Mompox

Je moet er iets voor over hebben. De reis naar dit dorpje aan de Rio Magdalena gaat niet alleen maar over asfalt. Maar dan sta je in Unesco werelderfgoed en lijkt het alsof de tijd heeft stil gestaan. En snap je direct waarom het plaatsje model stond in een van de beroemde boeken van Garcia Márquez. Nadat we zijn aangekomen in de zinderende hitte installeren we ons in La Casa Amarilla, ons hostel, en geven ons over aan het lokale ritme. We genieten van de lunch, inclusief sardientjes, hangen wat in de hangmat of zitten op de schommelstoel te surfen op het net. Wat best speciaal is op dit afgelegen stukje aarde. De schommelstoelen genieten trouwens landelijke bekendheid en ‘s avonds zie je veel ‘momposinos’ rustig schommelen voor hun huisjes. Als het iets is afgekoeld durven we naar buiten en beginnen met een biertje op het terras naast de rivier. Steph had dit al eerder gespot, de ‘Braziliaanse’ gele plastic stoeltjes deden hem aan de strandbarretjes daar denken. Voor het eten lopen we nog even over het Cementerio Municipal en zijn getuige van een prachtige zonsondergang. We eten die avond bij Deli Bross (en dat bevalt zo goed dat we er die week nog een keer eten).

De volgende dag hebben we twee plekken op een ‘chalupa’, een smalle rivierboot, gereserveerd, voor een excursie over de Rio Magdalena. We beginnen stroomafwaarts en varen dicht langs de oever, omdat daar veel dieren te zien zijn. Meest opvallend zijn de leguanen die in groten getale op overhangende takken van de zon aan het genieten zijn. Verder zien we heel veel vogels, waaronder grote arenden en kleine ijsvogels. De natuur is overweldigend en hier en daar vind je woningen van mensen die van de visserij en landbouw leven. Op een gegeven moment gaan we met de boot door dikke waterplanten, waarbij de motor bijna vastloopt. Het gaat allemaal goed gelukkig en niet veel later meren we aan bij een eiland waar we gastvrij worden ontvangen door onder meer een tamme papegaai en een vriendelijk gezin. De hond is minder gecharmeerd van het bezoek, maar die wordt stevig vastgehouden door de baas. Op het eiland zit een apen familie die we na goed zoeken boven in de bomen zien zitten en de ‘indringers’ goed in de gaten houdt. Na een verfrissende duik in de Rio Magdalena koersen we weer richting Mompox.

De resterende tijd besteden we aan rustige wandelingen door de typische straatjes van het dorp. Heel rustig, want het is er bloedheet. We zijn getuige van lokaal noodweer, je knippert met je ogen en de zon is weg en regent het pijpestelen. Het onweer is trouwens indrukwekkend, de hele omgeving wordt voortdurend in het licht gezet. In het hostel hebben we een paar leuke gesprekken met andere reizigers. Onder meer een Spaans stel dat in Bogotá woont met hun kinderen en de hele wereld bereist. Hij heeft nog een tijd in Kroatië gezeten en spreekt met Sil Servo-Kroatisch. Tenslotte zijn we bezig met het vervolg van onze reis, want in Mompox komen is een ding, eruit komen is minstens zo uitdagend. We kiezen voor de ‘luxe’ variant, waarbij we van deur tot deur door hetzelfde busje naar onze volgende bestemming, Santa Marta aan de Caribische kust, worden gereden.

Klinkt goed en zo begint het ook, we worden op tijd opgehaald en het lijkt erop alsof we met een kleine groep en veel busruimte weggaan. De bus krijgt het echter meteen zwaar te verduren en als we de rivier zijn overgestoken en bij het eerstvolgende dorpje aankomen begint het gedonder. Ten eerste stopt de bus ermee en moet worden gerepareerd. Dat gebeurt bij een kleine lokale garage waar we na wat gepruts onder de bus weer kunnen doorrijden. Ten tweede wordt de bus volgens goed Zuid-Amerikaans gebruik helemaal volgepropt met mensen en bagage. Wij moeten nog even verbaal knokken voor onze plaatsen voorin, die vanwege de extra beenruimte zeer wenselijk zijn met een rit van zo’n 12 uur in het vooruitzicht. We rijden een stuk verder, maar in the middle of nowhere weigert onze bus verder te rijden. Het blijkt dat een achteras is gebroken, bij de garage hebben ze er met 'Colombiaanse' slag naar gekeken. Gelukkig zijn we net voor het dorpje Los Andes gesneuveld, want we moeten lang wachten en hier hebben ze in ieder geval wat voorzieningen en afleiding. Sil raakt aan de praat met wat lokale dames en Steph kan met de buren meekijken naar het voetbal onder het genot van een zoet kopje koffie. Heel vriendelijk allemaal. Intussen worden we van het kastje naar de muur gestuurd wat betreft informatie over de reparatie. In het dorp blijken ze de juiste onderdelen niet te hebben en de hulp die na uren wachten vanuit de reisorganisatie wordt gestuurd blijkt die ook niet mee te hebben. Lang leve de heldere briefing. Het eerste busje dat passagiers kan meenemen heeft alleen ruimte voor de vier dames die de volgende dag op tijd in het ziekenhuis moeten zijn. En wij moeten een nacht in Los Andes blijven.. Dat wordt overigens goed geregeld, het is echter geen fijne plek om als toerist rond te lopen. Als we ‘s avonds (we zijn dan al zo’n zes uur aan het wachten) wat gaan eten, worden we door een grote groep jongeren uitgedaagd. We eten bij een vriendelijke vrouw op het terras wat bbq vlees en kunnen aan de overkant bij een winkeltje aan huis wat bier kopen. Op de terugweg naar het hotel staat dezelfde groep er nog en begint weer te provoceren en we zijn blij als we in ons bed liggen. De afspraak is dat we ‘s ochtends om vijf uur worden opgehaald en ondanks wat twijfels houden ze woord en staat de gerepareerde (!) bus op het afgesproken tijdstip voor de deur. Er is waarschijnlijk een groot deel van de nacht doorgewerkt en daar hebben we respect voor. Na een uurtje rijden ontbijten we met zoete espresso en arepa en zijn we eindelijk goed op weg naar Santa Marta!