Week 14 - 18: Brasil Todo bom!

Ps. Ik lig nu in een hangmat, half in het zonnetje dit stukje te schrijven. Notitie; in mijn leven mag een hangmat niet meer ontbreken.

Maar goed, eindelijk naar Zuid-Amerika!! De Sprong.

Sil was op de ochtend van vertrek zelfs een beetje zenuwachtig, want ja...straks valt het ineens ontzettend tegen allemaal...gelukkig was dat gevoel helemaal weg bij aankomst in Santiago de Chile. Sil hablarde al weer volledig Spaans en liep met een glimlach van oor tot oor rond op het vliegveld van Santiago, waar we een paar uur moesten wachten voordat we onze vlucht naar Sao Paulo konden pakken. Het originele plan van de reis was om vanuit Santiago naar Bogota in Colombia te vliegen, maar omdat Steph echt heul erg graag naar Patagonie wilde, moesten we voor eind maart in Argentinie zijn en dit zouden we niet redden als we eerst nog Colombia en Brazilie wilden zien. Dus change of plans en daarmee dus ook geen Carnaval meer in Brazilie...even slikken...en weer doorgaan (luxeprobleem!).

Maar goed, op 25 januari om 16 uur ´s middags vertrokken we uit Auckland,Nieuw-Zeeland en na maar een paar uurtjes slaap op het vliegtuig landden we op 25 januari om 14 uur ´s middags in Santiago de Chile. We waren dus op dezelfde dag geland, alleen door het tijdsverschil 2 uur eerder dan dat we vertrokken waren, maar met 12 uur vliegen en maar 2 uur slaap...en toen moesten we dus nog 4 uur wachten op onze vlucht naar Sao Paulo, waar we midden in de nacht doodmoe aankwamen, alleen...je raadt het al...jetlag...we konden NIET in slaap vallen!!! Ogen hard dichtknijpen, slaapliedjes zingen, schapen tellen, linker zijkant, rechter zijkant, dan maar op de buik...maar nee...geen REM slaap te bekennen, tot 7 uur ´s ochtends, toen pas vielen we in slaap. Alleen, omdat we ooit gehoord hadden dat je na zo´n lange vlucht moet proberen zo snel mogelijk in het locale ritme te komen, zijn we gewoon om 10 uur weer opgestaan...en naar het ontbijt slaapgewandeld...de Braziliaanse hostelontbijtjes zijn de beste in Zuid-Amerika, met heel veel vers fruit, sapjes, broodjes, taarten, eieren...the works zeg maar...dan is backpacken ineens niet meer echt back to basic...en aangezien we de dagen ervoor alleen maar vliegtuigmeuk hadden gegeten, hebben we ons helemaal uitgeleefd en zijn met volle buikjes terug naar de kamer gegaan, waar we niets anders meer konden doen dan op het bed neerploffen en we waren binnen 1 seconde vertrokken om einde van de middag wakker te worden. Heerlijk, we hadden een second wind te pakken, effe douchen en Sao Paulo een beetje verkennen dus!

We konden onze flipflops weer uit de bodem van de tas halen, want in Brazilie was het gewoon weer 31 graden! Wij blij! We liepen naar Jardins, het rijke gedeelte van Sao Paulo, maar om daar te komen moet je door het ´echte´ Sao Paulo, veel auto´s, niet goed onderhouden wegen en stoepen, vuilnis, zwervers, graffiti, leegstaande panden...en dit was na 1 ½ maand in het rijke Australie en Nieuw-Zeeland weer even wennen, met name het feit dat je weer op je hoede moet zijn wat betreft je eigen veiligheid; welke straat je neemt, hoeveel geld je meeneemt, waar je de tas laat en of je uberhaupt een tas meeneemt. Echter, zodra je dit weer door hebt en jezelf goed informeert over waar je wel en niet moet zijn en gewoon meeneemt wat je kwijt kunt raken, is er niets aan het handje. Veiligheid kan een issue zijn in dit continent, maar ligt vooral erg aan jezelf, en die extra oplettendheid wordt al snel een tweede natuur en wat er dan nog overblijft zijn heerlijke landen om doorheen te reizen. Man, we merkten gelijk dat we in Brazilie waren, het leefde weer, mensen op straat, muziek, prachtige vrouwen, mannige mannen, op iedere straat een terras waar je elk uur van de dag wat kunt eten en biertjes en caiprinha´s kunt bestellen, kleur,vers fruit, heerlijke temperatuur en goedlachse mensen die altijd in zijn voor een kletspraatje. Heerlijk!

De wijk Jardins voelt als de 9 straatjes alleen dan groter, gevuld met allemaal boetieken en een mega Havaiana store...natuurlijk! Want elke, werkelijk waar, elke Braziliaan loopt op slippers. Bij de vrouwen in combinatie met een super kort strak spijkerbroekje en idem toppie en de mannen hebben een surfshort aan en een t-shirt of ontbloot bovenlichaam. Steph was al snel gewend aan deze nieuwe dress-code en trok zodra het maar een beetje warm was (ongeveer iedere dag na 10 uur ´s ochtends) zijn t-shirt uit. In de wijk Santa Teresa in Rio de Janeiro, waar het ´s nachts onveilig kan worden, trok hij zelfs zijn t-shirt uit om er meer Braziliaans uit te zien en de kans om overvallen te worden te verkleinen...niet vele Brazilianen zijn 1.95m, blond met blauwe ogen, maar goed, niet geschoten is altijd beroofd :)

Die nacht sliepen we alweer heel slecht en kwamen er achter dat de vlucht die we voor de volgende dag geboekt hadden naar Salvador, vertrok vanaf het vliegveld dat opgenomen is in het world guiness book of records voor `Het vliegveld dat het verst van de stad van ´vertrek´ afligt´...100 kilometer van Sao Paulo om precies te zijn...lekker dan! En omdat onze vlucht om 7 uur ´s ochtends vertrok, zat er niets anders op dan op het vliegveld te slapen, alleen...hadden de ontwerpers van het vliegveld iets tegen slapen...Sil heeft het echt geprobeerd, werkelijk waar in elke mogelijke positie (zie foto´s) maar kon met geen mogelijkheid in die bankjes in slaap vallen. Het was echt hilarisch om te zien hoe ook alle toeristen om ons heen probeerden een juiste positie te vinden om te slapen...tevergeefs. Dus zonder ook maar een enkel uurtje slaap, strompelden wij het vliegtuig in, waar we eindelijk in slaap vielen, maar het was zo´n zittende slaap, je kent het wel, waar je de hele tijd in gevecht bent met de zwaartekracht die op je hoofd wordt uitgeoefend en uiteindelijk steeds maar hoogstens 3 minuten slaapt om vervolgens door je neerstortende hoofd weer wakkergeschud te worden, om vervolgens je hoofd weer op te tillen om door te slapen en 3 minuten later weer dezelfde handeling te herhalen...dusss...kapot waren we toen we in Salvador aankwamen, dus gooide we er een sterk bakkie in en gingen op zoek naar hoe we vanaf het vliegveld naar Diogo konden komen. Sil liet zich niet voor een gat vangen toen we de ´toeristen´ prijs voorgeschoteld kregen en ging op zoek naar alternatieven en vroeg de locals hoe zij het deden...Sil praat geen Portugees...wel reisspaans met een perfect Portugees accent...een beetje wat je doet als je het Duitse woord niet kent, gewoon het Nederlandse woord zeggen met een Duits accents...en dat leek te werken, want 25 minuten later en maar enkele Reais armer, zaten we bij de bushalte, te wachten op de Linha Verde bus naar Diogo. En ja, daar zaten we op onze grote backpacks, in een provisorische bushalte, met het verkeer dat ons om de oren vloog, allemaal busjes die voorbij reden en waar de bijrijder de bestemming aan het uitschreeuwen was naar de wachtende passagiers...nee geen systeem...geen nummers...gewoon goed blijven luisteren, rennen en springen. Daarnaast is overal in Zuid-Amerika op ieder moment van de dag altijd wat te eten en te drinken te kopen, en ook in onze kleine bushalte midden op straat konden wij cocosnoot, zoete broodjes en verse vruchtensap kopen...yummm. Salvador ligt in het noorden van Brazilie, waar de mensen overwegend een Creoolse achtergrond hebben, dit merk je gelijk, iedereen is donkerder, kleurrijker, overal is music, ze zijn iets luidruchtiger, de vrouwen hebben nog grotere billen en prachtige sexy outfits en de mannen hebben nog dikkere gouden kettingen. Mannen praten met mannen, vrouwen met vrouwen, onderling wordt alleen maar naar elkaar gefloten en worden er blikken uitgewisseld. Het duurde bijna 45 minuten voordat onze bus eindelijk kwam, toch hebben wij daar al die tijd met een GIGA smile op onze koppen gezeten, want al die chaos, al die kleurrijkke mensen, dit voelde weer als het echte reizen, heerlijk!

In Brazil zijn we uiteindelijk 4 weken gebleven, 2 weken korter dan voorgenomen, want het gaat goed met Brazillie en daarom is de Reais sterk en de prijzen hoog. Ten opzichte van 2 jaar geleden was de Reais 2 keer zo veel meer waard geworden, dusss konden wij minder kopen met onze Euro´s. De eerste week hebben we dat maar een beetje vergeten, want ook al was het duurder dan verwacht, het was nog steeds niet zo duur als in Nieuw-Zeeland en Australie. En omdat we de laatste maanden zo back to basic hadden geleefd, waren we toe aan een vakantie van het reizen....belachelijk klinkt dat he!?! Maar goed, geloof het of niet, reizen is vermoeiend :)) intensief, nieuwe mensen, nieuwe plekken, elke dag beslissingen maken, wennen , geen routine, elkaar ook nog eens leren kennen, het zijn allemaal fantastische dingen, maar we merkten dat we na 4 maanden op hoog tempo gereisd te hebben, echt ff toe waren aan ff echt helemaal niets. Nou en dat is precies wat ze in Diogo hebben, zee, strand en jungle en voor de rest helemaal niets! We zijn zelfs verdwaald op weg naar het strand, je moet eerst door een rivier, dan door duinen en langs een moeras, er is geen officieel pad, dus wij hebben uiteindelijk met behulp van de eeuwenoude scouttechniek van het zoeken naar voetsporen in het zand, de weg naar het paradijselijke strand gevonden. Geniaal strandje met 2 shacks die verse gegrilde vis en biertjes verkochten. Mooie van Brasil is dat het bier standaard in 1 liter flessen komt en dat deze uitgeserveerd wordt met een eigen koeler, want ja bier mag niet koud worden! Terecht! In Diogo hadden wij een prachtige pousada gevonden, gerund door een Sophie een Belgische en KLeo een Braziliaanse surfer en hadden een cabana met 2 enorme hangmatten en een kast vol spelletjes, waar we MasterMind vonden, verslaafd waren we. Steph probeerde iedere dag Sil te verslaan, dat is 1 keer gelukt...

Na een aantal dagen waren we eindelijk van onze jetlag af en konden weer goed doorslapen, dus hadden weer energie om dingen te ondernemen. Steph ging dan ook gelijk met Terese en Eric, een stel uit Frankrijk, op pad om de beste surfspots te vinden, Sil moest nog even thuis blijven, want de zonneallergie was nog niet voorbij. Ga je 1 jaar op reis naar alleen maar zonnige oorden, krijg je zonneallergie, irritant! Gelukkig is er in de jungle ook veel schaduw en wij hoorden al snel van het restaurant dat de beste Moqueca (traditioneel visstoofpotje) van Bahia zou maken, Sombre de Mangera (In de schaduw van de mangoboom), je zit hier letterlijk onder een giga mangoboom, waar een op z´n Braziliaans vastgemaakt net ons scheidde van levensgevaarlijke neerstortende mango´s en kokosnoten (Brazilie is het land met het hoogste dodental door valllende kokosnoten!) Het duurde even voordat de stoofpot klaar was, uurtje ofzo, dit gaf ons de tijd om alle Brazilianen om ons heen even te observeren. Conclusie: op zondag wordt met de familie in een restaurant de lunch gegeten. Aan alle tafels zaten volledige families, waarvan de dames er op hun zondagsbest uit zagen en in Brazillie is dat het soort kleding dat in Nederland gedragen wordt wanneer je uitgaat. Sexy, vrouwelijk en opvallend, de mama´s en ook de oma´s, maakt niet uit. De vrouwen kletsten met elkaar, de mannen praten niet maar kijken naar het voetbal op televisie en schreeuwen af en toe wat en kijken dan begrijpend naar elkaar (overal waar je ook komt, hoe shabby de plek ook is, er hangt ALTIJD een plasma TV met voetbal op!), de pubers zijn met hun mobiele telefoon bezig, de kleine kids zijn aan het rondrennen door het restaurant en de opa´s en oma´s slapen vaak. Mooi tafereel!

En omdat we weer op volle kracht waren, er echt niets te doen was in Diogo, besloten we naar Praia de Forte te gaan, iets groter, toeristischer en de plek waar we het Tamar project konden bekijken. Zij beschermen de schildpaddenpopulatie aan de kust van Brazilie en dit was de kans om die kleine hummeltjes de zee in te zien kruipen. Goed werk doen ze daar. Ander bijkomend voordeel van een iets toerischtischer plaatsje is dat er gewoon een pad en horeca aan het strand is en dat wij diezelfde avond op een terrasje Caiprinha´s te zaten drinken. Brazilie ten voeten uit!

Volgende stad was Salvador, de hoofdstad van de regio Bahia en de Carnaval, en bekend als een zeer gevaarlijke stad voor toeristen aangezien die te pas en te onpas beroofd en opgelicht worden. Dus wij gingen met bijna lege zakken de straten van Salvador op en wat ons eerder opviel dan de onveiligheid was de enorme manier waarop de Bahianen genieten van hun stad. Het was vrijdagmiddag en het strand was vol met mensen, muziek, eetkraampjes, mannetjes met een koelbox die biertjes verkochten. Top sfeertje. Wij sloten aan, bestelden een biertje op het terras en zagen de zonsondergang in zee. De volgende dag gingen we naar het UNESCO gedeelte van de stad, dit bestaat uit smalle straatjes met keiweggetjes en kleurrijke panden. We bezochten ook een graffiti expositie in een oud pand met hoge plafonds en uitzicht over de oude stad en kerken, mooi contrast tussen modern en oud wat elkaar versterkte.

Volgende stop...RRRRRRRRRRRRRRrrrrrrrrrrrrrrrrriiiiiiiioooooo!!!! Oooh man wij konden NIET wachten!! Rio is een fantastische stad en voor ons ook een beetje speciaal, omdat daar in mei 2008 onze paden elkaar weer kruisten. A trip down memory lane, dus zijn we teruggegaan naar de Marriot om de beste sushi te eten en naar ZaZa´s bistro en sliepen we in hetzelfde hostel Harmonia. Daarnaast zou Sil haar vriendin Rowena weer zien en ook Steph ging op bezoek bij Stevie en zijn familie. Met hun hebben we een avondje gevuld met Caiprivodka´s, pizza´s en sambales, heerlijk! Met Rowena zijn we als vanouds het nachtleven van Lapa ingedoken en Santa Teresa, het Monmartre van Rio, verkend. Een van de hoogtepunten was ons bezoek aan de gepacificeerde favela Dona Marta, waar we met uitzicht op de Sugar Loaf, een priveles yoga kregen. Zennnnnnn. Maar eigenlijk hetgeen waar we het meest van genoten was het feit dat we de stad al een beetje kenden, ons thuis voelden, wisten waar we wel en niet moesten zijn en zonder kaart rondlopen. We voelden ons een beetje Carioca´s, zegmaar. Dit gevoel werd bij Steph alleen maar sterker na een dagje Ipanema beach; zon, zee, strand, surfen, joggen, volley, groeiende economie, goede levensstandaard en prachtige vrouwen = heaven voor Steph :) Na 1 week vertrokken we met tegenzin uit Rio, het was veel te leuk en we zouden alle Carnavalsactie missen...niet leuk...we troostten onszelf met de gedachte dat we zeker nog veel vaker naar Rio terug zullen keren, onze Carnavalstijd komt nog wel!

Na de stad is het weer wat tijd voor natuur, Ilha Grande it is, een eiland 2 uur ten zuidwesten van Rio dat bekend staat om zijn vele stranden. Wij dachten goed voorbereid te zijn en stapten uit op het busstation, denkende dat de ferry naar het eiland daarnaast zou vertrekken....not dus! Bleek dat het 30 minuten lopen was en wij hadden nog precies 25 minuten om met al onze spullen...zo´n 25kg inmiddels...die kant op te lopen. We waren gelukkig niet de enige die ons vergist hadden en onder bezielende leiding van Steph en Linda hebben we net op tijd en volledig bezweet de ferry kunnen pakken. Ilha Grande kwam al snel in zicht...paradijselijk zag het er uit en was het ook. De eerste dag zijn we met Ollie en Linda naar een prachtig strandje gegaan, waar we uren gesnorkeld, gechilld en lekkere vis gegeten hebben. Perfect ontspannen en met de Ieren was het hilarisch! Ons hostel was heerlijk, met hangmatjes, DVD bibliotheek, heerlijk ontbijt en een gepassioneerde hosteleigenaar die ons 10 minuten na aankomst al een verborgen watervalletje en lekker local restaurantje had laten zien. Geniaal. Wij vertrouwden hem volledig en toen hij ons de volgende dag adviseerde om in plaats van naar het strand Lopez Mendez naar Dios Rios te gaan, 3 uur lopen, verborgen parel, als je terug moet komen ga je huilen zo mooi is het strand daar. Dus wij gingen de volgende dag op pad, vroeg op om de hitte voor te zijn, water mee en vol verwachting... De trekking was langs een weg, altijd minder, en de weg bracht ons bij de voormalige plek van de gevangenis die nu aandeed als een spookstad, raar...en werd nog gekker toen er ineens een schreeuwende man uit een huis kwam rennen en op z´n fiets sprong...hmmm...nou ja, dachten wij, het gaat ons om het strand, dus nog even doorlopen. Je raadt het al, aangekomen bij het strand...enorme teleurstelling...echt Schoorl in de zomer is 10 keer zo mooi. Dus wij wilden daar ZSM wegwezen en onze hosteleigenaar had gezegd dat we voor 15 dollar terug zouden kunnen komen, dus wij op zoek naar een local, die ons vertelde dat het 60 dollar is en dan zit je pas op het volgende strand, waar je nog eens 15 dollar p.p. moet betalen om terug naar ons hostel te komen. Steph werd helemaal gek!! Lelijk strand, niks te doen en de keuze of een poot gelicht te worden of weer 3 uur teruglopen...we begrepen nu waarom de hosteleigenaar zei dat we zouden huilen bij terugkomst...uit pure ellende! Aangezien we op een strak budget zitten, liepen we terug, in het hostel kwamen we de eigenaar tegen, Steph wilde niet met hem praten en gunde hem geen blik waardig, zo boos was ´ie. Pas de volgende dag na de lunch was de lucht geklaard en kon er weer met de eigenaar gesproken worden.

De laatste stop in Brasil is Paraty, een kustplaats 2 uur rijden ten westen van Ilha Grande en deels UNESCO beschermt. We hadden maar 1 dag daar, dus besloten we een boottocht te maken om alle stranden en eilanden goed te kunnen zien. Op de boot was het 1 groot Nederlands feestje der herkenning. Manon en Bart, Amsterdammers werkend in televisieproductie en Anna en Richard die NL achter zich hadden gelaten voor 6 maanden reizen. We kliekten zoals we alle ´anderen´ beschuldigen van kliekgedrag...maar het was heerlijk, even thuiskomen, echt super gezellig en omdat we niet genoeg hadden aan de boottrip (die overigens prachtig was) zetten we onze oranjesessie gewoon door die avond met een etentje. Oranje boven!

Volgende dag vertrokken we richting Sao Paulo, 8 uur met de bus naar het internationale busstation, waar we 4 uur moesten wachten op onze bus naar Uruguay, die ons in 32 uur naar Punta del Este gaat brengen. De tijd vloog voorbij, we internetten wat, aten wat en speelden daarna domino. De Brazilianen vinden dit maar al te grappig, gringo´s aan het dominoen, er werden nog net geen foto´s gemaakt. Op naar Uruguay waar we het hele noordelijke gedeelte overslaan en direct naar Punta del Este reizen, een grotere stad met goede faciliteiten, zodat we zeker weten dat er een internetcafe is met Skype, zodat we Loes kunnen verrassen op haar 65ste (nee, dat zou je niet zeggen he :)) verjaardagsfeestje!!

Brasil, een gigantisch en mooi land, met een gigantisch potentieel, dat nu langzaam maar zeker een plek op de wereldmarkt aan het veroveren is. Onze harten heeft het al veroverd, wij houden van Brasil!