Sil was al eerder in Patagonie geweest en om tevens wat geld te besparen hebben we besloten dat ik dit avontuur alleen zou gaan doen en Sil in BA zou achterblijven. Na een mooie laatste avond in BA saampies vertrok ik 17 maart enigszins gespannen vroeg in de ochtend met een taxi naar Aeroparque Jorge Newberry, middenin de stad. Mijn vliegtuig dat om 8.15 zou vertrekken bleek vertraagd, dus ik heb nog een Clarin (Argentijnse Volkskrant) kunnen koppensnellen en de herhaling van Real Madrid – Olympique Lyon kunnen kijken voordat ik eindelijk aan boord kon. Via een schokkerige tussenlanding in Bariloche kwam ik in de loop van de middag op het vliegveld van El Calafate aan.
Net als in Nieuw-Zeeland was de landing ook hier indrukwekkend. Het stadje ligt namelijk aan de voet van de Andes en een groot meer en de natuur is immens. Een door het hostel gereserveerd taxibusje bracht mij bij mijn tijdelijke onderkomen waar ik direct mijn activiteit voor de volgende dag kon boeken, een glacier mini-trekking. Daarna meteen door naar de locutorio voor een skypedate met mijn liefde en na een simpele maaltijd mijn bunkbed in.
Belangrijkste reden om naar El Calafate te komen is Glaciar Perito Moreno en ik ben deze middels een mini-trekking gaan verkennen. ´s Ochtends vroeg werden ik en de andere mini-trekkers opgehaald en in luxe touringcar in een uur naar de gletsjer gebracht. De eerste indrukken krijg je als je langs de rivier rijdt waar grote brokken felblauw ijs in drijven. De daadwerkelijke gletsjer is adembenemend en een van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit gezien heb (30 km lang, 5 km breed en 75 m hoog!!)! Het eerste uur kun je deze ijsklomp vanaf de overkant bekijken en mooie overzichtsfoto´s maken. Dat is tevens de plek waar het meeste ijs het water invalt, wat met een bizar gekraak gepaard gaat. De gletsjer is een van de weinig groeiende in de wereld en wordt vanuit de Andes aangevuld en aangeduwd. Dit levert spectaculaire plaatjes op!
Hierna zijn we met een boot naar de rand van de gletsjer gebracht waar we grote ijzeren noppen ´´cramps´´, onderkregen en de gletsjer opkonden. Onze twee gidsen hadden er wel lol in en namen ons mee op een ongewone route, zeiden ze. Onderweg konden we zien hoe de gletsjer continue verandert en welke vormen dit oplevert. Je hoorde ook steeds het smeltwater onder je lopen wat uiteraard essentieel is voor de vorm van de gletsjer. Ik zat overigens in een leuke groep met onder meer een Servische Australier en zijn Mauritiaanse vrouw waar ik mijn Servisch mee kon oefenen. De tocht eindigde met een glas whiskey met ijs op de gletsjer en een stevige nap in de bus.
Een dag later vertrok al vroeg mijn bus naar Puerto Natales in Chili voor de volgende etappe van mijn Patagonie avontuur: Torres del Paine! Ik had het allemaal nogal strak gepland.. Om twee uur kwam ik namelijk aan in het hostel en om drie uur was de briefing voor de trekking die ik de volgende dag wilde beginnen. Ik had nog maar weinig gegeten en gelukkig stond er nog een restantje pasta in de koelkast die ik mocht opeten. That´s the hostelway. De briefing was twee blokken verder in Erratic Rock hostel en werd gegeven door een Amerikaanse Torres veteraan, erg nuttig. Twee uur later stond ik met een boekje vol aantekeningen weer buiten en begon het meest intensieve deel van de voorbereiding. Eerst een tentje, slaapzak, matje en kookspullen huren. Dat ging gelukkig vrij soepel waarna ik door kon met het eten. In uiteindelijk drie verschillende supermarkten heb ik mijn spullen bij elkaar gesprokkeld die ik in het hostel zoveel mogelijk ¨kant en klaar¨ heb voorbereid. Dus vier ontbijtzakjes met oatmeal, gedroogde melk en muesli, vier zakjes kant en klare pastasaus en een ziplockbag met geknakte spaghetti en tenslotte 16 tortillas, vier bruine pita´s en kaas, salami, chorizo en nutella voor de vijf lunchmomenten. Vier nachten, vijf dagen! Doordat ik niet wist wat ik kon verwachten en of mijn voorbereiding ok was, werd de skypedate met Sil helaas wat a-relaxed, maar na een hart onder de riem van een ervaren hikster en een lief mailtje naar mijn liefde ging ik alsnog met een lekker gevoel het beste bed in dat ik tot nu toe in een dorm heb gezien!
Het wekkertje ging vroeg en na een prima ontbijt met eigen gemaakt brood vertrok de bus richting de bergen. Hier werden uiteraard al veel verhalen uitgewisseld over de voorbereiding en geplande route. Je kunt zelf bepalen welke delen van de route je wilt zien, welke richting je oploopt en hoe lang je erover doet. Mijn route was de W en ik begon aan de westkant (linkerkant van de W) van het gebied en moest eerst een halfuur met een catamaran varen om er te komen. Ik had inmiddels een Amerikaan en een Belgische leren kennen die dezelfde route als ik wilden lopen en na onze startfoto´s begonnen we aan de eerste dag hiken. Het samenlopen duurde al met al niet langer dan een kwartier, want toen bleek al dat mijn tempo iets hoger lag. Met lopen is dat eigenlijk wel lekker en feit is dat je ´s avonds op de refugios (camping) de meesten weer tegenkomt. Met volle rugzak op (kilootje of 20) moest ik die middag zo´n 15 kilometer lopen en de route was fenomenaal! Door valleien, over bergen, door bossen, langs beekjes, watervallen, meren om uiteindelijk bij Glaciar Grey uit te komen. Twee dagen ervoor had ik mijn eerste gletsjer gezien en was onder de indruk, deze overtrof die ervaring. Een immense ijstong met drie uitloopplekken in het meer en uitzicht de andere kant op diep de Andes in. Ik ben doorgelopen tot naast de gletsjer en heb beschut door bomen op een topplek mijn tent neergezet. Daarna ben ik nog even naar de mirador met briljant uitzicht op de gletsjer gelopen voor een rustmoment. Betere genieten! Mijn eerste pastamaaltijd smaakte uitstekend (gourmet quality zoals de Amerikanen zeggen) en om acht uur lag ik in mijn mandje. Beetje muziek geluisterd en al vrij snel schapen en druppels te tellen. Die dikke donsslaapzak en de twee matjes die ik meehad tegen de kou voelen dan wel heel erg lekker.
Om acht uur ging het wekkertje en om half negen zat ik aan de Brinta. Voedzaam, gezond en lekker (voor vier dagen). Die dag liep ik de linkerkant van de W weer terug, maar voordat daaraan begon ben ik eerst zonder rugzak een uurtje doorgelopen voor nog beter zicht op de gletsjer. Aangezien er niemand liep was ook dit weer een briljante ervaring. Terug op de refugio heb ik mijn tent ingepakt en tas ingeruimd en ben ik aan de volgende etappe, terug naar het beginpunt, begonnen. Plan was om daar te overnachten, maar aangezien het erg soepel ging besloot ik door te lopen naar refugio Italiano, linksonder het midden van de W. Maar niet voordat ik bij het grotere campemento aan het meer nog een t-shirt voor Sil had gekocht en een cola en appeltaart naar binnen had gewerkt. Daarna om de berg heen naar de vallei. Laatste meters over een houten loopbrug (max. 2 personen) met een kolkende rivier onder je waar je 2 uur later je afwas in staat te doen, mooie dingen! Aangezien ik vroeg op de refugio aankwam had ik mijn eten op tijd binnen en lag ik deze keer nog vroeger in mijn mandje. Paar nummertjes op de ipod en binnen no time vertrokken. Die dagen vreten energie dus die uren slaap gaan vrij soepel.
Dag 3 was qua kilometers de korste dag, dus ik vertrok pas om half tien de vallei in. Ik had echter niet op sneeuw(storm) gerekend, dus het werd een interessante tocht. Eerst over de flanken van de berg, over rotsen en bergstromen waar ik nog even het spoor kwijt raakte. Dat is wel eerder gebeurd, dus op routine vond ik de weg weer terug. Daarna even omhoog met een gletsjer en meerdere watervallen op links en de achterkant van de Torres op rechts en een sneeuwstorm recht vooruit. Daarna door bossen klimmen om uiteindelijk in het midden van de vallei uit te komen in een soort van maanlandschap. Ik heb nog even het laatste kamp aangetikt en heb vanwege de sneeuw en het slechte zicht de verste mirador laten zitten. Na een tortilla met kaas en chorizo en nog een met kaas en salami ben ik teruggelopen. In de refugio heb ik eerst verder geluncht en ingepakt om daarna de laatste 5 km van de dag te lopen. De refugio waar ik die avond sliep was tamelijk comfortabel. Mijn tent was compleet beschut, maar met uitzicht op een indrukwekkende bergtop. Ik kon opwarmen in het houten huisje, mijn afval, overtollige ballast kwijt en het meest geniale, mijn afwas met warm water doen. In de badkamer wat op zich niet de bedoeling was, maar tegen de tijd dat er gecontroleerd werd stond ik mijn tanden alweer te poetsen. En smaakte mijn brinta de volgende dag niet naar tomaat.
Volgens Sil zit er een verstokte vogelaar in mij, dus je kunt je voorstellen dat het redelijk briljant wakker worden is met een uil naast je tent. Toen ik samen met mijn Argentijnse buurvrouwen stond te kijken draaide het beestje zich om, deed een nummertje 2 en vertrok. Dag 4 was qua kilometers het langst, zo´n 20 km, dus ik vertrok op tijd. Het grootste deel van de dag liep ik langs het meer waar een verradelijk harde wind stond. Zoals het een natuurmens betaamt kon ik daaruit uiteraard voordeel behalen :) Allereerst door een aantal romantische foto´s van door stuifwater veroorzaakte regenbogen te maken voor Sil. Daarnaast kwam de wind bergop goed van pas, aangezien deze in mijn rug stond en ik mijn rug(zak) als vlieger kon gebruiken. Aan het einde van het meer beloonde ik mijzelf met een tortilla met Nutella. Daarna was het bergop aan de rechterkant van de W. Eerst over de pampa langs de voet van de berg, daarna langs smalle bergpaadjes en over een bergrivier, door een bos op de flanken van de berg naar de laatste refugio, Las Torres. De pasta kwam inmiddels mijn neus uit dus ik lag er nog vroeger in.
Ook vanwege het feit dat mijn wekker om 6.15 ging en ik om 6.40 aan de laatste beklimming naar de Torres del Paine begon. In het donker, dus Petzl (hoofdlamp) op en omhoog. Na een klein uurtje klimmen stond ik op het uitkijkpunt met zo´n 20 anderen en het was geniaal. Ik was die nacht een aantal keer wakker geworden van licht, ik dacht aan malloten met Petzls op die de nacht even doortrokken, maar het bleek de maan te zijn. Het was dus helder waardoor de eerste zonnestralen een magisch effect op de bergtoppen hadden. Ik heb hier behoorlijk lang van kunnen genieten maar toen kreeg ik het toch koud en aangezien ik geen mok had meegenomen had ik ook niets aan alle thee die me werd aangeboden. Voldaan ben ik daarom naar beneden gelopen en heb bij de tent nog een kop thee gezet met het laatste gas dat ik bij me had. Met een ijzersterk gevoel omdat de tocht er bijna op zat en ik Sil snel weer zou gaan zien ben ik aan de laatste kilometers naar beneden begonnen. Het einde was klassiek, om half 1 zat ik met een paar Amerikanen aan het bier lekker na te genieten in Hotel Torres. Tien uur later lag ik na een alle huurspullen te hebben teruggebracht, een goed stuk lamsvlees in Afrigonia (aanrader!) en een Skypegesprek met mijn meisje voldaan weer onder de dikke wol.
Een dag later ging ik terug naar El Calafate en weer een later via Rio Callegas in 30 uur bus via ruta 3 en een deel ruta 40 (de Che Guevarra route) richting Noord naar Bariloche waar Sil mij opwachtte en we weer lekker samen konden zijn!
No comments:
Post a Comment