Silly Buenos Aires

Steph is net weggereden in de taxi richting het vliegveld voor zijn vlucht naar El Calafate in Patagonie, traanje weggepinkt, en daar was ik dan in Buenos Aires in m´n uppie...hmm en nu??
De week er voor was ik al op zoek gegaan naar een hostel, twee jaar geleden had ik met Willemien in Hostel Ostinatto gezeten, dus ging ik daar ook even langs om te kijken of ze plek hadden. Destijds hebben we daar een paar dagen gezeten en toen de raarste mensen ontmoet; een SM meester uit Tokyo en een depressieve oude Nederlander die Buenos Aires de vreselijkste stad van ZA vond. Maarr goed, het hostel is heel relaxed, met grote dorms, veel en schone douches, dakterras, maar ik was verkocht toen ik hoorde dat er per week 2 gratis yogalessen zijn, 1 gratis tangoles en tai chi les. Sold! Dus daar ging ik dan, backpack op, lopend door de straatjes van San Telmo richting het hostel. En ik was best een beetje zenuwachtig om nu weer even alleen te reizen. Twee jaar geleden heb ik echt de tijd van mijn leven gehad, maar had toen Willemien en was toen al vaak één van de oudste, dus hoe zou dat nu zijn, helemaal alleen en bijna 30?? De meeste reizigers in Zuid-Amerika zijn ´gap year´ studenten of net afgestudeerden uit west-europa en amerika, israelies van 23 jaar die net uit het leger zijn gekomen en de eeuwige reiziger (waaronder hippies) van alle leeftijden. Steph en ik komen weinig 30´ers tegen, omdat dat net de periode is wanneer iedereen ´normaal gesproken´ juist even een pas op de plaats maakt wat betreft carriere, woning kopen en werpen. Wij zijn dan ook vaak of stuk ouder of stuk jonger (pensionado´s die reizen). Maar toch, net als een paar jaar geleden, merk ik al weer heel snel dat leeftijd geen fluit uitmaakt en dat is ook eigenlijk het mooie aan reizen, want het gaat met name om gezelligheid, je zoekt mensen op of raakt aan de klets met mensen waar je mee kunt lachen en een leuk gesprek mee kunt voeren en dat is leeftijdoverstijgend.

Omdat ik 10 dagen in het hostel had geboekt, kwam ik in de long stay dorm terecht, samen met Pia, Clemence, Joseph en Dan, hadden wij de beste kamer aan de voorkant van het hostel. En zoals dat gaat in een dorm, kom je binnen, kies je een bed en maak je een kletspraatje. Die ochtend kwam ik Joseph en Dan tegen, twee 27 jarige Amerikanen uit Wisconsin, en dat was gelijk gezellig...en zoals gezegd, gaat het juist daar om, want als zo´n eerste kennismakingsmoment niet gezellig is, dan negeer je elkaar vervolgens compleet de rest van de dagen. Dus ook al slaapt die persoon in hetzelfde bed (het stapebed boven je, welteverstaan) als er geen gezelligheid is, dan is het ook gelijk gedaan en wordt er hoogstens nog gedaggezegd. Enfin, Joe en Dan vroegen gelijk wat ik die avond ging doen en of ik mee kwam een drankje drinken met nog wat anderen. Dat is nog zoiets, er is altijd wel iemand in een hostel die in is voor een drankje, eten, wandeling of museum, en aangezien het samen altijd leuker is dan alleen, zit je soms ineens in een restaurant met mensen die je amper kent uit verschillende landen, met verschillende accenten in het Engels. Clemence, de Oostenrijker uit mijn dorm had een geweldig Duits accent in het Engels, vooral hoe hij altijd ´JA` achter z´n zin plaatste. En het mooie vind ik dat, waarschijnlijk omdat iedereen bij elkaar zit omdat je dat wilt en niet omdat het moet, het altijd heel ontspannen en lachen is. Daarnaast kom je zo in kroegen, restaurants, bezienswaardigheden en plekken waar je zelf niet voor gekozen had, maar toch leuk zijn, of hoor je reisverhalen die je doen beslissen om toch ook dat plaatsje mee te nemen in de route of ontmoet je voor het eerst in je leven een Mormoon of iemand uit Liechtenstein (had echt nog NOOIT iemand uit dat land ontmoet, blijkt een land te zijn dat uit 19 dorpen bestaat en waar iedereen elkaar kent).

Steph was inmiddels in El Calafate aangekomen en ik kon niet wachten om hem te spreken op de Skype. De laptop van de mama´s kwam nu zo goed van pas, alleen de wifi verbinding in het hostel was echt ruk, dus moest ik naar de bar op de hoek, La Poesia, rennen en kwam ik 10 minuten later dan gepland online. Steph not amused, dacht dat ik hem nu al vergeten was. Niets was minder waar, ik miste mijn liefde, ondanks alle afleiding en leuke mensen. Heel fijn om elkaar toch te kunnen horen en te zien via Skype. Wel heel gek dat hij niet bij me is.

De eerste avond stond er gelijk een yogales op het programma, op de 4e verdieping was de zaal en toen ik aankwam was daar de lerares en Guddie en daar bleef het ook bij die avond. Bijna een privéles dus, met alle aandacht van de lerares voor onze poses, en ik merkte toen voor het eerst pas, hoe slecht ik eigenlijk was. Nu is er natuurlijk geen goed of fout, een pose moet zich ontwikkelen en het hangt per dag af hoe lekker je er in zit, maar er zijn enkele fundamentele elementen in een pose die bij mij fout gingen. Even in voetbalbeeldspraak, ik schopte de bal met mijn tenen, en dat kan natuurlijk echt niet als je doel is om goed te voetballen. Maar goed, yoga gaat om ontwikkeling en ik heb nog een lange weg te gaan... Guddie, een 28 jarige uit Zwitserland, vroeg of ik al plannen had voor het eten. Ik wilde die avond even wat koken en had nog knoflook bij me, zij had nog pasta, we hebben toen nog wat groenten en kaas in het chinese supermarktje gehaald, en een uur later stond er een heerlijke pan pasta voor ons op tafel. Guddie, petite dame, is de jongste van 7 kinderen en had daardoor al jong geleerd om haar bord vol te gooien en snel te eten, want anders was het eten op. Nu sta ik niet bekend als kleine eter, maar ik was nog geen eens halverwege m´n eerste bordje en Guddie was al bijna klaar met haar tweede bord vol pasta. Het was gelijk erg gezellig (ja, want anders hadden we niet bij elkaar gezeten :)) en werd nog gezelliger door het flesje super lekker Argentijnse rode wijn dat zij op een wijntour gekocht had. Tijdens het reizen ontmoet je veel mensen waar je relatief maar een korte tijd mee doorbrengt, ondanks dat je elkaar bijna niet kent, heb je toch vaak hele persoonlijke gesprekken met mensen. Waarschijnlijk juist omdat je ze niet goed kent, geen schaamte dus, en omdat je ze waarschijnlijk nooit meer gaat zien. En zo ook met Guddie. Een vriendschap is snel geboren op reis en omdat je maar zo kort hebt, ervaar je het intenser. Guddie ging die nacht richting Uruguay, maar was zondag weer terug in BA, dus spraken we af om elkaar weer terug te zien. Die zondag gingen we naar San Telmo, samen met Urghetta de excentrieke Italiaanse kunstenares die ik op school ontmoet had, waar die avond een orkest op Plaza Dorrego stond die prachtige tangomuziek ten gehoren bracht. Kippenvel! Bij gebrek aan Steph, danste ik die avond met een oude Porteno van pakumbeet 80 jaar. Fantastisch!

De volgende dag ontmoette ik ook Pia, Duitse van 25 jaar die net een jaar in Hong Kong had gewerkt en nu in BA op zoek was naar een baan. En ook Emath een Zwitser van 23 jaar met een Iranese achtergrond, hij studeerde een half jaar in BA. En ook Ben, een 20 jarige Duitser die basketbal en ijsfanaat was. Aangezien ik in mijn Servische opvoeding basketbal met de paplepel ingegoten heb gekregen en een ijsje er ook altijd in gaat, waren we al snel vriendjes. Ben is een ijsmonster, bijna dagelijks at hij een 1/2 liter ijs met gemak op. BA heeft vanwege Italiaanse immigranten super lekker ijs en de Porteños eten dagelijks een ijsje en niet een bolletje, nee, ijs wordt verkocht per 1/4 liter, 1/2 liter en liter buckets. Mijn favo: Menta Granizada = After Eight yummmmm.

Het uitgaansleven in BA is samen met Rio de beste van Zuid-Amerika, locals en toeristen dompelen zich dagelijks onder in het nachtleven, ja dagelijks want zelfs op maandag en dinsdag zijn er clubavonden die drukbezocht zijn. Aangezien de Portenos pas op z´n vroegst rond 22 uur ´s avonds dineren, begint een clubavond pas rond een uur of 2 en dan is het nog rustig. Zoals je begrijpt eindigen deze avonden op z´n vroegst rond 7 uur en slaap je vervolgens een gat in de dag, om net voor het donker wakker te worden, iets te eten om je daarna wederom klaar te gaan maken voor de nacht. Kortom, je draait je ritme om, slapen doe je overdag en ´s nachts leef je. Het is me nog steeds niet duidelijk geworden hoe die Argentijnen dat doen, zij hebben de volgende ochtend gewoon weer werk of school verplichtingen. Een gemiddelde backpacker houdt het gemiddeld een week, met behulp van middelen 2 weken maximaal, vol. Ik was na 2 nachten al aardig gesloopt, ik word oud...
Zaterdag gingen we naar één van de nieuwere clubs, La Terazzas, een grote club met een buiten, iets wat in BA toch uitzonderlijk is ondanks het geschikte klimaat voor buitenfeestjes. Voor vertrek in de bar van het hostel de voorpret, alvast een drankje en de groep bij elkaar krijgen. Lexy, 28 jarige acupuncturiste uit Londen en feestbeest, was net die ochtend toen ik aan het ontbijten was met een kartonnen pak wijn (en dat is een zonde in Argentinie) binnen komen lopen, high en op zoek naar een sigaret met amper nog een stem om te praten. Bij gebrek aan sigaretten in het hostel besloten ze om naar het restaurant op de hoek te gaan, daar champagne te drinken en sigaretje te roken. Die avond had ik Lexy niet meer verwacht, maar rond 23 uur kwam ze naar beneden in de bar, net wakker, katertje en kleine come down, maar bij het zien van ons begon het weer te kriebelen en 15 minuten later stond ze klaar om weer door te gaan. That´s the spirit!
We hoorden van een underground feestje bij het sterrenobservatorium, klonk goed, bij aankomst bleek het een bijelkaar geraapt zooitje hippies te zijn er hing een immense wietwalm rondom het hele gebeuren...we waren gewoon simpelweg te schoon om op dat feestje te zijn. La Terazzas was dichtbij dus snel daar naar toe, bleek het net die avond het laatste weekend van de zomervakantie te zijn...echt duizenden Argentijnen in de rij, niet normaal. Gelukkig was er ook een ´gringo´ line, alleen had je daar een ID voor nodig, en die hadden we niet meegenomen. KAK! Uiteindelijk naar een andere tent gegaan, de mannen konden niet wachten om een Argentijnse schone binnen te halen. Argentijnse dames zijn wat mij betreft de mooiste vrouwen van Zuid Amerika en voor vele gringo´s is het scoren van een exemplaar één van de doelen. Joseph, die al een paar weken bezig was met het behalen van dit doel maar nog geen succes had, was het zat, hij was niet gewend te falen, het lag zeker niet aan hem wist hij zeker, het moest dus iets cultureels zijn. En besloot die avond om advies in te winnen bij de bron, een Argentijn. Deze vertelde hem dat de Argentijnse vrouw proactief aangepakt moet worden, ze wil een echte man, dus grijp haar bij d´r haren en zeg dat je haar wilt. Joseph zou dit nooit doen normaalgesproken, maar in zijn wanhoop, liep hij 5 minuten later op zijn prooi af, greep haar bij de haren en kreeg een klap in z´n gezicht. De Argentijn lag dubbel, Joseph droop af en het werd de running gag van de komende dagen. De club was ok, niet heel bijzonder, met name DJ Flapdrol die in de Bubbels direct aangenomen zou worden, dreef me tot waanzin. Als verwende Amsterdammer wat muziek betreft, vind je in ZA weinig echt goed, dus wat je niet moet doen is op zoek gaan naar wat je kent, maar nieuwe dingen doen. Dus maandag gingen we naar Konex, het culturele centrum van BA, waar het Bomba del Tiempo feestje stond gepland. Dit is een groep van 12 mannen die 3 uur achter elkaar op trommels het publiek opzweept. Eerste tien minuten moest ik nog even inkomen, ze waren hun set aan het opbouwen zeg maar, 20 minuten later stond ik helemaal uit m´n dak te gaan. Die dag hadden we Roy ontmoet, een gezellige Amsterdammer, en we misten beide de goede house feestjes thuis, toch gingen we helemaal op in de dikke beat die de Bombas brachten, Roy zegt ineens gooi je handen in de lucht Amsterdam style, ik doe m´n ogen dicht, handen in de lucht en waan me even terug in het Amsterdamsche, echt te gek, maar toen was het ineens voorbij...dat hadden wij in Mokum anders gedaan. Dus gaan we eten, want ja het is 11uur ´s avonds. We gaan naar een Peruaans restaurant, bij het zien van de lomo saltado, salchipapas en de Peruaanse bediening en alle indigenous kleuren en versiering in het restaurant krijg ik weer ontzettend veel zin om voor mij het ´echte´ Zuid-Amerika weer te gaan zien.

Steph is inmiddels aan z´n trekking van Torres del Paine begonnen, dit betekent dat hij 5 dagen van de radar is en we elkaar dus niet kunnen spreken. Ik mis hem ontzettend! En het helpt niet dat ik die nacht slecht slaap, een Francaise en Australier hebben elkaar namelijk helemaal gevonden en besluiten dit te bezegelen met sex. Helemaal prima, maar niet als dit in het dorm bed naast mij is!! Zo not done, want hoe goed je ook je best doet om geen herrie te maken, dat doe je toch, bed piept, hijgen is ook herrie, echt heel irritant en creativiteitsloos! Sexen hoeft toch niet perse in een bed en al zeker niet in een dormbed!! Kom op he, het is mooi weer, je hebt een heel hostel en dakterras tot je beschikking, parken, etc. Be creative, jeeezzz!

De volgende dag ging ik zelf op pad, 1 dag per week kun je de Casa Rosada bezoeken, The White House van Argentinie, en krijg je gratis een tour van het huis, met als hoogtepunt het betreden van het balkon waar Eva Peron, Evita, feministe en socialiste, haar befaamde speeches gehouden heeft, uitkijkend over Plaza de Mayo en de imposante kerken en panden aan de Avenida 25 de Mayo, wooowzzza ik voelde me daar echt klein. Het werd met direct duidelijk wat voor een ontzettend krachtige vrouw Evita geweest moest zijn, die overtuigd was van haar boodschap. Ik had kippenvel. Na de tour heb ik nog het museum bezocht, dat in het kader van het 200 jarige bestaan van Buenos Aires een expositie over de geschiedenis van Zuid-Amerika bracht. Van de Inca´s tot nu werd middels portretten van staatshoofden en heersers de geschiedenis verteld. Zuid-Amerikanen zijn trots op hun geschiedenis, dit merk je dagelijks op straat, iedere straat draagt namelijk een naam van een belangrijk persoon uit de geschiedenis of van een belangrijke datum in de geschiedenis en door het continent heen kom je altijd dezelfde straten tegen, zoals Plaza des Armas, 25 de Mayo, Simon Bolivar, 9 de Julio, Prado, en nu weet ik een beetje meer waarom dat zo is.

Na het museum ging ik terug naar het hostel, om even wat te eten en aan de blog te werken, alleen belandde ik op het dakterras waar iedereen een beetje in de zon zat te hangen, een muziekje aanstond en mate werd gedronken. Mate is onlosmakelijk verbonden met Argentinie, de Argentijnen hebben altijd, ja echt altijd een thermoskan met heet water, een mate-kopje, de thee en suiker bij zich. Ze dragen dit mee in een soort van rugzakje of grote leren tas met de thee en suiker in een tupperware doosje. En te pas en te onpas, midden op straat, in een bus, je kunt het zo gek niet bedenken, slurpen ze aan hun bombilla de mate naar binnen. Maar het mooiste is dat het ook gedeeld wordt, en het maakt niet echt uit of je iemand goed kent, je deelt hetzelfde rietje, kletst wat en laat de mate rondgaan. Zodra je gracias hebt gezegd, weet de ´matista´ dat je niet meer wilt en word het je ook niet meer aangeboden. Ik zie de mate als verklaring hoe de Argentijnen het vol kunnen houden om na de lunch pas weer om 22.00uur ´s avonds te eten, er gaat namelijk veel suiker in, want het is een beetje bitter van smaak en er worden ook koekjes bij gegeten. En aangezien een aantal mensen in het hostel echt werk wilden maken van wonen en integreren in BA, hadden zij ook een mate aangeschaft, zonder mate zal je namelijk nooit een echte Argentijn kunnen worden. Naast de mate die gedronken werd, was Lexy acupunctuursessies aan het geven en Amy was mensen aan het knippen. En ook ik mocht eindelijk mijn haar knippen, sinds Cambodja (5 maanden eerder) had mijn coupe zich ontwikkeld tot droog touw, een knipbeurt was echt nodig. Echter, ik heb 2 jaar geleden een klein trauma opgelopen bij een kapster in Argentinie, die ik dacht in mijn beste Spaans uitgelegd te hebben dat er maar een heeeeeeeel klein, pequeno, stukje af moest...ik kwam naar buiten en zag er uit als een jongetje. Trauma. Vandaar dat ik zo lang gewacht had met naar de kapper gaan, dus toen ik hoorde dat Amy kapster was heb ik haar gelijk voor een flesje wijn weten te strikken. Dames stonden in de rij voor een knipbeurt en Amy vroeg een kleine bijdrage, en verdiende zo wat bij. Errug handig, bij mij gaat er namelijk al maanden geld uit en komt er niets binnen, dat is toch wel iets waar je aan moet wennen en ook weten dat je gewoon bepaalde dingen niet kunt doen, maar ook heel veel dingen wel. Steph heeft meer gespaard dan ik, maar we hebben wel hetzelfde dagbudget, zodat we aan het einde van de rit ook nog wat overhouden, maar ik ben benoemd tot CFO, oftewel de budgetbitch, zoals Steph me weleens noemt als ik na een nachtje kroegen aangeef dat we die dag noodlesoepjes moeten eten om te compenseren. Steph is dan altijd even een beetje knorrig, maar ziet ook in dat hoe makkelijk we zijn met het budget, hoe eerder we naar huis moeten, en dat willen we beide nog lang niet :) Binnen mijn budgetje heb ik iedere dag 4 dollar (wat veel is in ZA) gereserveerd voor de lekkerste cappucino van de stad, bij Mathilda´s tegenover het hostel, in ZA zijn ze geneigd om veeeel te veel melk er in te doen, dan drink je warme melk met een beetje koffie, bah niet zoals ik ze graag drink, maar Mathilda wist hoe een echte cappuccino gemaakt moest worden en ik genoot er elke dag van!

Joseph & Dan (de 2 Amerikanen) schoven even later ook aan, zij hadden als enige in het hostel al een baan in BA. Zij zijn bezig met het opzetten van een nieuwe business in schoonheidsproducten die via ´tupperware´feestjes verkocht moeten gaan worden. Hebben ze 2 jaar geleden ook in Brasil gedaan met succes en nu gaan ze Argentinie veroveren. En aangezien ook de Argentijnse vrouwen veel geld spenderen aan hun uiterlijk, lijkt het een succesverhaal te gaan worden. Inspirerend! Later hadden Ben en ik nog een geweldig gesprek met Joseph, beetje spiriewirie, diepe shit, toch was het heel verhelderend en een fijne afwisseling van alle onzin en standaard ´waar is je reis begonnen, waar ga je naar toe´ gesprekken die je toch vaak voert. Vanaf toen noemden Ben en ik Joseph, our Guru. Als laatste die middag schoof Aaron aan, een Australier met Cambodjaanse roots, hij was op dat moment bezig met de 3e poging om de ´Steak Challenge` te volbrengen. The Challenge was om minimaal 500gr steak voor ontbijt, lunch en diner naar binnen te werken. Al 2 dagen was het hem gelukt om voor ontbijt, dat was echt misselijkmakend om te zien, en voor de lunch een halfbloedende koe naar binnen te werken, maar bij het avondeten ging ´ie steeds kapot, kwam het omhoog. Maar die dag wist hij het the schaffen. Hoezo doe je zoiets?? Mannen & testosteron! Aaron, stond daarnaast bekend om z´n bijzondere manier van tandenpoetsen, hij stond altijd met zn broek naar beneden met z´n blote aars tegen het raam (dat van de grond tot het plafond liep) van de badkamer, zodat iedereen in de keuken waar altijd de meeste mensen te vinden waren gemoond werd. Buenos Diaars!

Ik moest het dakterras helaas verlaten, ik had een Intercambio! Borrel met een local die haar Engels wil oefenen en ik wil natuurlijk mijn Spaans oefenen, win-win. Via Myriam onze Spaanse lerares was ik in contact gekomen met Patricia, dame van halverwege 40 die voor de stad Buenos Aires werkt en verantwoordelijk is voor de promotie van de stad in het buitenland. We hebben 2 uur gepraat met elkaar, zij sprak Engels en ik sprak Spaans terug, we verbeterden elkaar waar nodig. Heel leerzaam, leuk, gratis en een top contact om te hebben! Na de intercambio kon ik eindelijk weer met Steph skypen, hij was weer terug van de trekking. Ik was heel blij om hem weer te spreken en te zien, de volgende dag ging ik het kaartje kopen voor de bus naar Bariloche vrijdag, ik kon niet wachten om weer samen met Steph te zijn. Het even apart reizen was ook goed om me nog meer te beseffen hoe gek ik op hem ben en hoe leuk we het hebben samen op reis. En het voelde goed, ik was klaar om Buenos Aires te verlaten. Heb een bijzondere tijd in m´n uppie daar gehad, bijzondere mensen ontmoet, veel gelachen, gefeest, ontspannen, inspiratie opgedaan en goede gesprekken gevoerd. Buenos Aires is fantastisch en voelt nu als een thuis, ik ken de straten, kroegjes, gebouwen, supermarktjes, restaurants, heb de tango gedanst, wijn gedronken, steaks gegeten en op het balkon van Evita gestaan. Don´t cry for me Buenos Aires, the truth is, I will be back!