Na een tijd in een stad te hebben geleefd, hebben we altijd weer de behoefte aan rust, ruimte en natuur. Deze keer pakken we na een paar mooie dagen in Bogotá de bus richting Villa de Leyva, een van de mooiste, koloniale stadjes in Colombia. Bij aankomst maken we meteen kennis met de met kinderhoofdjes geplaveide wegen waarover we volbepakt, in de hitte en enkelzwikkend, naar ons hostel El Solar moeten lopen. We kunnen niet meteen inchecken en genieten (na de relatieve kou van Bogotá) wat van de zon in de grote tuin, maar de bijtende zandvliegen en een reizende Duitse waaruit alleen maar onzin komt, sturen ons het stadje in. Alle wegen leiden naar Plaza Mayor, met 120m bij 120m een van de grootste pleinen in Zuid-Amerika, en ontzettend mooi. We hebben een panorama foto gemaakt om een beetje gevoel te krijgen bij het plein. Bij terugkomst in het hostel worden we opgewacht door de hartelijke Martha, de eigenares, die je bij elke ontmoeting knuffelt en kust en roept:” Mi vida, mi amor!” ☺
De volgende dag willen we een hike gaan maken, maar de route blijkt vanwege slijtage tijdelijk te zijn afgesloten. We krijgen een alternatieve route, maar die gaat niet helemaal soepel, want nadat we op privé terrein zijn gekomen, worden we belaagd door een klerehond die Sil in haar enkels bijt. De schrik zit er even in (we didn’t get our rabies shots), maar gelukkig valt het mee. Na de lunch gaan we naar Museo Paleontológico, omdat in de omgeving veel fossielen zijn gevonden. Als je door het stadje loopt zie je dat deze ook als materiaal bij het aanleggen van straten en het bouwen van huizen zijn gebruikt. De rondleiding in het museum is in het Spaans, interessant en leerzaam op twee vlakken. Daarna lopen we nog wat door het stadje, waar veel boetieks en goede horeca zitten. In het weekend komen hier namelijk veel welgestelde Colombianen uit Bogotá naar toe. Na een dikke knuffel van Martha nemen we de volgende ochtend de bus naar onze volgende bestemming, San Gil, outdoor hoofdstad van Colombia!
We reizen zo’n 200 kilometer die dag en doen daar ongeveer zeven uur over, toch weer langer dan je van tevoren verwacht. De rit is echter prachtig en ons hostel in San Gil, Sam’s VIP hostel, is dat ook. Ons kamertje is klein, maar verder is het hostel van alle gemakken voorzien. Het eerste uur zitten we aan en in het zwembad tijdens een mooie zonsondergang. We eten die avond op straat bij een supervriendelijke bbq-dame die de lekkerste spiesen heeft: Gekruide biefstuk, gepofte aardappels en net zoveel quacemole als je maar wilt. En je betaalt er ongeveer een euro voor. Maar daarvoor zijn we natuurlijk niet in San Gil, we willen actie! De tweede dag besluiten we te gaan paragliden. Met een leuke groep komen we na een uurtje rijden in een grote jeep aan op de spot waar het moet gaan gebeuren. Helaas is het weer dermate slecht dat er ook na lang wachten niet gevlogen gaat worden. De teleurstelling is groot, maar we hebben veel lol met de Franse dames Marika en Jenny. En we rijden door tabaksplantages die ook veel indruk maken. ‘s Avonds willen we kip, het stikt van de kiprestaurants in San Gil, en na even zoeken vinden we de beste plek! De kip, groente, patat en rijst zijn zo goed, dat we ons tegen beter weten in toch weer verbazen over het lage prijsniveau. In dit soort restaurants wordt voornamelijk door locals gegeten en die hebben over het algemeen een lager budget dan de meeste reizigers. Sil wil vliegen en probeert het de volgende dag nog een keer. Gelukkig is het weer beter. Samen met min of meer dezelfde groep als de dag ervoor heeft ze een perfecte vlucht en een grote glimlach die er niet meer vanaf gaat. Steph wil gaan raften, omdat hij dat nog nooit gedaan heeft en de rapids in San Gil maximaal zijn. Met een kleine groep, een Noor en een Australisch stelletje, vertrekken ze ook per jeep richting Río Suarez. Na een intensieve instructie en noodoefening waarbij Steph zich uit de boot moest laten vallen om gered te worden door de kayak, gaat het los. De spanning wordt langzaam opgebouwd, van class 1 naar max class 5, en na elke geslaagde rapid vieren we dat door de bladen van de peddels tegen elkaar te slaan en hard te schreeuwen. Het is echt een aanrader, kijk maar naar de foto’s. Na afloop hebben ze meerdere snacks en drinken, waar we naast kamperende locals aan de oever van de rivier van genieten.
De volgende dag vertrekken we naar Barichara, een Spaans koloniaal stadje waar meerdere Spaanse films en telenovelas zijn opgenomen. Zo hectisch als het in San Gil is, zo rustig is het hier. We hebben via Sam’s hostel een perfect plekje aan de rand van Barichara gevonden en genieten van de rust en schoonheid van het stadje en haar omgeving. We hebben hier een van de mooiste zonsondergangen ooit gezien, het uitzicht is magnifiek. Sil dagdroomt over een yogacentrum dat ze ‘Bari Chakra’ wil gaan noemen. De lokale snack zijn gefrituurde dikke mieren, die genezende en stimulerende eigenschappen worden toegedicht, en die willen wij natuurlijk ook proberen. Ze zijn knapperig en zout en gaan prima bij een biertje. De volgende ochtend beginnen we vroeg met onze wandeling langs El Camino Real. Dit oude pad is aangelegd door de oorspronkelijke bewoners van het gebied en voert van Barichara het dal in naar Guane. Onderweg komen we amper mensen tegen en de natuur blijft indruk maken. Van andere reizigers hebben we gehoord dat er schorpioenen over het pad kunnen lopen en die wil Steph wel eens in het echt zien. Dat gebeurt 'helaas' niet, maar uit voorzorg hebben we allebei wel onze dichte schoenen aangetrokken. Met de lokale bus die twee keer per dag komt gaan we terug naar San Gil en maken we ons op voor de volgende stop in Gabriel Garci Márquez land, Mompox.
No comments:
Post a Comment