Week 3/4: PDR (please don't rush)

Eindelijk de stekker eruit. Of PDR, zoals de Laotianen zeggen.

Na het met Vietnamese steden vergeleken al veel rustigere Luang Prabang, zijn we naar de hoofdstad Vientane gereisd met de nachtbus. Een tussenstop, want ondanks de rol van deze stad voor Laos is er vrij weinig te doen. Sil zag hier overigens wel voor de eerste keer hoe de seniore mannelijke Europeaan zich met de lokale meisjes vermaakt. Was even schrikken. Om daarvan te bekomen zijn we met Rianne die we bij het ontbijt hadden leren kennen net buiten de stad naar een traditionele kruidensauna met aansluitend massage geweest. Het was niet echt de spa waar we op hadden gehoopt, maar niettemin heel relaxed.

Diezelfde avond zijn we met een slaapbus (letterlijk met bedden) naar het zuiden van Loas gereden, naar de zogenaamde "Fourthousand Islands". Brede uitlopers van de Mekong met een aantal paradijselijke eilandjes. Wij kozen voor Don Khon, de meest relaxte van allemaal. Grenzend aan Don Det, want daar zou het allemaal gebeuren en we hebben naast kippen en honden wel iets van reuring nodig om ons heen. Het guesthouse waar we uiteindelijk terecht kwamen lag aan de Mekong, inclusief hangmat, dus PDR in optima forma. 's Avonds zijn we met de fiets naar het "feestgedruis" gefietst voor een fenomenabele zonsondergang. In het donker zijn we later met onze Petzls (hoofdlamp) door de rijstvelden terug naar Don Khon gereden: Mede mogelijk gemaakt door Sub en Margo.
De volgende dag hebben we eigenlijk vrij weinig gedaan, zoals het een goed Laotiaan betaamt. Lekker getukt, lang ontbeten, hangmat, lang lunchen, lullige waterval bekeken en lang gedineerd. Tijdens het eten bleek er een behoorlijk grote, groene slang in de overdekking van het terras te zitten. In eerste instantie leek er weinig aan de hand en wilde Steph Grill het beest benaderen, totdat de restaurant eigenaar met zijn geschrokken vrouw naar buiten kwamen met een stok en BBQ knijper. De slang bleek familie van de Cobra en behoorlijk giftig. Na een beet is een mens na 20 minuten op een hele andere reis. De eigenaar sloeg het beest eerst de Mekong in, maar het kwam meteen weer de kant op. Daar werd het uiteindelijk doodgeslagen, omdat het risico te groot was.

Op het eiland kwamen we Rianne weer tegen en zijn we de laatste dag op dolfijnenjacht geweest. In deze delen van de Mekong zwemt namelijk de met uitsterven bedreigde Irriwaddy dolfijn. Dit was de moeite waard, ze kwamen in het uurtje dat we in de boot zaten vele malen boven water.
Helaas was dit tevens het einde van ons Laos avontuur. De mensen, het tempo, het eten, de natuur, dit land is absoluut een aanrader. Je merkt helaas wel dat de dingen langzaam maar zeker aan het veranderen zijn, want ook hier wil men steeds meer geld verdienen.

Om in Saigon te komen, moesten we door Cambodja. Bij de grens werden we even genaaid, omdat we een multiple-entry visum nodig hadden en alleen single-entry konden krijgen. Aangezien we na Saigon weer richting Cambodja willen betekent dit dat we nog een keer het volle pond voor een visum moeten betalen. In het stadje waar we werden gedropt om te overnachten kwam Steph tijdens het zoeken naar het hotel nog op een aparte kamer. Bij de lobby gaven ze aan vol te zitten, maar in de ruimte ernaast was nog een kamertje voor een schappele prijs vrij. Als Mister de hoek om liep kon hij het zelf zien. In het kamertje zaten zo'n twintig meisjes van plezier die de nacht wel wilden doorbrengen met deze lange falang (blanke). Een minuut later zat hij weer in de tuktuk met Sil.

Saigon is the bom. En daar hadden we na al die ontspanning ook wel weer even zin in. Dezelfde avond zijn we het nachtleven weer even ingedoken. De eerste dag zijn we naar het War Remnants Museum en het Reunification Palace geweest. Heftige, recente geschiedenis die je weer even wakker schudt.
Via Billy zijn we bij Chris en Leonie op bezoek geweest die hier naar toe zijn verhuisd om mee te helpen aan het bouwen aan een nieuw hip restaurant, Flow. Chris kookt en Leonie doet de marketing. We werden uitgenodigd om te blijven eten en na weken soep met noodels en kip was dit een feest voor de smaakpapillen. De volgende avond hebben zij ons meegenomen naar een culinair hoogstandje op ander niveau, een nachtrestaurant aan de straat. Daar hebben we tot een uurtje of drie uitstekend zitten eten. Leuk om iemand die de kaart beter kent bij je te hebben.

We staan nu op het punt om Vietnam achter ons te laten en weer naar Cambodja te gaan. Vlak voor we gaan leren surfen gaan we eerst nog wat tempels bekijken in Angor Wat!
We houden jullie op de hoogte.
Kussen
Sil&Steph