kon kopen. Daarna zijn we na een taaie onderhandeling (je blijft onderhandelen in Azie!) met een tuktuk driver naar Khao San Road gegaan en van daaruit met de boot stroomopwaarts in een uurtje naar de expatwijk van de familie Winkelhuijzen. Na nog een avondje oppassen op de boys vertrok de volgende dag vroeg in de ochtend ons vliegtuig naar Bali!
No comments:
Post a Comment