Lekker weer met z´n tweeen!
Na een bustocht van zo´n 30 uur (Sil vanuit BA en Steph vanuit El Calafate) waren we eindelijk weer samen in het beroemde skidorp Bariloche. Sil had een mooi hostel geboekt op de heuvel met uitzicht op het meer en de eerste avond zijn we vroeg onder de wol gekropen. Na lang uitslapen en een prima ontbijtje (pannekoeken) zijn we de stad ingelopen. Waar Argentinie al veel Europese trekjes heeft, lijkt Bariloche op een Zwitsers skidorp. We hoefden dan ook niet lang te zoeken naar een fondue restaurant waar we die avond een heerlijke kaasfondue hebben gehad, inclusief een flesje Mendozawijn.
De volgende dag zijn we de omgeving gaan verkennen en met een lokaal busje naar Cerro Catedral gereden. De sneeuw lag er nog niet, maar het gebied leent zich prima voor trekkings, dus met een rugzak vol eten en drinken zijn we de hellingen op gelopen. Geluncht hebben we op een rots met een prachtig uitzicht op het meer (een van de vele!) Na nog een uurtje langs lege skiliften te hebben gelopen hebben we beneden bier met apfelstrudel gehad, begeleid door onvervalste Alpenhits die we meezongen en voor het nageslacht op film hebben gezet. ´s Avonds hebben we zelf gekookt en een overheerlijke pastasaus met zelfgedraaide ballen gegeten. Die vielen zo in de smaak dat toen we een dag later de restjes wilden opeten op één na alle ballen waren gejat. Om onze vermoeide spieren wat ontspanning te geven hebben we die avond het bubbelbad gereserveerd en met wat drankjes een uurtje liggen weken. De volgende dag stond een fietstocht op het programma, maar het weer zat helaas tegen, harde wind en regen, zelfs voor Nederlanders teveel. We zijn wel de heuvel naar het mooiste uitzichtspunt opgelopen. Daar kwamen we een sympathieke Peruaan tegen, Sergei, die ons een paar mooie verhalen over zijn land en reizen heeft verteld. Zijn masterplan is om een eigen mijnberijf (goud!) te beginnen en heel rijk te worden. We gaan hem als we in Arequipa (Peru) zijn weer opzoeken. ´s Avonds weer het bubbelbad ingedoken en de volgende ochtend vertrok onze bus richting Villa La Angostura.
Dit is een pittoresk dorpje aan het zeven meren gebied rondom Bariloche. Aangezien onze eigen prinses Maxima daar geboren is, heeft het nog iets extra bijzonders voor Nederlanders. Haar broer runt hier nog steeds een lokaal zeer beroemd restaurant, waar we vanuit budgetoverwegingen helaas niet hebben gegeten. Het hostel was wederom erg goed, aan de rand van het dorp in de bossen met uitzicht op de omringende bergen. We zijn immers nog steeds in de Andes. De activiteit van de volgende dag was een wandeling door het Parque Nacional los Arrayanes. Het park ligt op een schiereilandje en bevat het enige Arrayenes bos ter wereld. Als vrij snel kregen we gezelschap van een hond die we Myriam doopten, als eerbetoon aan onze Spaanse lerares uit BA die ons op dit plekje had gewezen. Op de kop van het schiereiland werden we opgepikt door een boot die ons weer terugbracht en na een relaxte borrel waren we klaar voor de volgende etappe. Via San Martin de los Andes naar Mendoza!
Het bekende wijngebied in Argentinie! Ons hostel, Lao, was vrij recent nog gekozen tot beste in Latijns Amerika, en dat was te merken, mooi ingerichte kamers, schone badkamers, lekker ontbijt, relaxte woonkamer, tuin vol hangmatten en zitplekken en met name de goede service van Mike de Engelse eigenaar en zijn Argentijnse vrouw Celeste. We hebben daar een toptijd gehad en zijn een aantal mensen tegen gekomen waar we nog weken mee door zouden reizen. Mendoza tikt heel wat boxen, klimaat, wijn, universiteitsstad dus jong, sport, om er een paar te noemen. We hebben in het park naar roeien zitten kijken, Steph´s oude liefde, en hij heeft daar later nog wat rondjes om het water heen gerend. Maar de belangrijkste reden dat we daar waren was natuurlijk de wijn.
Er zijn twee plaatsen waar je wijntours kunt doen rondom Mendoza en we begonnen bij de ´poor man´s version´ (ergo backpacker) in Maipu. Op een fiets zijn we naar het wijnhuis Di Tommaso gereden waar we een rondleiding hebben gekregen en buiten erg lekker hebben gegeten. We wilden die dag zo´n vier proeverijen doen, dus na het eten meteen door. Voor de afwisseling zijn we naar het ´smakenmuseum´ geweest en daar ging het net even anders. Hier kon je namelijk geen wijn drinken, maar alleen sterk. Steph wilde de groene Absinth proberen en dat heeft hij geweten, het fietsen ging ineens een stuk minder soepel. We hebben de middag afgesloten in een biercafe dat veel weg had van De Parade, erg relaxed dus. Een aandenken aan deze dag is straks in ons huis te zien, een erg leuke poster met daarop een groot deel van de 150 smaken om wijn te beschrijven. Wie dus een glas wijn bij ons komt drinken krijgt meteen een stukje educatie voor niets. Van zo´n dag krijg je uiteraard honger en thuis hebben we twee dikke Argentijnse steaks gemaakt.
Steph wilde de volgende dag de bergen in om de hoogste berg van Zuid-Amerika te zien, de Aconcagua (6.962m). Deze tocht werd een beetje een bejaardenrit, omdat we in plaats van lopen praktisch de hele dag in de auto zaten. De uitzichten waren desalniettemin adembenemend. Sil heeft die dag lekker gechilld en ´s avonds stond er een hosteletentje op het programma. De moeder van de Celeste, die van origine Italiaans is, had voor 20 man pasta met gestoofd vlees en gehaktballen gemaakt en dat werd een mooi feestje. De aanwezige Ieren besloten tot hilariteit van de rest een volksdansje op de tafels te doen. Mike de eigenaar van het hostel had wat problemen met z´n manboobs en het feit dat iedereen hem op 40 jaar inschatte ipv zijn 32 jaar, en zette het op een drinken. Nils, een Engelsman waar we nog weken mee op pad zijn geweest, en Steph werden zijn mikpunt met enigszins jaloerse motieven. Toen Mike in Steph zijn tepels begon te bijten en amper uit z´n ogen kon kijken, vond Celeste het mooi geweest.
Een dag later zijn we katerig aan onze tweede wijnproefdag begonnen, deze keer in het welvarender Lujan. We hebben jullie al eerder verteld dat we onze ogen openhouden voor plekken waar we eventueel langer zouden kunnen blijven en dit is er weer een van. Na een ontspannen fietstocht door het dorp begonnen we bij wijnhuis Weinert, een van de mooiere estates die we bezocht hebben. Alle wijn wordt hier nog opgeslagen in houten vaten, sommige bizar groot. Tijdens het fietsen kwamen we toevallig langs het sportcomplex (aan de voet van de Andes!) waar we na het eten naar een dameshockeywedstrijd hebben gekeken. Steph blij. Daarnaast werd een rugbywedstrijd gespeeld. Sil blij. Jullie begrijpen waarom we hier langer zouden kunnen blijven. De laatste tasting was in het bekende wijnhuis Alta Vista. De kwaliteit straalde er vanaf en na de rondleiding konden we nog even in de tuin (met uitzicht op de bergen) blijven hangen voor een extra glas.
Onze laatste avond in Lao kwam Greg, de vriend van Kerry, een Australische die we al eerder hadden ontmoet, terug uit Patagonia, en daar hebben we nog een mooie borrel mee gehad. Het gesprek ging al snel over feestjes en het Australische koppel vertelde vrij onverwacht een mooi verhaal over een zwembadfeest in Boedapest waar zij vorig jaar waren geweest. Dit liep uiteraard uit de hand en toen aan het eind van de avond de baden werden geleegd bleek dat bij een stelletje hij alleen nog maar een rubbereend om z´n middel had zitten die in het water aan het spatten was, omdat ze niet doorhadden dat de rest van het feest hun acrobatische oefeningen aan het volgen was. Op een gegeven moment was Steph even weg van tafel en dat duurde langer dan een gemiddeld toiletbezoek. Steph was zo geintrigeerd dat hij gelijk is gaan googlen naar deze feestjes, 10 minuten later schoof hij weer aan met de mededeling dat de feestjes maandelijks gehouden worden en dat ze Sparties worden genoemd. Briljant! Nog een nacht lekker geslapen en toen zat onze tijd in Mendoza er helaas op. Via dezelfde weg als Steph z´n highmountaintour (..) gingen we toen door naar onze volgende bestemming: Chili!
No comments:
Post a Comment